NDËSHKUESJA

Poezi nga: Jiri Orten
Përktheu: Faslli Haliti

Ai do të të ketë si një brilant.
Do të mbyllë gjatë netëve grilat.
Për të numëruar yjet do t’i shërbesh.
Ja një yll, ja dhe një tjetër
dhe ka shumë e më shumë prej tyre.
Në thellësi ai do të të gërmojë
gjer në qendrën e zjarrtë të fundit,
brenda teje për t’u takuar me ëndrrën e tij.
Në përmbysje, do të të gërmojë përsëri.
Madje edhe për numërimin e ëndrrave do t’i shërbesh.
Ja ëndrra që njeh gjithçka,
dhe ka shumë më pak prej tyre.
Nuk duhet të kesh frikë. Sepse ai e di
atë që do të humbasësh brenda vetes pas gjakut.

O Perëndi e madhe, mund të të pyes
sa e thellë është ajo që zhytet,
dhe si mund të më ndëshkosh,
ose me ferrin, nëse mund të të quaj të tillë,
ose me dashuri, nëse të tilla janë në mëngjeset
mbrëmjet e të cilave do të jenë paqësore,
ato mëngjese me mjegull dhe mosbesim,
gërmuar në mënyrë të saktë,
ose me të kundërtën time të pafundme,
përsëritje e ngurtësuar,
ose me dëshirën për të ndjekur
në fluturim shpendë dhe ëndrra, për të qenë gjithçka?

Nuk duhet të kem frikë. Sepse ai e di
atë që brenda meje do të humbas pas gjakut.

Vetëm për shkakun tënd unë të pyesja.
Janë të pakta fjalët që do peshojë përjetësia.
E kam ndëshkuar mjaft veten time tashmë
dhe nuk do pyes më tjetër here.
Qoftë në fund, qoftë në fillim,
dhe humb babanë, humb nënën
dhe të humbasësh veten në zemër
që zvogëlohet ngadalë si hëna,
si lavdia e hidhur në Unamuno,
të jem një varrezë e mbipopulluar,
dhe ende të mos përshëndes kurrë
qiellin që harron të agojë, –
sepse shpresonte ta dinte,
atë që në vetvete do të humbasë pas gjakut.