LAJMI I FUNDIT:

PO BRIDHJA I VETMUAR SI NJË RE

PO BRIDHJA I VETMUAR SI NJË RE

Poezi nga: William Wordsworth
Përktheu: Kujtim Morina

Po bridhja i vetmuar si një re
Që fluturon lart mbi kodra e lugina
Kur krejt papritur m’u shfaq atje
Një lëndinë me lule të verdha e aguliçe
përreth liqenit, nën pemishtë
duke u përkundur nën puhizë.


Të pafund si yjet që shkëlqejnë
Dhe vezullojnë në udhën e qumështit
Ato shtriheshin në vijë të pandërprerë
anës së një gjiri ku përkundeshin.
Dhjetëmijë pashë me një vështrim
Duke tundur kokat në një valle të çlirët.

Valët pranë tyre vallëzonin por ato
Ua kalonin valëve xixëlluese në hare
Një poet s’mund të ishte veçse gazplotë
Në një shoqëri të tillë të gëzueshme
I kundroja pandarë dhe mendohesha paksa
Çfarë begatie më kishte sjellë ajo pamje.

Shpesh kur jam i shtrirë në shtrat
Në pushim apo zhytur në mendime
Më shkrepin para syve ashtu të gjalla
Si në një parajsë vetmie
Ahere më mbushet me gaz zemra
Dhe vallëzon me lulet e verdha.