Ti më përket mua, unë i përkas këtij blloku shënimesh dhe këtij lapsi

Nga: Aurel Plasari

Ditë shiu në Parisin e viteve ’30. Hemingway i ri, ende pa famën e mëvonshme, por gazetar i mbushur mendjeje që do të bëhet shkrimtar, futet në ‘Cafe des Amateurs’, rruga Mouffetard, për të pirë diçka dhe – si rëndom – për të shkruar. Porosit një kafequmësht dhe nxjerr nga xhepi bllokun e shënimeve, lapsin: shkruan për një ngjarje në Miçigan.

Në kafe hyn një vajzë, e vetme, ulet në një tryezë ndaj dritares. E përshkruan shumë të bukur: “me një fytyrë të freskët si një monedhë të sapoprerë, nëse priten monedha në mish të lëmuar me lëkurë të freskuar nga shiu”, me flokë të zezë si pendë korbi dhe të prera mprehtazi skiç për faqe. E vështron dhe ekscitohet, mirëpo e kupton që ajo, duke vështruar nga rruga dhe nga hyrja, me siguri pret dikë. Porosit një rum e i vihet të shkruarit.

E përfundon tregimin, pas një rumi tjetër. Tregimi sikur ishte shkruar vetiu! Dhe, ai ndihet i lumtur si gjithnjë pas një përfundimi të tillë. Porosit një duzinë cigaresh ‘portugaises’ dhe një kanë verë të bardhë shoqëruar me stridhe. Po vajza? Ajo ndërkohë ka ikur. Shkrimtari me vete:  “Unë të pashë, vajzë e bukur, dhe ti tani më përket mua, këdo që të presësh, edhe nëse kurrë më nuk do të të shoh përsëri. Ti më përket mua, si gjithë Parisi që më përket mua, dhe unë i përkas këtij blloku shënimesh dhe këtij lapsi”.