Si ndodhi sensacioni më i madh në historinë e Kampionateve Botërore

Duke kaluar në një grup të vështirë me shtatë pikë si lider dhe duke eliminuar Spanjën dhe Portugalinë në rrugën për në gjysmëfinale, Maroku u shndërrua në një nga sensacionet më të mëdha në historinë e kampionateve botërore të futbollit.

Ata janë skuadra e parë afrikane dhe vetëm skuadra e treta jashtë Evropës apo Amerikës së Jugut që garon në gjysmëfinale të Kampionatit Botëror dhe lufton për medalje. Para Marokut, vetëm SHBA (1930) dhe Koreja e Jugut (2002) arritën ta bëjnë këtë.

Akoma më mbresëlënëse është mënyra se si Maroku e arriti këtë sukses historik. Ata nuk e bën këtë në epokën parahistorike të futbollit si SHBA-të ose në bazë të shtytësve të gjyqtarëve si Koreja, por luajti një turne në të cilin askush, madje as të mëdhenjtë që i qëndruan në rrugë, nuk mundën ta tejkalojnë.

Më i miri i dy trajnerëve të ndryshëm

Për të gjetur çelësin e suksesit të kombëtares marokene, duhet të kthehemi disa vite mbrapa, te mandati i ekspertit boshnjak Vahid Halilhodzic, i cili mori Marokun në vitin 2019.

Halilhodzic gjeti një taktikë fituese duke u fokusuar në organizimin mbrojtës dhe, përmes kualifikimeve afrikane, e vendosi mjaft mirë Marokun në turneun final në Katar, megjithatë, kishte pengesa të mëdha në rrugë, dhe padyshim më e madhja ishte sherri me dy yjet e kombëtares, që ishin jashtëzakonisht të rëndësishme – Hakim Ziyech dhe Noussair Mazraoui – që kulmoi me përjashtimin e tyre.

Publikut maroken nuk i pëlqeu aq sa federata marokene e futbollit u përfshi dhe shkarkoi Halilhodzicin para Kupës së Botës, solli një trajner të ri dhe ktheu Ziyech dhe Mazraoui në ekipin kombëtar, që në përshtypjen e parë dukej si një lëvizje jashtëzakonisht e keqe e shtyrë nga populizmi i thjeshtë.

Megjithatë, koha ka treguar se përshtypja e parë ishte mashtruese – trajneri i ri Walid Regragui dhe rikthimi i Ziyech dhe Mazraoui u bënë zgjidhja perfekte. Regragui mbajti shumicën e mekanizmave të taktikave të Halilhodzic në fushë, por si një nga ish-futbollistët më të mëdhenj marokenë, ai arriti të kontrollonte me autoritetin e tij dhomën e zhveshjes që nuk ishte e lehtë.

Me këtë, Maroku mori më të mirën e dy trajnerëve të ndryshëm – ata vazhduan të luanin futbollin cilësor të Halilhodzic, por arritën ta përmirësonin lojën me talentin e shkëlqyer individual të Ziyech dhe Mazraoui, të cilët deri atëherë nuk i pranonin rolet e tyre brenda sistemit.

Mbrojtje e padepërtueshme

Elementi i lojës me meritën më të madhe për suksesin e kombëtares marokene është faza e saj mbrojtëse. Gjatë rrugës për në gjysmëfinale, marokenët pësuan vetëm një gol, një autogol fatkeq ndaj Kanadasë.

Kjo i vendos ata në elitën e mbrojtjeve në historinë e kampionateve botërore. Janë vetëm pesë raste të tjera kur një kombëtare ka pësuar një ose asnjë gol rrugës për në gjysmëfinale, dhe po të marrim parasysh se Maroku luante me katër kombëtare, sipas shumicës së kritereve do të ishte në top 10-shen e botës. (Kroacia, Belgjika, Spanja dhe Portugalia) dhe nuk pësuan asnjë gol prej tyre, suksesi bëhet edhe më mbresëlënës.

Çelësi për një mbrojtje të tillë të padepërtueshme është struktura e bllokut të mesëm në të cilin mbrohet Maroku. Edhe pse nominalisht e marrin fushën me formacionin 4-3-3, mbrojtja marokene është jashtëzakonisht e ngushtë, por fleksibël dhe e lëvizshme. Më shpesh kthehet në një 4-1-4-1, por kur është e nevojshme të dy krahët bien poshtë për të dyfishuar krahun dhe për të çaktivizuar mbrojtësit sulmues kundërshtarë duke bërë një formacion 5-4-1 ose edhe një formacion 6-3-1 në raste.

Interesant është fakti se një nga ata krahë është pikërisht Hakim Ziyech, i cili gjatë gjithë karrierës së tij në klub shpeshherë refuzoi të bënte detyra të tilla të detyrueshme por “të mërzitshme”. Në fund të fundit, situata si këto kanë qenë arsyeja e sherrit me Halilhodzic.

Mesfushori fundor më i mirë i turneut

Edhe pse kontributi i shkëlqyer mbrojtës i lojtarëve të krahut nuk mund të apostrofohet sa duhet, lojtari më i rëndësishëm i kësaj skuadre marokene është mesfushori i tij mbrojtës – Sofyan Amrabat, lojtar i Fiorentinës. Kur Maroku vendoset në një formacion mbrojtës 4-1-4-1, është ai që kontrollon hapësirën midis dy linjave me nga katër.

Pritja, pozicionimi dhe agresiviteti i tij janë një kombinim perfekt me predispozitat e tij të shkëlqyera fizike, prandaj ai është jashtëzakonisht i mirë në fitimin e topave në duele dhe në prerjen e vijave të pasimeve.

Megjithatë, nuk duhet anashkaluar fakti se hapësira që ai mbulon është një zonë relativisht e vogël rreth tij, pasi reparetet punojnë ngushtë me njëra-tjetrën.

Për këtë arsye, duhet pasur kujdes kur flitet për transferimin e tij në një nga klubet më të mira evropiane pas turneut, por pavarësisht kësaj, Amrabat është mesfushori më i mirë mbrojtës i turneut dhe zbulimi më i madh individual. /Telegrafi/