Parajsa ka një vend të rezervuar për maestron, Franco Battiato!

Nga: Antonio Fernendez Vicente
Përktheu: Albana Murra

Antropologu Claude Levi Strauss thoshte se muzika shëron shpirtin në tjetër dimension. Muzika na bashkon të gjithëve; muzika është gjuhë universale e këtë e përforcon më shumë dhe shprehja e Franco Battiatos (këngëtar, kompozitor dhe regjisor italian) e cila thoshte: “Gira tutt’intorno alla stanza mentre si danza, danza” (sillu nëpër dhomë, duke vallëzuar).

Battiato ishte poeti mistik që endej gjithmonë gjatë perëndimeve diellore në kërkimin e qetësisë e paqes.

Battiato i ngjante rapsodit që iu këndonte atyre që ndihen të huaj kudo që të jenë, pa ndjenja, gjithmonë në kërkim të bujarisë e lumturisë.  Ai ishte poeti që i shkruante pelegrinëve që ishin në kërkim të përjetshëm.

Kjo ishte udha që kishte zgjedhur Battiato, të cilit i pëlqente të jetonte më shumë në poezi sesa në prozë.

Battiato me hijeshinë e tij modeste na rikujtonte që jemi hije e dritës. Në rrugët më të pasigurta, në ato pa krye, nuk mund as të braktisim as të na braktisin.

“Se lumturia e dashurive më të thella
Apo e zemrave më të cekëta
Është vetëm drita e errësira
Ma kujto sa i palumtur jam
Larg ligjeve të tua
Si ta shkapërdredh kohën që më ka mbetur”

Jetojmë në një botë të ndyrë ku mbretërojnë dhuna e urrejtja. Battiato iu vuri emër atyre që na mbrojnë nga frika, padrejtësitë, mashtrimet, zhgënjimet, fiksimet. Atyre që shërojnë nga sëmundjet, me të cilët do endemi rrugëve që na shpien në realizimin e ëndrrave tona. Atyre që na sjellin durim dhe heshtje. Atyre që na shpëtojnë nga melankolia kur parfumi i dashurisë zbrazet mbi trupat e shpirtrat tanë: “Sepse ti je e veçantë dhe unë do kujdesem për ty”.

Battiato jetoi në Sicilia, bashkë me bukurinë e muzikës e të peizazheve të vendlindjes së tij. Jetoi aty larg zhurmës e rrëmujës. Që të udhëtosh, nuk duhet domosdoshmërisht të lëvizësh fizikisht, ashtu si për të qenë gjithmonë i ri; duhet thjesht t´a lësh hijen të shtrihet përtej natës. Shkrimtari Claudio Magris e quante jetën një udhëtim pambarim, edhe nëse nuk dalim nga dhoma jonë e gjumit: “Mos më pyet se ku të shpie rruga. Ndiqe dhe ec i vetëm”.

Poeti që mendonte që të kesh liri është po aq e domosdoshme sa është për zogjtë fluturimi: “Zogjtë i hapin krahët e fluturojnë më mirë se avionët, perspektivat e ndryshojnë botën, fluturime të domosdoshme e ngritje të menjëhershme drejt kodeve të gjeometrisë ekzistenciale”.

Poeti i kundërshtisë e atij që do të rrijë vetëm, por është rob i pasionit dhe shpirtit vetmitar. Sepse “shpirti im nuk është i lumtur, shpirti im të do ty”.

Battiato ishte një poet që për të gjetur veten i duhej të gjente dashurinë e vërtetë: “Lexoj në sytë e tu e ti lexon në sytë e mi” edhe pse unë i njoh gënjeshtrat e tua dhe ti e njeh frikën time të trishtë: “Vij për të të kërkuar sepse kam nevojë të flas me ty sepse prezenca jote për mua është thelbi i qenies sime”.

Lamtumirë i pavdekshmi Franco. I ke shtuar nur artit, muzikës! /Panorama/

(Autori është doktor filozofie, ligjërues në Universitetin e Kuenkës në Spanjë)