TI MË GJETE

Poezi nga: Louis Aragon
Përktheu Ilia Lëngu

Më gjete si guriçkë që mblidhet në zallinë
Një gjësend i humbur që askush s’i di dobinë

Si alga mbi sekstantin që deti nxjerr në breg
Si mjegull në dritare që kërkon vetëm strehë

Si rrëmujë dhome hoteli ende e papastruar
E nesërme udhëkryqi kur festa ka mbaruar

Udhëtar pa biletë që në shkallët e trenit qëndron
Rrjedhë uji që breglumas të mbrapshtë devijojnë

Kafshë e egër që nga dritat e makinave hutohet
Rojtar që në mëngjesin e mekur nga puna largohet

Si ëndërr që në terrin e burgjeve ende pezull rri
Si zog i hutuar kur hyn gabimisht në një shtëpi

Si shenjë unaze n’gishtin e dashnorit të tradhtuar
Veturë e braktisur thellë një terreni të shkretuar

Si letër e grisur përhapur tejembanë nga era
Si nxirja ende mbi duar pasi të ketë ikur vera

Si vështrim i brengosur kur rrugën dot nuk e gjeni
Si bagazh në mëshirë të fatit në një stacion treni

Si një portë diku a dritare që përplaset nga era
Si plagë zemre a peme kur mbi to bie rrufeja

Gur buzë rruge si kujtim i çfarë ka ndodhur dikur
Dhimbje që kurrë nuk njeh fund si njollat mbi lëkurë

Si sirenë anijeje thellë detit kur s’e dëgjon askush
Si për një plagë të vjetër kujtimi i thikës në trup

Si kali në liri kur pi në pellg ujë të turbulluar
Si pas një nate makthesh nënkresa e shpartalluar

Si fyerje ndaj diellit kur pamjen një cifël ta errëson
Si zemërim kur sheh se mbi tokë asgjë nuk ndryshon

Si një fjalë të pandreqshme më gjete nëpër natë
Si endacak që për të fjetur ka hyrë në një stallë

Si qeni që mban në qafë inicialet e të zotit
Mbushur plot zhurmë e furi një njeri i qëmotit