Nga: Corin Hirsch / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com

Ndonjëherë i mësojmë të vërtetat më të thella në momentet më të zakonshme. Në një pasdite, kur isha gjashtë vjeçe, pashë një personazh që po lindte fëmijën në një tendë ushtarake në sitkomin M*A*S*H. Menjëherë vrapova nga dhoma e ndenjjes për në kuzhinë, me një pyetje shumë të rëndësishme për nënën time. “A më linde në një tendë si ajo?” - thas, me shpresën se do të mësoja historinë time të origjinës.

Papritur, nëna ime u largua nga dhoma duke qarë. Kur u kthye, më uli dhe më tregoi një të vërtetë që në njëfarë mënyre e kisha ndier gjithmonë. “Xhaxhai të solli në shtëpi nga spitali, te mami dhe babi”, tha ajo. “Je e adoptuar, që do të thotë se të kemi zgjedhur”.

U ndjeva e lehtësuar kur mësova këtë të vërtetë, por pasi kjo e mërziti mamanë, vendosa të mos e përmendja më kurrë. Megjithatë, etja ime për detaje nuk u shua kurrë. Prindërit e mi kishin të njëjtin ngjyrë lëkure si unë, por nuk u ngjaja shumë atyre. Isha e ngathët, e hollë dhe gjatë dhe e dhënë pas librave; ata nuk ishin të tillë. Pavarësisht dashurisë dhe pranimit të tyre, gjithmonë ndihesha si një e huaj në atë familje dhe nuk arrija ta kuptoja pse.

Në dekadat para Google-it, nuk isha e pajisur me mjetet për të gjetur informacion mbi prindërit e mi biologjikë, sidomos sepse isha ende e mitur dhe dosjet e adoptimeve ishin të mbyllura në çdo shtet të ShBA-së. Sidoqoftë, pak pasi mbusha 18 vjet, telefonova spitalin ku kisha lindur për të kërkuar dokumentet e mia. Në fillim, nëpunësja në telefon ishte e përzemërt, por u duk e hutuar kur nuk e dija mbiemrin që kisha në lindje. Pasi i tregova se isha e adoptuar, në telefon u ndje një ftohtësi.

Dokumentet e mia mbërritën me postë disa javë më vonë, të mbushura me vija të zeza të trasha. Nëpunësja kishte mbuluar çdo gjurmë të informacionit personal: emrin e nënës biologjike, datëlindjen, adresën dhe të dhënat për qëndrimin e saj në spital. Këto dokumente të redaktuara ma forcuan ndjenjën e fshirjes. I futa në një sirtar dhe u përpoqa të vazhdoja tutje.

Vite më vonë, si gazetare e aftë për të zbuluar informacione mbi pothuajse këdo dhe çdo gjë, vazhdoja të përballesha me pengesat sa herë q[ përpiqesha të mësoja më shumë për nënën time biologjike. Pastaj, kur isha 35 vjeçe, përdora një pjesë të rimbursimit të taksave për të punësuar një hetues privat që të gjente të dhënat e saj të kontaktit. Ai e gjeti shpejt: ishte juriste marine që jetonte në Konektikat. E entuziazmuar dhe duke ëndërruar për një ribashkim të lumtur nënë-bijë, ia dërgova menjëherë një letër, ku sugjeroja me delikatesë se isha fëmija i saj dhe kërkoja informacione për historinë mjekësore dhe prejardhjen etnike.

Por, ëndrra ime rezultoi të ishte thjesht vetëm kaq: një fantazi. Nëna ime biologjike u përgjigj, por jo në mënyrën që shpresoja. Si juriste tipike, ajo nuk e pohoi dhe as e mohoi që isha foshnja që kishte lënë atë ditë në fund të korrikut, por këtë e la të nënkuptohej nëpërmjet fjalëve të saj. “Nuk dua të rikthehem në atë përvojë”, shkroi ajo, duke shtuar se informacioni për ekzistencën time mund të jetë “jashtëzakonisht i dëmshëm” për të.

Emaili i saj më tronditi. Sigurisht që do të donte të më shihte, të shihte kush isha bërë, apo jo? Mora guximin t’i kërkoja një foto, ndoshta edhe një drekë (banonim rreth tri orë larg njëra-tjetrës). Por, ajo nguli këmbë që të mos e kontaktoja më kurrë.

