ANNABEL LI

Poezi nga: Edgar Allan Poe
Përktheu: Fan Noli

Ka shumë e shumë vjet
Në një vënt afër në det,
Ish një vajzë që muntni t’a njihni tani
Nënë emërin Annabel Li;
Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte
Veç t’a deshnja sikundër më desh.

Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet
N’atë vënt afër në det;
Po duheshin më tepër se me dashuri
Unë dhe im-Annabel Li;
Me një dashuri që dhe
Engjëjtë lart në lavdi
Që të dyve na kishin zili.

Andaj, tani e shumë vjet,
Tek ky vënt afër në det,
F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu
Të bukurën Annabel Li;
Edhe motrat e saj ëngjëllesha
M’a rrëmbyen, m’a mbyllën në varr se e desha,
Dhe kështu më la shëndet
Nga ky vënt afër në det.

Engjëjtë që skishin sa ne dashuri
Që të dyjve na mbanin mëri.
Po – përandaj, siç e dini vërtet,
Tek ky vënt afër në det
Fryri veriu një nat’ e m’a ngriu
E m’a vrau tim-Annabel Li.

Dashuria që kishim’ ish m’e fortë se çdo dashuri,
S’e ka patur as plak as i ri,
As i marr’, as i urtë njeri
Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,
As demonët përposh në skëterrë;
Shpirtin tim s’munt t’a shqitin nga shpirti
I së bukurës Annabel Li.

Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit
Për të bukurën Annabel Li;
Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen
Të së bukurës Annabel Li;
Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën m’a ngroh,
Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,
Përmi varrin ku deti buçet,
I rri pranë mi varrin në det.