MILINGONA

Nga: Marco Denevi
Përktheu: Bajram Karabolli

Një ditë milingonat, popull përparimtar, shpikin perime artificiale. Është si një qull i ftohtë me shije metalike. Por, të paktën nuk kanë më nevojë të dalin jashtë labirintit të tyre për të kërkuar perime natyrore. Kështu do të shpëtojnë nga zjarri, nga helmet, nga spërkatjet insektvrasëse. Meqenëse numri i milingonave rritet vazhdimisht, pas një kohe ato shtohen aq shumë nën tokë saqë lind nevoja që labirinti i tyre duhet të zgjerohet.

Galeritë shumohen, kryqëzohen, përfundojnë duke u ngatërruar në një Katakomb të Madh, nën drejtimin e vetëm një Milingone të Madhe. Për siguri, daljet nga jashtë janë të mbyllura plotësisht. Brezat shtohen duke ndjekur njeri-tjetrin. Duke qenë se kurrë nuk i kapërcejnë dot kufijtë e Katakombit të Madh, atyre u duket se ai është vetë Universi i Madh. Por, ndërkohë, një milingonë humbet nëpër labirintet e galerisë dhe, duke u endur sa andej-këtej, dallon një dritë të largët, një vezullim drite. Afrohet dhe zbulon një gojë daljeje, mbyllja e së cilës është çarë. Me zemrën që i rreh fort, milingona del në sipërfaqen e tokës. Shikon një mëngjes. Shikon një kopsht. Shikon filiza bari, gjethe, gonxhe, sytha, petale, vesë … Shikon një trëndafil të verdhë.

Dhe, papritmas, tek ajo zgjohen të gjitha instinktet e dikurshme. Ajo turret mbi bimët e vërteta dhe fillon t’i presë, t’i shkurtojë dhe t’i hajë. Ndjehet e lumtur. Pastaj, duke u lëpirë, vendos të kthehet në Katakombin e Madh për të dhënë lajmin e gëzuar. Sulet te motrat e saj dhe, duke bërtitur, përpiqet t’u shpjegojë se çfarë ka parë: “Lart … dritë … kopsht … gjethe … gjelbërim … lule…”! Milingonat e tjera nuk kuptojnë asnjë fjalë të vetme nga ajo gjuhë e dalldisur. Ato besojnë se milingona është çmendur dhe e vrasin.

Lexo po ashtu I ÇMENDURI QË ECTE ME KËMBËT E VETA