IDIOTI

Poezi nga: Charles Bukowski
Përktheu: Fadil Bajraj

kujtoj se ky mendim më ka ra ndërmend
kur isha rreth njëmbëdhjetë
vjeç:
do të bëhem idiot.

i pata vërejtur disa në
mëhallë,
ata që njerëzit i quanin
“idiotë”.

sado që i shikonin me përbuzje,
idiotët dukej se çonin jetë
më të qetë:
asgjë as pritej prej
tyre.

e imagjinoja veten duke qëndruar nëpër
qoshe të rrugëve, me duar në xhepa,
dhe ngapak duke jargëzuar nga
goja.

askush s’do të më
bezdiste.

ia fillova ta zbatoj planin
tim.

së pari më patën vërejtur në
oborre shkollash.
shokët më përqeshnin,
më ngacmonin.

bile edhe babai im e pati vërejtur:
“ti po sillesh si idiot i
hamamtë!”

njëri nga mësimdhënësit e mi e pati vërejtur,
zonja Gredis me këmbë të gjata
mëndafshi.

ajo më ndalte pas
orëve.

“çka ka ndodhur, Henry?
mua mund t’më tregosh …”

më përthekoi
me duar
e unë u qepa për
trupin e
saj.

“pa më thuaj Henry, mos
ki frikë …”

s’e pata thënë asnjë
fjalë.

“mund të rrish këtu
sa të kesh
qejf, Henry.
s’ke nevojë të
flasësh …”

më puthi në
ballë
e unë e lëshova dorën
dhe butësisht ia preka
njërën prej këmbëve të
mëndafshta.

Zonja Gledis ishte
pidh e gjysmë.

më ndalte pas
orëve gati për çdo
ditë.

e të gjithë më
urrenin
por besoj se i kisha ereksionet më të
bukura
nga të gjithë çunat njëmbëdhjetë
vjeç
në qytetin
Los Engjëllos.