Politikanët e Mbretërisë së Bashkuar, gabojnë për luftën Izrael-Hamas

Nga: Owen Jones / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com

Çfarë vlere ka jeta e civilëve palestinezë? Për establishmentin politik të Britanisë, përgjigja është paksa e kujdesshme. Imperativ moral është revoltimi ndaj masakrës së civilëve izraelitë – ndaj të rinjve që festonin, në kibuce, ndaj fëmijëve, të moshuarve – nga duart e Hamasit. Pra, është tragjike që konsensusi i drejtë mbi shenjtërinë e jetës përfundon në kufijtë e Izraelit. Si qeveria konservatore ashtu edhe opozita laburiste, janë bërë mbështetës të shkeljeve të pakujdesshme të konventave të Gjenevës, të krimeve të luftës dhe spastrimit etnik.

Teksa Rishi Sunaku ia ofron Izraelit mbështetjen “e padiskutueshme”, ia vlen të zbulohet se çfarë do të thotë kjo. Në nëntë ditët e fundit, të paktën 2 750 palestinezë janë vrarë nga bombat izraelite, rreth një e katërta e tyre fëmijë – sipas Ministrisë së shëndetësisë së Gazës. Asnjë fjalë pikëllimi apo keqardhjeje nga kryeministri ynë: masakra e tyre, me sa duket, përfshihet në atë që ai e përshkruan si “çdo e drejtë e Izraelit për të mbrojtur veten”. Asnjë dënim i bombardimeve të ambulancave dhe spitaleve pa energji elektrike, apo i vrasjes së mjekëve, gazetarëve dhe zyrtarëve të OKB-së.

Fjalët e vetme të Sunakut për maturi ishin ato që forcave izraelite ua kërkonin që “të shmangnin dëmtimin e civilëve”. Një gjest i padobishëm: shteti izraelit për të cilin ka deklaruar mbështetje të plotë, vështirë se është i matur në lidhje me qëllimet e veta. “Theksi është te dëmtimi dhe jo te saktësia”, thonë nga Forcat Mbrojtëse të Izraelit. Sunaku do të jetë i vetëdijshëm se ministri izraelit i Mbrojtjes, Yoav Gallant, ka deklaruar: “Po i luftojmë kafshët njerëzore”, teksa urdhëroi një “rrethim të plotë” të Gazës, “pa energji elektrike, pa ushqim, pa karburant”, duke shtuar se Izraeli synon të “eliminojë gjithçka”.

Tashti është koha që Sunaku të njihet me nenin 33 të konventave të Gjenevës, mbi dënimin kolektiv, që thotë se “asnjë person nuk mund të dënohet për shkeljet që ai ose ajo nuk i ka kryer personalisht”. Po pasoja e rrethimit, de facto e miratuar nga qeveria jonë? Gaza është “duke u tharë”, deklaron agjencia e OKB-së për refugjatët palestinezë, dhe në shkollat ku shumë prej tyre kanë kërkuar strehim, “në fakt ka mbaruar uji i pastër”.

Kur popullatat civile u dëbuan nga shtëpitë e veta nën kërcënimin e dhunës në Ballkan, në vitet 1990, ato u quajtën “spastrim etnik” dhe Perëndimi për këtë hyri në luftë. Këtë herë, Mbretëria e Bashkuar “pa mëdyshje” qëndron me Izraelin, ndërsa urdhëron njerëzit e Gazës që masivisht të largohen nga shtëpitë e veta, gjë që nga Këshilli Norvegjez për Refugjatët përshkruhet si “krim lufte i transferimit të dhunshëm”, ndërsa Francesca Albanese, raportuesja speciale e OKB-së për Territoret Palestineze, paralajmëron spastrim masiv etnik.

Pasi mijëra njerëz marshuan në Londër kundër këtyre krimeve të padiskutueshme të luftës, dëgjuam reagimin e njohur për momentet e tilla: ku janë demonstratat tuaja kundër mizorive të Hamasit? Vrasjet e Hamasit ashpër janë denoncuar. Dhe, Hamasi nuk është i armatosur apo i mbështetur nga shteti britanik dhe nga aleatët e tij. Krahas mburojës diplomatike, që nga vitit 2015 Mbretëria e Bashkuar ka licencuar armë në vlerë prej të paktën 442 milionë funteve, për Izraelin, ndërsa aleati ynë kryesor, ShBA-ja, ofron rreth tre miliardë dollarë ndihmë ushtarake për çdo vit. Siç thotë me të drejtë deputeti konservator Crispin Blunt, për mbështetjen e Britanisë për pushtimet e Izraelit në Gazë: “Fakti i të qenit bashkëfajtor ju bën po aq fajtor ndaj palës që kryen krimin”.

