LAJMI I FUNDIT:

RRUGËT NUK ÇOJNË ASGJËKUND

RRUGËT NUK ÇOJNË ASGJËKUND

Poezi nga: Jose Hierro
Përktheu: Maksim Rakipaj

Asgjëkund nuk të çojnë
rrugët; të gjitha
brenda nesh përfundojnë.
Flakërim i perëndimit
në një na shkrin.
Bukur të ecësh,
të ëndërrosh, të këndosh.
Bukur të jesh mbushur me dashuri
me një zemër pranë
(me dhëmbjen larg).
Mbrëmja xhvishet
dhe pasuritë e fshehura rrëfen.
Çdo trajtë na magjeps
me venën e saj të hareshme.
S’ka më gjë tani: e shkuara,
e ardhmja, hije, gëzime,
jashtë nesh mbeten.
Mbrëmja shkund pluhurat
e thesarit të saj të fshehtë.
Gjethet e hardhisë në flakë
shpojnë sytë tanë.
Jona mbrëmja. Bota
për ne qe bërë.
Jemi qendra e saj e gjallë
dhe koha na vjen përqark.
Sillet e s’lëndon dot
me atë dhëmbje të largët
zemrën që kemi pranë.
Rrugët asgjëkund nuk çojnë;
të gjitha brenda nesh përfundojnë.