LERMË

Poezi nga: Pablo Neruda
Përktheu: Faslli Haliti

Më lërë këtë herë
të jem i lumtur,
nuk i ka ndodhur gjë askujt
nuk jam në asnjë vend,
thjesht
unë jam i lumtur
në të katra këndet e zemrës,
duke ecur,
duke fjetur a duke shkruar.

Ç’mund të bëj, jam i lumtur,
jam pa masë më i plotë
se bari
nëpër lëndina,
ndjej lëkurën si një pemë e rrudhosur,
nën ujë,
sipër zogjtë,
deti si një unazë
rreth meje,
toka e ngjizur prej bukës dhe gurit
ajri këndon si një kitarë.

Për zemrën time mjafton gjoksi yt,
për lirinë tënde mjaftojnë krahët e mi.
Nga goja jote do të arrijë deri në qiell
ajo që rrinte e qetë në shpirtin tim.

Është brenda teje iluzioni i një dite.
Ti vjen si vesë mbi kurora lulesh.
Gërmon horizontin me mungesën tënde,
Përjetësisht në vrapim si vala.

Thashë që këndoje në erën
si pishat dhe si direkët e anijeve.
Si ata ti je e lartë dhe e heshtur.
Dhe befas trishtohesh, si një udhëtim.

Mikpritëse si një rrugë e rrahur.
Të popullojnë jehona dhe zëra nostalgjikë.
Unë jam zgjuar dhe ndonjëherë emigrojnë, ikin
zogjtë që flinin në shpirtin tënd.

Dy të dashuruar të lumtur bëjnë një bukë të vetme,
një pikë të vetme hëne prej bari,
duke ecur lenë dy hijet që bashkohen,
lenë nën një diell të vetëm bosh në shtrat.

Nga të gjitha të vërtetat zgjodhën ditën:
s’u vranë mes tyre me fije peri, por me një aromë
dhe s’e prishën paqen me njeri-tjetrit as fjalët.
Lumturia është një kullë transparente.

Ajri, vera shkojnë me dy të dashuruarit,
nata jep petalet e saja të lumtura,
kanë të drejtë të gjithë karafilat.

Dy të dashuruar të lumtur nuk kanë as fund as
vdekje,
lindin dhe vdesin shumë herë duke jetuar,
kanë përjetësinë e natyrës.