ALFONSINA

Nga: Eduardo Galeano
Përktheu: Bajram Karabolli

Për poeten argjentinase Alfonsina Storni (1892 – 1938)

Gruaja ka lindur për të prodhuar qumësht dhe lot, por edhe ide; ajo nuk lind për të jetuar jetën, por për ta vëzhguar nga dritarja gjysmë e mbyllur.

Një mijë herë ia than këtë Alfonsina Stornit, por ajo kurrë nuk e besoi.

Vite më parë, kur mbërriti në Buenos Aires, nga provincat, Alfonsina mbante ca këpucë të vjetra, me taka të shtrembëra, ndërsa në bark mbante një fëmijë pa baba të ligjshëm.

Punoi ku mundi, në këtë qytet; mblidhte edhe letra rrugëve për të hedhur në to trishtimin e saj. Natë për natë, teksa fshinte çfarë kishin shkruar në to, hidhte vargjet e saj, pastaj kryqëzonte gishtat dhe puthte shkronjat që paralajmëronin udhëtime, brenga dhe dashuri.

Kaloi kështu, gati një çerek shekulli, por kurrë nuk pati fat.

Gjithsesi, duke luftuar dhëmbë për dhëmbë me fatin, Alfonsina mundi të depërtojë në botën mashkullore.

Dhe, fytyra e saj prej miushe të zgjuar nuk mungoi asnjëherë në fotot e shkrimtarëve më të shquar argjentinas.

Në verën e vitit 1935, mësoi se kishte kancer.

Qysh atëherë ajo nisi të shkruajë poezi që flisnin për përqafimin e detit dhe të shtëpisë së saj, përtej bulevardit të koraleve.