Nuk e dija atëherë, por refuzimi i dytë nga një prindi biologjik - kur përpjekja për t’u rilidhur me familjen e lindjes dështon - është i rrallë dhe konsiderohet ngjarje traumatike për të cilën disa persona të adoptuar kërkojnë ndihmë psikatrike. Goditjen fillestare e përballova me telefonata të gjata me miq dhe, ndoshta, me pak më shumë verë të kuqe sesa duhej. Megjithatë, nuk kisha shumë kohë për të medituar - po përgatitesha për një diplomë masteri dhe atë javë duhej të shkoja në një seminar me profesoreshën time në apartamentin e saj në Nju-Jork.

Gjatë një pushimi pasditeje për çaj, partnerja e profesoreshës, një gjyqtare, po bisedonte me ne te banaku i kuzhinës së tyre. Me një stil të drejtpërdrejtë komunikimi dhe pa dorashka, të formuar në sallat e gjyqit të Nju-Jorkut, ajo më pyeti për jetën time. Ia plasa ngjarjet e ditëve të fundit dhe i tregova se e kisha thuajse të pamundur të përqendrohesha.

Ajo dëgjoi me vëmendje. Pastaj, siç e imagjinoja që mund të bënte në gjykatë, filloi me pyetje të shpejta dhe të drejtpërdrejta. “Kur ke lindur”? - më pyeti. Në fillim të viteve 1970, i thashë. “Dhe, nëna jote, ishte katolike”? “Po”, iu përgjigja, “nga një familje katolike irlandeze. Një nga shtatë fëmijë, më duket”.

“Dhe, mbase ka qenë e re, ndoshta”?

“Po - 19 vjeçe, mendoj.”

Ajo bëri një pauzë. “E di, jam thuajse e njëjta moshë me nënën tënde biologjike”, tha ajo. “Mund të jetë e vështirë për ty ta kuptosh, sidomos tani, por në atë kohë ishte shumë e vështirë për një vajzë katolike irlandeze të mbetej shtatzënë jashtë martese”.

Më mbeti çaji në fyt. A po e mbronte vërtet nënën time biologjike? Nënën time që po më refuzonte sërish nga turpi, mizoria apo të dyja? “Nuk e dija këtë”, pranova. “Por, kjo nuk e justifikon sjelljen e saj. Tani është në të pesëdhjetat, për hir të Zotit”.

Pa ndryshuar qëndrim, gjyqtarja shpjegoi se si vajzat katolike shtatzëna shpesh dërgoheshin larg për të fshehur shtatzëninë dhe për të ruajtur nderin e familjes. Se si stigma mund të ishte e padurueshme. Më kujtoi se aborti ishte i paligjshëm në atë kohë dhe se vendimi Roe v. Wade (që legalizoi abortin në ShBA) ende nuk ishte dhënë - do të ndodhte disa muaj më vonë.

Teksa vendosnim filxhanët në lavaman, ajo më nxiti të përpiqesha ta shihja situatën nga një tjetër këndvështrim, qoftë për qetësinë time shpirtërore. “Ajo që është bërë, është bërë”, tha ajo. “Je gjallë dhe ke gjithë jetën përpara”. Tani që e dija të vërtetën, e vetmja rrugë përpara ishte përmes saj.

Për disa javë me radhë, u kapa fort pas ndjenjës sime të padrejtësisë. Ndoshta isha lidhur me atë plagë të hershme dhe të pashpjegueshme që e kisha bartur që në fëmijëri. Si shumë të adoptuar, gjithmonë kisha ndjesinë se nuk përkisja askund, por nuk e dija pse. Tani kisha dëshminë. Por, nëse trauma dhe turpi kalojnë brez pas brezi, si mund ta thyejmë këtë cikël?

Në muajt dhe vitet që pasuan, kuptova se ajo gjyqtare më kishte hedhur një litar shpëtimi. Ajo që tha atë pasdite mbolli farat e dhembshurisë për një grua që lehtësisht mund ta kisha urryer. Ato fjalë zbutën egërsinë e dhimbjes që përndryshe mund të ishte shndërruar në hidhërim të përjetshëm, dhe ndezën ndjeshmërinë të thellë që kam përdorur në shumë raste që nga ajo kohë.

Fjalët e saj u bënë gjithashtu një balsam kur u refuzova sërish nga një daja biologjik, pasi u lidhëm përmes një testi ADN-je. Dhe, më dhanë vetëbesim kur kërkova dhe më në fund gjeta familjen e babait tim biologjik - të cilët më pritën krahëhapur dhe pa asnjë hezitim. Mbi të gjitha, fjalët e gjyqtares atë ditë të largët në kuzhinë më ndihmuan të lë pas nevojën për përgjigje të përsosura - dhe të krijoj hapësirë për përfundime që nuk janë përsosura. /Telegrafi/

Cult+Cult