Kur serbët e mëdhenj bëhen rusë të vegjël

Agresioni ushtarak rus kundër Ukrainës nuk po shkon sipas planit, por filantropia e Vladimir Putinit nuk po zbehet në vend. Atdhetarë të vetëshpallur i bënë thirrje Rusisë, duke pranuar hapur se duan që Serbia të bëhet një provincë ruse, madje u shfaqën postera me mesazhin e mirëseardhjes për ushtrinë ruse, plot shpresë. Liria e Kremlinit. Logjika e tyre është e thjeshtë, “më mirë një provincë ruse se një bordello e NATO-s”.

Kështu, serbë të ndryshëm që e duan Serbinë më shumë se veten e tyre, të cilët do të jepnin gjithçka për serbizmin dhe interesat kombëtare, më në fund erdhën në idenë se është patriotizëm suprem të urosh që ushtria të të pushtojë, por të pushtojë vendin e preferuar të zemrës serbe.

Ata gjithsesi nuk i perceptojnë ushtarët rusë si pushtues, do t’i mirëprisnin me lule dhe më në fund do të pushonin së frikësuari nga Perëndimi, i keq, dekadent dhe i kalbur. Rusia është mbrojtja e fundit, e cila për një kohë të gjatë ka refuzuar të njohë realitetin e hartës gjeografike, e cila në mënyrë të pashmangshme tregon se Serbia, deshëm apo nuk deshëm, është në Evropë.

Zhdukja e identitetit kombëtar

Kur ne nuk mund të kryejmë më zhvendosjen e Serbisë në kufirin me Rusinë, në mënyrë që të bashkohemi dhe të bëhemi një republikë ruse, atëherë na mbetet vetëm të presim ardhjen e ushtrisë të kësaj të fundit si garantuesi i vetëm, kurrë nuk do të perëndimorizohemi.

I njëjti ekip kolonist patrioto-rus ka vite që rri pezull mbi identitetin serb të rrezikuar. Për ta ruajtja e identitetit kombëtar është gjëja më e rëndësishme në botë, ndaj të gjitha kambanat bien pasi janë nën sulm elementët më të rëndësishëm të serbizmit, në radhë të parë gjuha serbe, kultura, zakonet dhe të gjitha specialitetet tona.

Ata kanë më shumë frikë nga mallkimet e integrimit evropian, edhe pse ndjekin shpejtësinë e një kërmilli, sepse jemi në rrezik që Perëndimi të na copëtojë dhe të na heqë identitetin. Vazhdimisht po alarmojnë se si komisionerët evropianë do të na ndryshojnë ndërgjegjen, për këtë flet në çdo rast Milo Lompar, në mesin e gardianëve të tjerë të ndërgjegjes kombëtare dhe besëlidhjes serbe.

Shokët e tyre ideologjikë paralajmërojnë se ekziston një plan për të “ndryshuar vetëdijen e serbit mesatar”, se si demonët perëndimorë synojnë “të heqin dorë nga historia, kultura, tradita dhe feja”. Përkushtimi ndaj Kosovës dhe Mbretërisë së Qiejve.

Fati i diasporës serbe

Meqenëse serbët në rendin e ri botëror janë të destinuar të zhdukin identitetin e tyre kombëtar, shansi ynë i vetëm është të bëhemi pjesë e Rusisë ose që Putini të marrë pushtetet tona në çfarëdo mënyre dhe kështu të na shpëtojë nga zhdukja dhe shndërrimi në evropianë. Pas këtij depërtimi në botën fantazmagorike të të ashtuquajturve patriotë dhe putinofilë të dukshëm, është koha t’i rikthehemi sensit të shëndoshë dhe fakteve. Gjatë shpërnguljeve të mëdha në shekujt e kaluar, serbët u zhvendosën kryesisht në Perandorinë Austriake, madje disa u shpërngulën edhe në Rusi.

Ne e dimë mirë se çfarë ndodhi me serbët që shkuan në Perëndimin e keq, antiserb. Ata formuan bashkësi serbe, u bënë anëtarë të respektuar të shoqërisë dhe vendbanimet serbe ishin të njohura në të gjithë perandorinë, nga Shën Andrea në Sremski Karlovci dhe Novi Sad. Atje u krijuan disa nga institucionet më të rëndësishme serbe, si Matica Srpska, Teatri Kombëtar Serb ose Mitropolia e Karllovacit. U organizua një jetë e pasur kulturore, u botuan revista të shumta në gjuhën serbe, u shtypën libra dhe u zhvillua një skenë e gjallë artistike e kulturore. Disa nga emrat më të rëndësishëm të kulturës serbe vijnë nga diaspora perëndimore: Gavril Stefanoviq Vençloviq, Zaharija Orfelin, Branko Radiçeviq, Laza Kostiq, Jovan Jovanoviq Zmaj, Jovan Sterija Popoviq, Lukijan Mushicki, Dositej Obradoviq, Joakim Vujiq, Jovan Paçiq, Djordje Markoviq Koder dhe shumë e shumë të tjerë.

