PSE, JETË E QUAN TI KËTË?

Rrëfenjë anonime e kohës tonë
Përktheu: Bajram Karabolli

Dy rrobaqepës, për vite të tëra punojnë pranë njëri-tjetrit. Presin e qepin rroba, pa u lodhur, ndërkohë që, herë pas here, edhe bisedojnë me njëri-tjetrin, për gjëra të ndryshme.

Një ditë, rrobaqepësi i parë i thotë tjetrit:

– A do të shkosh për pushime, këtë vit?

– Jo, – i përgjigjet tjetri, pasi mendohet një çast.

Pastaj, heshtin dhe i kthehen punës. Pak më vonë, rrobaqepësi i dytë, papritur, thotë:

– Para njëzet vjetësh, kam qenë me pushime.

– Ke njëzet vjet që ke qenë me pushime? – e pyet i pari, tejet i habitur.

– Po, – përgjigjet qetësisht, i dyti.

Atëherë, rrobaqepësi i parë i cili nuk mbante mend që shoku i tij të kishte munguar në punë, i tha:

– Ku shkove me pushime?

– Në Indi.

– Në Indi?!

– Po. Shkova për të gjuajtur tigrin e Bengalit.

– Ti, shkove për të gjuajtur tigrin e famshëm të Bengalit?!

Që të dy e lanë punën dhe po shikonin njëri-tjetrin. Rrobaqepësi i dytë, që dukej shumë i qetë, e mori përsëri fjalën dhe tregoi si më poshtë:

– Një ditë, mbi një elefant madhështor, të cilin ma kishte dhënë hua një princ i vendit, u nisa për gjah. I armatosur me katër pushkë me qyta prej argjendi dhe i shoqëruar nga një shpurë vendasish që u binin tamtameve, iu ngjita të vetmit mal që kishte gjithë provinca. Nuk kisha bërë shumë rrugë, kur, befas, na del përpara një tigër shumë i madh. Ishte tigri i famshëm i Bengalit. Megjithatë, kurrë nuk kisha parë tigër aq të madh dhe aq të frikshëm në gjithë zonën e Bengalit. Tigri, në shenjë kërcënimi, ngriti krifën dhe nisi të hungërinte aq fort sa më kalli datën. Elefanti, i tmerruar, u tërhoq mbrapsht me forcë dhe unë rashë plasur mbi disa shkurre plot gjemba të gjatë e therës. Atëherë, tigri m’u hodh sipër, më shqeu e më hëngri.

– Të hëngri?! – tha rrobaqepësi i parë, që po e dëgjonte, dhe shqeu sytë.

– Po, më hëngri. Më gëlltiti të gjithin … Deri te copa më e fundit.

– Ore, çfarë po më thua …? Si të paska ngrënë tigri, kur ti ja ku je, i gjallë dhe plot jetë!

Atëherë, rrobaqepësi i dytë merr gjilpërën me fill dhe, duke vazhduar punën, gjithmonë i qetë, i thotë të parit:

– Pse jetë e quan ti këtë?