Tetë fakte nga jeta e Pedro Alonsos, i njohur si Berlini në “La Casa de Papel”

Edhe pse Berlini vdiq në sezonin e dytë të “La Casa de Papel”, ai ka vazhduar të shfaqet në serial përmes kujtimeve. Karakteri i tij në serialin e popullarizuar konsiderohet si i paparashikueshëm, pasi që ashtu siç e këndon me pasion “Bella Ciao” apo “Ti Amo”, ai është po aq i aftë që të kryejë një vepër të dhunshme.

“Ai është një mizogjin, psikopat, egocentrik, narcist, delikuent, përdhunues. Por, ka shumë njerëz që e admirojnë, sepse ai e vlerëson miqësinë, besnikërinë dhe vëllazërinë” – kështu e ka përshkruar autori i serialit, Alex Pina, karakterin e Berlinit.

Pasi e sakrifikoi veten që të shpëtonte ekipi i tij në sezonin e dytë, Berlin u kthye në sezonin e tretë përmes ngjarjeve të kaluara, si dhe është pjesë e sezonit të katërt. Ndikimi i karakterit të tij, vazhdon ta diktojë rrjedhën e serialit.

View this post on Instagram

Antes que banda, somos familia. 🥂 ⁣ ⁣ To family. 🥂⁣ ⁣ Antes de bando, somos uma família. 🥂 #LCDP4

A post shared by La Casa de Papel (@lacasadepapel) on Apr 3, 2020 at 7:08am PDT

Më poshtë jua sjellim disa fakte interesante nga jeta e aktorit që qëndron prapa rolit të protagonistit të “La Casa de Papel”:

Pedro Alonso është nga Galicia

Ka lindur në Vigo, një qytet në bregun veriperëndimor të pjesës autonome të Galicias në Spanjë, në afërsi të Portugalisë. Aktualisht, ai është 48 vjeçar.

Ka një karrierë të gjatë në filmat dhe serialet spanjolle

Alonso ka studiuar në ‘Real Escuela Superior de Arte Dramatico’ në Madrid. Viti i tij depërtues ishte 1996, kur luajti në tre filma “Paranoia dixital”, “Alma Gitana” dhe “Tengo una casa”.

Që atëherë, ai ka qenë mjaft i angazhuar. Nga viti 2008 deri në vitin 2015 ishte pjesë e komedisë “Padre Casares”, dramës “The Ministry of Time” dhe trillerit “The Embassy”.

I pëlqejnë më shumë rolet negative

View this post on Instagram

#lcdp4 @lacasadepapel 🔥🔥🔥 #Berlín 🦅

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Mar 26, 2020 at 7:27am PDT

48-vjeçari ka një histori të roleve negative dhe ai nuk dëshiron ta ndryshojë këtë. Në një intervistë për El Pais, ai ka deklaruar se rolet pozitive janë të kufizuara.

Lexo po ashtu A do të ketë "La Casa de Papel 5"?

“Karakteret negative janë zakonisht më interesantë. Një karakter i tillë mund të bëjë çfarëdo që të dojë dhe nëse dëshiron të gjesh anën humanë në atë karakter, mund ta gjesh”, ka thënë aktori.

Është në një lidhje

Alonso është në lidhje me Tixie Jambass, e cila e konsideron veten si hipnoterapiste në përshkrimin e publikuar në rrjetet sociale. Ajo është shpesh e pranishme në profilin e aktorit në Instagram, në video dhe fotografi të ndryshme.

View this post on Instagram

Mrs bird y mr fish se fueron a una pequeña cabaña, junto a un río. Escribir un cuento, una nouvelle, una historia de no ficción o lo que sea que están escribiendo, requiere conectarse con los espíritus. Estar a solas con la naturaleza interior en lo alto de un monte, ayuda. Pero también ayuda bailar. Así que tras un tiempo alejados de la civilización, para compensar tanto trabajo invisible, se fueron a sudar un poco al Festival de Mónaco. Pd: Además La casa de papel compite en la sección oficial. La cosa es seria. Pd: Y el traje, de Florentino. @florentinomoda @tixie_jambass #montecarlo #monaco #festivaldetelevisión #lacasadepapel Pd: Atención al segundo tema. Está claro. La gente pincha unas cosas muy raras. 🦅🔥🐟

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Jun 17, 2018 at 2:31am PDT

Ai luan në një tjetër serial spanjoll në Netflix

“Gran Hotel” (se “Grand Hotel” në anglisht) është seriali, ku mund ta gjeni Alonson në Netflix. Në rolin e Diego Murquia, ai mban mjekër.

