Poezi nga: Robert Frost
Përktheu: Besnik Hamiti

O mëngjes i butë e i heshtur tetori
Gjethet tua janë vyshkur sa s’kanë rënë
Era e nesërme, po qe e rreptë,
Një në degë s’ka për ta lënë.
Mbi pyll sorrat krrokatin;
Nesër mund të bëhen tufë e të ikin.
O mëngjes i butë e i heshtur tetori,
Orët e kësaj dite nisi ngadalë.
Bëj që kjo ditë të mos na duket e shkurtë.
Zemrat le t’i hapen mashtrimit,
Na mashtro ashtu siç di veç ti.
Në ag dite lëshoje një gjeth;
Tjetrin lëshoje në mesditë;
Njërin nga pemët tona, tjetrin larg nga këtu.
Vonoje diellin me tis mjegulle;
Magjepse tokën me purpur.
Ngadalë, ngadalë!
Për hatër të rrushit, nëse ende ka,
Gjethet e të cilit i ka djegur bryma,
O s’mbetet kokërr në kalavesh –
Për hatër të rrushit varur në mur.