Dy fjalë për lirinë

Nga: Beqir Sina

Unë jam pak a shumë si Jezu Krishti. U linda dhe u rrita në një barakë larg syve të njerëzve, i përndjekur qysh në bark të nënës. Njëlloj si prindërit e Jezusit, edhe prindërit e mi u detyruan të ikin nga vendlindja për të shpëtuar jetën e tyre dhe timen. Babai u arratis, nëna u internua.

Jetova 33 vjet në Ferrin e Savrës, dhe thuajse po aq në lirinë e Amerikës. Gjysma e parë e jetës time iku baltrave dhe moçaleve. Kur erdhi dita që vuajtjet e mia mbaruan, unë kisha moshën e Jezusit. Natyrisht, nuk isha i rëndësishëm si Krishti, por ashtu si ai, kërkova dinjitet, drejtësi dhe liri për veten e për familjen, ndërkohë që barabajtë e diktaturës dhe profetët e rremë bënin kërdinë në Shqipëri.

E nisa jetën në kampin e internimit të Savrës në Lushnjë, mu në mesin e viteve të komunizmit shqiptar. Barakat atje fusnin acarin e dimrit dhe zhegun e verës, fëmijët zhgjyheshin në lluce, pleqtë ishin të drobitur dhe nënat me sy të lodhur. Kjo ishte vetëm një pjesë e shkretimit të përgjithshëm që solli ai sistem i pamëshirshëm. Kujtesa ime është e ngarkuar me ngjarje, që rrojnë me mua prej shumë dekadash.

Ndonjë episod edhe do ta harroja më vonë, por nuk do të më hiqeshin nga mendja kurrë njerëzit, që jetuan bashkë me mua aty. Ekzistenca jonë në Saver ishte një anomali e thellë. Jetonim si në një koloni, larg njerëzve që e quanin veten normalë e që ne na quanin anormalë. Më shumë se sa për veten, më vinte keq për familjen time. Kur shikon të vuajë dikë që ti e do me shpirt, kjo të mëson shumë në jetë. Por, kur ti nuk bën dot më tepër për t’ia lehtësuar mundimet, kjo të dëshpëron.

Sot, kur hedh vështrimin prapa dhe kujtoj ato kohë, habitem se çfarë ligësie është e aftë të pjellë qenia njerëzore. Me këtë libër dua t’u them më të rinjve që të mos humbin drejtim dhe kurrë të mos e harrojnë vlerën e lirisë.

Pasi emigrova në Amerikë jeta ime ndryshoi rrënjësisht dhe unë u shndërrova nga rob i diktaturës në rob i lirisë. Atje takova presidentë e kongresmenë, por mbi të gjitha njoha shumë njerëz patriotë e të mençur dhe kuptova se thelbi i Amerikës është që njeriu të jetojë si njeri. Kjo është e thjeshtë të thuhet, por e vështirë të realizohet. Amerika, – ka thënë Dwight Eisenhower – mund të përshkruhet më së miri me një fjalë të vetme dhe ajo fjalë është liria.

Liria është si ajo dritarja e hapur, përmes së cilës hyn drita e diellit, që përfaqëson shpirtin dhe dinjitetin njerëzor.

Kjo dritare nuk duhet të mbyllet kurrë, por për këtë duhet luftuar. Çështja është, a luftojmë sa duhet?