ODE MBI LOS ANGJELOSIN DERISA KUJTOJ BRIAN JONESIN, E NDJERË

Nga: Jim Morrison
Përktheu: Fadil Bajraj

Jam banor qyteti
Sapo më zgjodhën të luaj rolin
e princit të Danimarkës

E mjera Ofelia

Të gjitha ato hije që kurrë nuk i pa
Lundrojnë kismetit
në qiri të hekurt

Kthehu, luftëtar trim
Zhytu
në kanalin tjetër

Pishina sapo e lyer me gjalpë
Ku është Marakeshi
Përposh ujëvarave
Stuhi e tërbuar
Ku të egërit bien
në pasditen e vonshme
Përbindësha ritmi

E ke lënë
Asgjënë tënde
të garojë me
Heshtjen

Shpresoj se ke dalë
Duke buzëqeshur
Si fëmijë
Në tepricën e freskët
të një ëndërreje

Njeri engjëll
me Gjarpërinj që luftojnë
për shuplakat
dhe gishtat e tij
Më në fund përvetësuan
Këtë shpirt
Zemërbardhë

Ofelia
Shkon, e mbështjellur
me mëndafsh

Ëndërr
e zbehur
Dëshmitar
i marrë i ngulfatur

Dërrasa për not, zhytja
Pishina

Ti ishe luftëtar
muzë e atllastë myshku

Ti ishe diell
i zbërdhulët
për pasdite televizive

zhabat
mbeturina të njollës së verdhë

Shih tash se ku të ka shpier
kjo

në qiellin e tultë
me kanibalë
dhe çifutë

Kopshtarri
gjeti
trupin, e pafrenuar, Notonte

Kufomë fatbardhe
Ç’është kjo gjë e zbehtë e gjelbër
Nga e cila je punuar
Shpon bira në lëkurën e
Perëndeshës

A do të kundërmojë ai
Derisa bartet kah qielli
Nëpër hollet
e muzikës

S’ka gjasa.

Rekuiem për të rëndën
Atë buzëqeshje
Atë ngërdheshje satiri

Ka kërcyer përpjetë
në tulinë