NJERIU PREJ BALTE

Nga: Mario Lamo Jimenez
Përktheu: Bajram Karabolli

Filloi të mblidhte kockat e veta, të shpërndara sa andaj këndej; vdekja kishte qenë e gjatë dhe e ftohtë, ndërsa netët e varrimit aq të vetmuara sa askush nuk mund ta imagjinojë dot. Në tri metra nën tokë, nuk mund të hynte ngrohtësi e asnjë ylli dhe as rrezja më e vogël e dritës nuk depërtonte dot. Të ribëje një skelet, pothuajse, të shpërbërë ishte një detyrë e vërtetë për Sizifin, sepse sa bashkoi dy kocka, katër të tjera u zbërthyen. Nuk mund ta dinte se sa kohë i duhej për të bashkuar copat e atij enigme, meqenëse koha kishte ndaluar për të; mund të kishin kaluar katër minuta, katër shekuj, apo ndoshta katër përjetësi.

Megjithatë, ajo që pasoi ishte pjesa më e vështirë, pasi një skelet në vetvete ishte pak i dobishëm, ndoshta për të trembur vizitorët në varreza ose në mënyrë që ta varnin me tmerr në një natë shtrigash. Mbrujti ngadalë baltën pjellore ku ishte varrosur, duke e pastruar nga rrënjët dhe krimbat, derisa dolën duart dhe këmbët, një sy këtu dhe pak flokë atje. Gdhendja e fytyrës ishte një detyrë vërtet e vështirë, pasi ndonjë krimb këmbëngulte të futej në vrimat e hundës, derisa hunda u katandis më pas në një grumbull të vogël dheu. Është e pamundur të llogaritet nëse iu desh një përjetësi apo një pafundësi kohe për t’i dhënë formë vetes, por në fund, secila pjesë përputhej në mënyrë të përkryer me tjetrën: qepallat me sytë, buzët me gojën, hunda me fytyrën … Pastaj filloi të gërmonte për të dalë nga shtrati i vdekjes. Ndjeu lagështinë dhe ftohtësinë e tokës dhe, ndërsa i afrohej sipërfaqes, nisi të ndjente një ngrohtësie të çuditshme që i përshkonte kockat. Dhe, atëherë, filloi t’i bënte zemrën të rrihte fort. Nga frika se s’do ta shihnin kurrë dritën, nuk guxoi t’i hapte sytë, por, kur hoqi grushtin e fundit të dheut që e mbulonte, ndjeu miliona shkëndija që i hynin në qepallat dhe se po lindte nga thellësitë e errësirës.

“Zgjohuni, zotëri, zgjohuni”, dëgjoi një zë që e thërriste, sikur të vinte nga një shpellë.

Hapi sytë, ngadalë. Nëpër bebëzat e syve bota i rrotullohej egërsisht. Ishte një pamje marramendëse…

“Më ku … më kujtohet …”, fjalët mezi i dilnin nga goja.

“Mos fol. Qetësohu … Je i mbytur i gjithi me baltë, por mos u shqetëso, do të të ndihmojmë”, tha gruaja dhe pastaj bërtiti: “Manuelito, më sill shpejt tubin e ujit”.

U përpoq të bërtiste e të thoshte: jo, por fjalët i ngecën në fyt. Trupi iu shpërnda dheu bashkua përsëri me tokën, ndërsa kockat, tashmë të bëra pluhur, iu përhapën si fije argjendi, poshtë rrugës; këtë herë duke u drejtuar drejt përjetësisë.