Nga Clintoni tek Trumpi: Kur Presidenti kërkon frymëmarrje, bombardon për zbavitje

Jacob Grandstaff

Analistët dhe mediat e shumta, gjithnjë e më tepër po ngrenë pyetjen nëse sulmet me raketa të Trump në Siri, shërbejnë për të tërhequr vëmendjen nga skandali që ka shkaktuar hetimi për përfshirje të Rusisë në zgjedhjet amerikane.

Kjo ka nxitur që shumë nga të majtët të bëjnë një analogji të njëjtë me atë të filmit që shumë nga e djathta thanë dy dekada më parë, kur shumë prej tyre e panë sulmet e Bill Clinton ndaj Sudanit dhe Irakut si një përpjekje për të tërhequr vëmendjen nga skandali i Monica Lewinskyt.

Rachel Maddow komenton në shfaqjen e saj të mbrëmjes, se lajmi i 13 prillit i ngjante asaj të një skenari i filmit “Wag the dog” (“Mashtroje qenin”).

“Edhe në qoftë se bishti nuk po i tundet qenit, edhe nëse i jepni presidentit çdo përfitim të dyshimit, edhe nëse ky vendim është marrë me absolutisht pa marrë parasysh çfarëdo gjëje tjetër që po ndodh në jetën e presidentit tani, sërish në mënyrë të pashmangshme, ky sulm krijon një perceptim të vërtetë rreth globit, se kjo mund të ketë qenë motivi i vërtetë i aksionit ushtarak”, komenton Maddow

Ajo i referohet filmit të vitit 1997 që luajti Dustin Hoffman dhe Robert DeNiro për një president që urdhëron një ekspeditë ushtarake, të shkojë në Shqipëri për të tërhequr vëmendjen nga një skandal në të cilin ai preku një vajzë adoleshente.

Shprehja për “Wag the dog” hyri në fjalorin amerikan kur më pak se një vit pas publikimit të filmit, më 20 gusht 1998, Clinton urdhëroi sulme raketore në një fabrikë kimike sudaneze. Administrata e Clintonit pohoi se fabrika prodhonte armë kimike për Al Kaedën dhe paraqiti sulmet si shpërblim ndaj bombave të ambasadës së Al Kaedës më 7 gusht, gjë që rezultoi në një duzinë vdekjesh amerikane.

Megjithëse nuk kishte asnjë provë për të treguar se Clinton urdhëroi sulmet për të tërhequr vëmendjen nga skandali i Monika Lewinsky, dëshmitë rrethanore ofruan municione të mjaftueshme për kundërshtarët e tij për të bërë këtë argument. Tre ditë më parë, Lewinsky kishte dëshmuar para jurisë.

Në të njëjtën ditë, Clinton kishte dëshmuar përpara këshilltarit të veçantë të Pavarur, dhe pranoi publikisht këtë çështje. Jim Gibbobs në mënyrë eksplicite i krahasoi bombardimet me filmin, ndërsa gazetarët bombarduan si prodhuesit e , ashtu edhe Shtëpinë e Bardhë me pyetje rreth lidhjeve të mundshme.

Kohët e fundit, hetimi special i Robert Mueller mbi bazën e Trump dhe bastisja e FBI-së nga banesa e avokatit të Trumpit, Michael Cohen, krijoi një breshëri të vazhdueshme negative. Kjo nga ana tjetër, hedh dyshime mbi pafajësinë e Trump ose së paku pafajësinë e njerëzve me të cilët ai rrethon veten.

Ainsley Earhardt nga Fox & Friends, një nga emisionet më të preferuara të Trumpit, sugjeronte Geraldo Rivera në mëngjesin e grevave:

“Nëse presidenti, Franca dhe Britania e Madhe vendosin të sulmojnë Sirinë, a nuk mendoni se kjo histori do të ishte një histori e madhe se libri i Comey që është lëshuar të martën”?

Jeet Heer i gazetës New Republic, megjithatë, mori një qasje më holistike. Ai e sheh sjelljen e Trumpit si një mjet për tu shkëputur nga lajmet e pakëndshme. Heer vuri në dukje se si Washington Post vërejti se një breshëri “tweet”-erash, në dukje kontradiktore drejt Rusisë, synonin të krijonin konfuzion për stafin e tij të sigurisë kombëtare.

Një zyrtar i administratës i tha CNN-së se kur Trump bëri statusin për Rusinë dhe Sirinë me raketa “të bukura, të reja dhe të zgjuara”, ai në thelb kishte “detyruar këta shtete të pranonin një sulm të pashmangshëm”.

Postimet e Trumpit minuan jo vetëm stafin e tij, por disa qëndrime të përcaktuara mirë të politikës së jashtme të fushatës së tij presidenciale. Revista Time zbuloi se Trump kishte “tweet”-uar më parë të paktën 18 herë se SHBA nuk duhet të sulmonin Sirinë. Si kandidat, ai hodhi poshtë thirrjet për të përmbysur Asadin, duke argumentuar se ISIS, e cila ende ekziston në Siri, është kërcënimi real.

Nëse Trump shpërtheu me politikën e tij të mëparshme të jashtme për të “mashtruar qenin”, problemet e tij me FBI-në dhe Muellerin nuk do të largohen. Por, nganjëherë një pushim në ciklin e lajmeve është gjithçka që një president ka nevojë për të marrë pak frymë.

Clinton mori një “erë të dytë” më 16 dhjetor 1998 kur autorizoi bombardimin e Irakut për katër ditë gjatë Operacionit Desert Fox. Dita e mëparshme, Dhoma e Përfaqësuesve kishte lëshuar një raport, duke e akuzuar Clinton për “krime të larta dhe kundërvajtje” për gënjeshtrën e tij lidhur me çështjen Lewinsky.

Dallek argumentoi se “një president i plagosur, kredibiliteti i të cilit është shkatërruar nga gënjeshtrat e tij dhe keqtrajtimet thjesht nuk është në një pozitë të mirë për të kryer një politikë të jashtme”.

Kolona e tij në vitin 1998 tregon një mënyrë në të cilën Clinton dhe tani Trump po bombardojnë për zbavitje.

“Si president dhe komandant i përgjithshëm, Clinton mban fuqinë për të urdhëruar veprimet ushtarake të nevojshme për sigurinë kombëtare. Por, politikat e jashtme dhe të mbrojtjes në demokracinë tonë, veçanërisht ato që paraqesin kostot në gjak dhe thesar, kërkojnë një konsensus kombëtar”. /GSH/