Nga: Bajram Mjeku
I qetë dhe i tërhequr, shkrimtar brilant e modernist i shquar, ai dukej sikur që nga lindja kishte lidhur paqe me vetminë.
Që nga fëmijëria, kam patur ndjesi të çuditshme për bardin e poezisë shqiptare Lasgush Poradeci dhe modernistin më të mirë të prozës shqiptare, Anton Pashku. Kisha njëfarë ndjesie sikur që të dy kanë ndërruar jetë në gjysmën e parë të shekullit të kaluar! Megjithëse të parin nuk e kam parë asnjëherë për së gjalli, të dytin edhe pse e kam njohur, kam patur të njëjtën ndjesi. Ndoshta pse jam impresionuar aq shumë me veprën e tij, apo edhe për faktin se Pashkun gjithmonë e kam parë veshur në të zeza, me gishtërinjtë e zverdhur nga nikotina e cigares dhe i mbyllur në mbretërinë e vetmisë.
Në vitin 1990, kisha përmbyllur dorëshkrimin e librit të parë dhe po e dërgoja në Redaksinë e botimeve “Rilindja”. Redaktori dhe poeti i ndjerë Ali Podrimja nuk gjendej në zyrë dhe derisa po kthehesha, papritur u shfaq Pashku. Mori dorëshkrimin dhe e vuri në sirtar me kujdesin më të madh, pastaj kërkoi të pinim kafe. Mbeta i shtangur. Veten e konsideroja të padenjë të pija kafe me Pashkun. Me vite të tëra më ka provokuar mënyra si është shkruar romani OH dhe tash kisha fatin ta dëgjoja nga vetë autori. Ai më foli me delikatesë për romanin dhe mënyrën e krijimit. Fliste për “gatimin” e romanit, ashtu siç babai dhe gjyshërit e tij kishin gatuar në zanatin e bukëpjekësit. Ishin vitet tetëdhjetë, kur kishim kuptuar se veprat e Pashkut lexoheshin me pasion në Shqipërinë staliniste. Dukej sikur shkrimtarët shqiptarë, përmes veprës së Pashkut i thonin regjimit: “Mjaft më me socrealizëm, është koha për modernizëm!”.
Anton Pashku kishte mbaruar vetëm Gjimnazin klasik në Prishtinë dhe ishte dëshmia më e mirë se zeja e shkrimit dallon me të bërit shkollë, prandaj Arti është dhunti e Zotit.
Vitet e okupimit ishin të rënda, por edhe më i rëndë për shkrimtarët e formatit Anton Pashku. Shumë shkrimtarë i kemi parë tek rishkruanin dorëshkrimet e anonimusëve, thjeshtë për të siguruar ekzistencën!
Herën e fundit, me Pashkun jam takuar në shtator të vitit 1994 në Prishtinë. Kishte rënë shumë nga shëndeti, por që nuk jepej për asgjë.
Ditën kur ndërroi jetë më 31 tetor të vitit 1995 e kam gjithmonë në kujtesë. Ishte ditë e vranët dhe e butë. Kur trupi i mjeshtrit të madh u nis drejt banesës së përbotshme, zymtësia e asaj dite sikur i shkonte veshjes së tij në të zeza dhe mbretërisë së vetmisë.
/Telegrafi/
Promo
Reklamo këtuLufta Prigozhin - Putin
Më shumëThënie të Immanuel Kantit: Mosmirënjohja është thelbi i poshtërsisë
Dhjetë gjërat që mund t’i mësojmë nga “Thika” e shkrimtarit Salman Rushdie
POEZI PËR DASHNORIN E LARGUAR PREJ KOHËSH
Fjalë të urta popullore: Edhe diell të bëhesh, të gjithë nuk i ngroh dot!
Veshjet popullore thesar i trashëgimisë kulturore
Përdorimi i fjalëve të huaja dhe disa huazime të sotme në gjuhën shqipe
Investoni në të ardhmen tuaj – bli banesë në ‘Arbëri’ tani! ID-140
Shitet banesa në Fushë Kosovë në një vendodhje perfekte – 80.5m², çmimi 62,000Euro! ID-254
Ideale për zyre – në qendër të Prishtinës lëshohet banesa me qira ID-253
Bli shtëpinë e ëndrrave tuaja në Prishtinë – ZBRITJE në çmim, kapni mundësinë tani! ID-123
Krijo hapësirën tënde të biznesit – zyre me qira te 4 Llulat – 300€/muaj ID-252
Më të lexuarat
Deputetët e shteteve që votuan kundër anëtarësimit të Kosovës në KiE
Xavi e tepron me fjalët që ia ka thënë gjyqtarit pas eliminimit të Barcelonës nga Liga e Kampionëve
“Dashuria e madhe ndaj Edit ia mori jetën, vajzat e panë të gjakosur”, flet familjarja e gruas që u vra në Pejë nga bashkëshorti
Reagon më në fund Akil Gjakova
Parashikimi i 'çmendur' i Jose Mourinhos për fundin e Ligës Premier po del i saktë
Avokati serb ironizon me presidentët serbë, tregon ku ikën ata kur Kosova shpalli pavarësinë dhe sot kur u votua për anëtarësim në KiE