Por çfarë ndodhi me serbët që u shpërngulën në Rusi, në mesin e popullit vëlla rus nga i cili askush në botë nuk është më afër serbëve? Ku është diaspora serbe në Rusi? Ku janë shkrimtarët dhe shkencëtarët serbë që kanë jetuar dhe punuar në Rusi? Nuk ka, sepse serbët u asimiluan dhe u bënë rusë në kohën më të shkurtër të mundshme. Identiteti kombëtar po shkon mirë, kanë hequr dorë nga gjuha serbe dhe alfabeti cirilik serb, nga historia dhe kultura e Kosovës, të gjitha faltoret serbe kanë kaluar në ruse pa u vënë re që askush të mos i përmend më.

Pra, si është e mundur kjo? Në Perëndimin e mbrapshtë, i cili me shekuj është përpjekur të ndryshojë ndërgjegjen e serbëve, t’i riedukojë dhe t’i krahasojë ata me veten e tyre – emigrantët e kanë ruajtur identitetin kombëtar, gjuhën dhe kulturën e tyre për breza dhe i kanë zhvilluar deri në kufij të paimagjinueshëm, madje i kanë formuan institucionet e tyre, madje një pjesë e perandorisë, Vojvodina, u bashkua me Serbinë. Dhe ndër rusët që janë vëllezërit dhe mbrojtësit tanë, shpresa dhe rojet e serbëve, serbët u zhdukën dhe u kthyen në rusë.

Pushtimi perandorak i kombeve të vogla

Nëse ëndrrat skllavërore të kolonistëve vendas rusë do të realizoheshin, nëse ushtria ruse do të marshonte në rajonin tonë dhe Serbia do të bëhej vërtet një provincë ruse – nuk ka dyshim se do të përfundonte me një rusifikim të shpejtë. Për rusët, të gjithë ukrainasit dhe disa popuj të tjerë kanë qenë rusë të vegjël prej shekujsh, madje edhe sot vetëdija perandorake ruse i konsideron të tillë dhe nuk ua njeh kombësinë e veçantë.

Gjatë historisë, gjuha dhe kultura ukrainase kanë qenë të ekspozuara përgjithmonë ndaj represionit rus, atyre u është ndaluar shtypja e librave dhe teksteve shkollore në gjuhën ukrainase, predikimet dhe liturgjitë e kishave, shkollat ​​e tyre janë mbyllur, shkrimtarët dhe intelektualët kryesorë janë arrestuar dhe vrarë. Dhe jo vetëm kultura dhe gjuha e Ukrainës ishin në shënjestër të fuqisë perandorake ruse, por edhe kulturat dhe gjuhët e kombeve të ndryshme të vogla që Rusia nënshtroi.

Në atë gjuhën tuaj të egër, barbare, ju mund të ushqeni vetëm folklorin dhe kultura mund të ushqehet vetëm në rusisht – ky është pozicioni i përgjithshëm i ideologjisë perandorake ruse.

Putini si shpresa e fundit

Serbët më të mëdhenj nga të gjithë serbët e mëdhenj, patriotët që nuk i njohin kufijtë, ata që na shtypën me vite e dekada me historinë se dashuria për Serbinë është kuptimi i vetëm i jetës – kanë arritur deri në atë pikë sa me kënaqësi do të dorëzohen.

Ata që me vite i kanë akuzuar të tjerët se janë tradhtarë të Serbisë, mercenarë të huaj, shovinistë, urrejtës të serbëve, njerëz që do të hiqnin dorë nga vendi, gjuha dhe kultura e tyre – sot në mënyrë paqësore thërrasin ushtrinë ruse, ëndërrojnë Serbinë si vasal apo provincë ruse. Po t’i jepnin Putinit Serbinë falas, prapë do të pyesnin, a kanë ndonjë borxh. Ambicia më e madhe e serbëve të mëdhenj është të bëhen rusë të vegjël, kjo është ëndrra e tyre e jetës.

Kjo kthesë duket paradoksale dhe krejtësisht e çmendur, por në fakt është logjike, nuk ka asgjë të pazakontë në të. Të ashtuquajturit patriotë, nacionalistë serbë, Putinofile vetëm bëjnë sikur u interesojnë Serbisë, popullit, disa vlerave kombëtare, identiteteve dhe kategorive të tjera të statusit të dyshimtë ontologjik.

Nëse Rusia është një vend demokratik që nuk ka pretendime agresive ndaj vendeve të tjera, që nuk e konsideron Evropën dhe SHBA-në armiq, tifozët tanë të Putinit do ta urrenin atë, ndaj do të kërkonin ngushëllim në disa diktatura dhe autokraci të tjera.

Atyre u intereson vetëm që Serbia të mos dalë kurrë nga rrethi vicioz i moszhvillimit, varfërisë, autoritarizmit, mungesës së lirisë që nuk do të dekorohet kurrë dhe shteti demokratik, të mos e shohë kurrë dritën e diellit dhe të mos e shohë plotësisht Prodisin. Për një obskurantist të tillë nuk ka fatkeqësi më të madhe se skena e njerëzve të lirë dhe të lumtur.

Rusia e Putinit shihet si shpresa e vetme për të arritur dëshirat e tyre të errëta dhe pse ata janë kaq entuziastë për tiraninë e Kremlinit. Nuk ka aksidente të mëdha, fatkeqësi dhe plagë të një kombi nga nacionalizmi i tyre. /Al Jazeera/Telegrafi/