Është baba

View this post on Instagram

Festival de Sevilla. Presentación de El silencio del pantano. Dirigida por Marc Vigil. Estreno 1 de enero en cines. @zetacinema (En la última foto, como ven, estoy ensayando el reciente abrazo de Pedro y Pablo.) 🔥🔥🔥

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Nov 15, 2019 at 5:45am PST

Vajza e tij, Uriel, ka lindur në vitin 1998.

Me raste i lëshon mustaqet

View this post on Instagram

Llamando sentí Desde el desierto la voz Que me hablaba 🔥⛩🐝 #haiku #sanluispotosí #memoriesofmexico #latinoamericamelate

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Mar 16, 2019 at 2:36pm PDT

Derisa i pëlqen të bëjë ndryshime në dukjen e tij të zakonshme, ai zgjedh t’i rritë mustaqet.

Alonso është artist

View this post on Instagram

Un gesto Un solo gesto Puede revertir la confusión Y al enfocar Al borde del desastre Ofrecer la imagen De algo inimaginable Con lo que no contabas #tintachina #acrílico 🔥🤖❤️⛩

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Oct 30, 2018 at 12:45pm PDT

Pos roleve filmike, aktori merret edhe me artin abstrakt. Ai publikon shpesh piktura në profilet e tij në rrjetet sociale.

/Telegrafi/

View this post on Instagram

Menos once. Menos diez. (en proceso) #acrílico y #tintachina sobre #lienzo sobre #tabla ⛩👂🏼🔥👃🏼🦍💎🔪🐐🐃🐅🔥 @tixie_jambass 🐉

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Nov 8, 2018 at 7:16am PST

View this post on Instagram

#élyunafigurahechaunovillo Una y otra vez, él aparece. Hablo de mi querido Jack. Ahora no me acuerdo. Pero detrás de Nickolson había una historia familiar asombrosa y difícil. Algo lo suficientemente fuerte como para alimentar ese salto, esa pirueta incomparable que él es capaz de ejecutar con su arte. Estos días me vuelve a la cabeza un comentario de David Lynch, otro de mis admirados, en el que se refiere a su propio tormento como a un traje de goma. En su momento, no acababa de captar la profundidad de la imagen. Pero estoy en un tiempo en el que por diferentes vías, me llegan datos que me han puesto a reflexionar sobre lo que, en términos muy amplios, podríamos llamar trastorno. Lynch dice. Hasta que empecé con la meditación trascendental, algo como un traje de goma me impedía sacudirme esa mezcla de angustia, tristeza, frustración y rabia. Fue ponerme a meditar y todo aquello se soltó, como un ascensor que se hubiese desprendido de los cables que lo tienen enganchado. Trastorno. A qué me refiero. Diría más. Quién no lo sufre. Porque de un modo u otro, todos, absolutamente todos, en esta sociedad nuestra, tan disociada de lo natural y sus órbitas, vivimos en la sensación de que algo no nos cuadra. Y la realidad no nos cunde. Esa falta. Ese hueco. Qué es. (…) Pero más allá de esto, además, está la propia condición personal. La sensibilidad propia. Me encuentro con seres delicados. Ultrasensibles. Uno. Dos. Luego otro. Y pienso. Qué hay ahí. Qué hay ahí, Jack. Qué hay ahí, David. Que hay ahí, C. Qué hay ahí, S. Qué hay ahí, N. Qué hay ahí, señor o señorita X. … Que lo haga todo imposible(?) Algo hormonal, neurológico, puramente traumático, una llamada de atención, puro dolor, ego, una cuestión de estilo(?) No quiero ser frívolo. No ahora. Qué hay. Observo mi pintura. La mía propia. Solo la mía. Y juego yo mismo en ella al veo veo. Espero. Espero. … (seguir leyendo!)

A post shared by Pedro Alonso (@pedroalonsoochoro) on Nov 17, 2017 at 12:59am PST