RREZATIM I VJETËR DASHURIE

Poezi nga: Jack Kerouac
Përktheu: Fadil Bajraj

Ndërtesat e hekurudhës, të dëmtuara
nga bloza gjatë dhjetë viteve
shtyjnë të pasmet e tyre të shëmtuara
në dritaren tuaj të trenit, janë
shenjë e shkatërrimit të njeriut.
Një herë mora trenin
në vend të autobusit. Autobusi
të çon në autostradë
që ka anash pika karburanti
dhe karroca për vakte. Treni
kalon nëpër
pyll. Doja të
studioja pyllin në tetor
dhe u nisa me tren.
Ishte e habitshme të lexoja
atë që lexoja për tetorin
ditën tjetër. Mendoja
se i kisha kuptuar të gjitha –
kujtoja se shtëpitë e vogla
të vetmuara, të humbura në mes
të barit të madh të kuqërremtë,
qiellit të bakërt ashpërak dhe
pyllit të portokalltë lara-lara, ishin
plot njerëzillëk të pashoq që
më mungonte. Në vend të kësaj,
shkrimtari më informoi se
ishte klorofili ai që
ngjyroste gjethet. Kujtoja
se krejt rëndësinë e tetorit
e kisha të ngjitur nën kapelën time.
Kujtoja se tetori ishte
qenie e prekshme, me zë. Shkrimtari
këmbëngulte se ishte
rritja e qelizave të tapës
rreth kërcellit të
gjethes. Shkrimtari po ashtu
thoshte se po të konsiderohej
tetori i trishtë duhej të ishe
një tennysonian melankolik.
Tetori nuk është i trishtë, ai
thoshte. Tetori është gjethet
e rëna. Tetori bie
ndërmjet shtatorit dhe nëntorit. Isha
i habitur nga këto fakte,
veçanërisht në lidhje me
melankolinë tennysoniane. Unë
gjithmonë kam kujtuar se tetori ishte
një lloj rrezatimi i vjetër dashurie.