Padija dhe shpërfillja e historisë si virtyte të ‘njeriut të ri’

Është rritur shumë një lagje njerëzish me prani në diskursin publik në Kosovë që damkos këdo që ka dije dhe afirmon nevojën për ndërgjegje e kujtesë shoqërore dhe kombëtare, madje edhe të historisë moderne të popullit shqiptar të Kosovës (të tri dekadave të fundit), që lidhet me lëvizjen për pavarësi të Kosovës, të drejtuar nga Presidenti Ibrahim Rugova, dhe/apo luftën çlirimtare që ka bërë UÇK-ja.

S’ka pse të evokohen lufta politike dhe e armatosur për pavarësi e çlirim, do të thonë gjithologët e rinj, sepse njerëzit duhet të shikojnë kah e ardhmja. Thuase është e pamundur ta dijsh e ta nderosh historinë e të shikosh kah e ardhmja. Thuase nuk është ky parakusht, madje i domosdoshëm, për të punuar në dhe për të tashmen dhe për të ardhmen.

Ka diçka oruelliane në këtë ide për krijimin e ‘njeriut të ri’, të shpërlarë nga ‘e vjetra’ identitare, që ka fituar njëfarë pranueshmërie e madje legjitimiteti qytetar në diskursin publik në shoqërinë tonë të hutuar, jo pse njerëzit e dijnë dhe e vlerësojnë, po pse nuk e dijnë dhe nuk e çmojnë historinë, si mësuese të jetës.

Me lehtësi të padurueshme po e mburrin padijen (injorancën), duke shpërfillur historinë, njerëz të kësaj lagjeje që u përmend në fillim.