Po opozita jonë laburiste, e udhëhequr nga ish-avokati i të drejtave të njeriut, Keir Starmer? Në fund të fundit, në fushatën e tij për udhëheqje, zotimi numër katër ishte “jo më luftëra të paligjshme” dhe “vënia e të drejtave të njeriut, në zemër të politikës së jashtme”. Nga të gjitha premtimet që ai ka shkelur deri tash, ky është më i pafalshmi. Në radion kombëtare, ai deklaroi se Izraeli “ka të drejtë” të ndërpresë ujin dhe energjinë për një popullsi civile, ndërsa theksoi respektin e tij për ligjin ndërkombëtar. Duke pasur parasysh profesionin e tij, Starmero është ose i paaftë ose i pandershëm: një rrethim i tillë është i paligjshëm. Starmeri dënoi sulmin në spitalin al-Ahli (për të cilin të dyja palët fajësojnë tjetrën), duke thënë se vdekjet që rezultojnë “nuk mund të justifikohen”. Ai edhe një herë citoi ligjet ndërkombëtare, që ishte i lumtur t’i lakonte kur bëhej fjalë për rrethimin.

Prokurorja e tij e përgjithshme, Emily Thornberry, është gjithashtu avokate që deklarohet: megjithatë, në televizionin kombëtar refuzoi të dënojë paligjshmërinë e ndërprerjes së ushqimit dhe energjisë elektrike. Sekretari i Jashtëm, David Lammy, refuzon të përgjigjet nëse ai mbështet urdhrat e Izraelit që njerëzit e Gazës të largohen. Një fletushkë dërguar deputetëve laburistë, i përgjigjet pyetjes se “Cili është qëndrimi i laburistëve ndaj raporteve se Izraeli ka përdorur fosfor të bardhë?” – një akt ky i paligjshëm nëse përdoret kundër popullsisë civile – me “Ne mbështesim të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten dhe për të shpëtuar pengjet”, së bashku me një konfirmim – në dukje kontradiktor – se ligji ndërkombëtar duhet të respektohet. Ata transmetuan bashkëfajësinë e tyre, ndërsa heshtin çdo kundërshtar: këtë fundjavë, deputetët dhe këshilltarët laburistë u paralajmëruan të mos merrnin pjesë në marshimin që protestonte kundër kësaj masakre.

Nuk është çudi që këshilltarët laburistë japin dorëheqjen në të gjithë vendin, duke cituar partinë e tyre “se në mënyrë efektive miraton një krim lufte”. Javën e kaluar, zyrtarja Lubaba Khalid dha dorëheqjen. Tre ditë më vonë, raportoi se kushërira e saj – një vajzë e re – vdiq në një sulm të Izraelit.

Teksa tmerri po rritet, liderët laburistë lëshojnë deklarata të dobëta se si “mbrojtja e Izraelit duhet të jetë në përputhje me ligjin ndërkombëtar”, kur ata e dinë mirë se nuk është ashtu dhe se ata ndihmuan të jepej drita jeshile për këtë kriminalitet. Për vite të tëra, këta të ashtuquajtur të moderuar lëshuan qëndrimin liberal për një “rend të bazuar në rregulla”. E drejta e tyre për të kërkuar një nivel të lartë moral, përgjithmonë është zhdukur. Nëse ata nuk flasin kundër bllokadës së Gazës, mbështesin atë që prokurori themelues i Gjykatës Penale Ndërkombëtare, Luis Moreno Ocampo, thotë se “mund të konsiderohet si krim kundër njerëzimit dhe gjenocid”.

Këto krime lufte mund të kenë bekimin e establishmentit tonë politik, por priteni një reagim të shtuar nga publiku që nuk i ka harruar fatkeqësitë e mëparshme të miratuara nga udhëheqësit tanë. Ishte një qeveri laburiste, e mbështetur nga konservatorët, ajo që na solli te aventurat katastrofike ushtarake pas 11 shtatorit 2001, të justifikuara – si sulmet e Izraelit – si vetëmbrojtje.

Pasojat? Deri në 4.7 milionë vdekje dhe për çfarë? Dështimi ynë për të kërkuar llogari nga politikanët është ajo që lejon që këto tmerre të përsëriten pafundësisht. Mos lejoni që të ndodhë më. Nuk ka pretendime se jeta palestineze ka vlerë të barabartë me një civil izraelit apo britanik. Por, jetët e tyre kanë rëndësi dhe ata që lejojnë fëmijët që të humbasin nën rrënoja, përgjithmonë duhet të jenë të mallkuar. /Telegrafi/