Katër arsyet pse Man United humbi finalen e Ligës së Evropës

Manchester United humbi shansin për të shpëtuar atë që ka qenë padyshim sezoni më i keq në historinë e klubit – duke pësuar humbje ndaj Tottenham Hotspur në finalen e Ligës së Evropës dhe, si rezultat, duke humbur garat evropiane sezonin e ardhshëm.

Më poshtë keni një përmbledhje të shkurtër të arsyeve kryesore pse loja shkoi keq – dhe pse Ruben Amorim tani përballet me pyetje serioze rreth të ardhmes.

1. Garnacho u la në stol – gabimi më i madh i Amorimit

Mediat angleze sugjeronin se Alejandro Garnacho ishte i frustruar me vendimin për t’u lënë në stol. Por çështja nuk ishte vetëm nëse anësori argjentinas ishte në formë më të mirë se Mason Mount. Taktikisht, lëvizja e Amorimit ishte në kufijtë e absurditetit.

Kjo varet nga stili i lojës i zbatuar te Tottenham nën drejtimin e Ange Postecoglou. Një nga karakteristikat e tij kryesore është një linjë mbrojtëse e lartë. Sulmi në hapësirën pas asaj linje është shumë më efektiv me Garnachon e shpejtë sesa me Mountin e ngadaltë. Ishte e qartë se, në 0-0, Spurs do të vazhdonin me këtë konfigurim agresiv që nga fillimi.

Lexo po ashtu Zbulohet mesazhi me katër fjalë nga Maguire për Romeron që tensionoi situatën mes dy lojtarëve

Por në pjesën e dytë, veçanërisht nëse ata po kryesonin, kjo qasje do të ndryshonte në mënyrë të pashmangshme. Dhe pikërisht atëherë Amorim planifikoi të fuste Garnachon në lojë. Pikërisht kështu u zhvillua ndeshja: Tottenham shkoi 1-0 përpara dhe u mbyll në një bllok mbrojtës kompakt, duke mos lënë praktikisht asnjë hapësirë ​​pas.

Për të shkatërruar një mbrojtje kaq të thellë dhe kompakte, një sulmues i ri – me aftësinë e tij për të vepruar në hapësira të ngushta – do të kishte qenë shumë më i dobishëm. Garnacho është më i rrezikshëm kur mund të shfrytëzojë zonat e hapura, të cilat thjesht nuk ekzistonin më. Shkurt, arsyetimi i Amorimit është i vështirë për t’u kuptuar.

2. Zgjedhje të dyshimta në formacion – Shaw në mbrojtje me tre lojtarë, Ugarte jashtë loje

Çështja e dytë ka të bëjë edhe me zgjedhjet e formacionit të Amorimit. Ai zgjodhi Luke Shaw si pjesë të një mbrojtjeje me tre lojtarë, me sa duket duke shpresuar se shpërndarja e tij do ta ndihmonte United të luante nga mbrojtja nën presion. Por Shaw aktualisht është larg nga më të mirën e tij, dhe Tottenham në fakt e përqendroi presionin e tij më shumë në anën e tij sesa në të djathtë, ku ishte pozicionuar Leny Yoro.

Si rezultat, Shaw bëri gabime të shumta në pasime.

Ai gjithashtu dështoi të fitonte duelin vendimtar që çoi në golin vendimtar – diçka që mund të ishte parashikuar duke pasur parasysh se anësori i djathtë i Tottenhamit ishte Brennan Johnson, fizikisht dominues.

Vendimi për ta lënë Manuel Ugarte në stol ishte po aq i habitshëm. Ugarte kishte performuar mirë në raundet e mëparshme të Ligës së Evropës. Duke filluar pa të dhe duke e shtyrë Bruno Fernandes në një rol më të thellë, Amorim shkaktoi një zinxhir pasojash negative:

Një performancë e dobët nga kapiteni;

Një kërcënim i zvogëluar sulmues, me Brunon që nuk luan më si numër 10;

Një mesfushë më e dobët në mbrojtje.

Dhe e gjithë kjo mund të ishte shmangur me një rregullim të thjeshtë pozicional që ruante ekuilibrin taktik. Për shembull, Amad Diallo mund të kishte filluar si mbrojtës i krahut të djathtë, me Noussair Mazraoui që do të zhvendosej në qendër të mbrojtjes në vend të Shaw.

Ugarte do të ankoronte mesfushën, duke i lejuar Brunos të qëndronte më lart në fushë në rolin e tij të preferuar.

3. Çështje ende strukturore – boshllëqe të mëdha në tranzicion

Ky ka qenë një problem i përsëritur gjatë gjithë sezonit dhe u rishfaq në finale. Amorim vazhdon të zbatojë një strategji për t’i shtrirë lojtarët e tij sa më shumë që të jetë e mundur në fushë – duke synuar të hapë hapësira, ashtu siç bëri te Sporting.

Megjithatë, kundër një niveli më të lartë kundërshtarësh (veçanërisht ekipeve të Ligës Premier) dhe me lojtarë të ndryshëm te United, kjo qasje po rezulton joefektive.

Thënë thjesht, kësaj skuadre të Manchester United i mungon cilësia teknike dhe qetësia për të ruajtur posedimin e topit nën presion.

Si rezultat, skuadra ose bëri gabime të kushtueshme – duke i dhënë Tottenhamit mundësi për kundërsulme – ose dështoi të lëvizte me intensitetin e nevojshëm. Kjo shpesh krijonte boshllëqe të mëdha strukturore gjatë tranzicioneve sulmuese.

Një problem i vazhdueshëm ishte mungesa e mbështetjes në krahë. Amad Diallo, për shembull, e gjeti veten vazhdimisht të izoluar kundër dy ose tre mbrojtësve, pa asnjë mundësi të vlefshme për pasime.

4. Zëvendësimet erdhën shumë vonë

Edhe një herë, Mount dhe Shaw nuk i justifikuan minutat e zgjatura që iu dhanë – asnjëri nuk është në atë formë që justifikon qëndrimin në fushë për kaq gjatë.

Hojlund gjithashtu pati vështirësi të bënte ndikim, dhe Joshua Zirkzee, më i shkathët dhe teknikisht i talentuar, dukej një opsion më i përshtatshëm për këtë ndeshje të veçantë – të paktën në fillim të pjesës së dytë.

Vlen gjithashtu të përmendet se Amorim nuk bëri zëvendësime të guximshme në sulm. Për shembull, ai mund ta kishte zhvendosur Diallon në një rol të mbrojtësit të krahut dhe të kishte futur një sulmues tjetër në vend të një mbrojtësi.

Në vend të kësaj, strategjia u përqendrua përsëri në krosime shpresëdhënëse në zonë, me Harry Maguire të shtyrë përpara në fund të ndeshjes – një veprim që ka funksionuar në të kaluarën, por dështoi këtë herë. /Telegrafi/