ODISEA, TELEMAKUT

Poezi nga: Joseph Brodsky
Përktheu: Agron Tufa

Telemaku im,
lufta e Trojës
mbaroi. Kush e fitoi – nuk më kujtohet.
Më ngjan se grekët: Aq të vdekun
flakun jashtë shtëpive, vetëm akejt bâjnë
të tilla gjâma. Po rruga e kthimit
si shumë e gjatë po m’duket,
a thua se Poseidoni, nësa na birrnim
kohën atje, ai zgjanonte hapsinat këndej.
Nuk e di ku gjindem e ç’më pret
përpara. Njëfarë ishulli i pistë,
shkurre, ngrehina, bulurima derrash,
një kopsht i harlisun, një biçim mbretneshe,
barishte e gurë… Telemak i shtrenjtë,
gjithë ishujt ngjajnë me njani-tjetrin;
kur udhëton kaq gjatë, dhe trutë
të bâhen dhallë; tue numërue dallgët,
syni, lëbyrun horizontesh, qan,
dhe mishi i kalbun ujënash ta topit dëgjimin.
Nuk më kujtohet qysh mbaroi lufta,
as sa vjeç ke mbushë, s’po më bie në hatër.
Rritu, Telemaku im, burrnohu!
Veç hyjtë e dinë në piqemi sërish.
Ti s’je ma tash ai kërthí,
të cilin njëheri e mbroja prej demave.
T’mos qe Pallamedi, do jetonim bashkë,
por, mbase ai ka pasë të drejtë: pa mue,
ty s’të kanoset Kompleksi i Edipit,
dhe andrrat do t’i kesh virgjine, Telemak.