TË BËRTASËSH

Poezi nga: Paul Eluard
Përktheu: Dritëro Agolli

Çdo gjë u bë e thjeshtë,
I braktisa peisazhet e mjegullta e të gënjeshtërta,
I braktisa gjestet e shpëlara dhe ditët e zbrazura,
I hodha mendimet e pafytyra dhe mbllaçitjet.

Të gjitha i flaka tej sinorëve të tokës
Dhe nisa të bërtas.
Ndërsa dikur pëshpërisnin për mua vesh më vesh,
Pëshpërisnin dhe shkruanin ëmbël e qetë.

I shtriva larg kufijtë e bërtitjes.

Ia hoqa vdekjes mendimin për jetën.
Se ky mendim m’i fshihte horizontet.

Vetëm një bërtitje.

Dhe përnjëherësh u zhdukën plot fantazma:
Ndaj sot e tutje nuk shuhet më kurrë
Ajo çka meriton të rrosh në jetë.

Tani e di se vera e përflakur
Këndon nën pirgjet e acarit e të ngricës,
Këndon ngaherë.

E di se nën mburojat e armiqësisë
Valojnë e ziejnë dhe në zemër hyjnë
Pranvera, vera, vjeshta, dimri,
Dhe njerëzit dhe yjet,
Nga gëzimi dridhen duke njohur
Të ngrohtën afërsi.

Bërtitja ime lakuriqe ngjitet
Në shkallët e padukshme të një shprese.

Dhe flaka lakuriqe nuk më djeg,
Por trupit tim i bën vaksinën e fuqisë delikate
dhe të ashpër.

Ja molla piqet dhe hedh poshtë ngricën
Dhe vapa akullin e rreptë zap e bën;
Le të fluturojë britma
Që gjumi mos t’u prishet ëndërruesve
Që flenë përmbi bar të fjalëve,
Të fjalëve të plotfuqishme
Që qartësinë ia japin qiellit.

I bindur jam se çdo sekondë
Fëmija dhe stërgjyshi i dashurisë sime,
I shpresës dhe i lumturisë
Si shatërvan shpërthejnë
Nga britma ime.

Gjer në zenit bërtitja ime ngrihet
Dhe dëshiron të bëhet një jehonë,
Jehonë dhe binjake e zenitit.