Në zemër të Donbasit, mes fushave të shkatërruara dhe tymit të përhershëm të betejave, një ushtar rus vendosi të bënte diçka që shumë të tjerë e kishin bërë para tij - të filmonte “momentin heroik” të nisjes së tankut drejt vijës së frontit.
Ai ndezi kamerën e vogël të vendosur brenda mjetit të blinduar, me qëllimin për ta shpërndarë më vonë videon si dëshmi të guximit dhe “sukseseve” të ushtrisë ruse.
Në fillim, gjithçka dukej e kontrolluar: tanku përparonte me zhurmën e rëndë të zinxhirëve të hekurt, pluhuri ngrihej në ajër dhe komandanti fliste me vetëbesim me pjesëtarët e tjerë të ekuipazhit.
Pamjet tregonin një tablo që mund të përdorej lehtësisht për propagandë - një forcë që marshon drejt “fitoreve”.
Por, vetëm disa sekonda më vonë, realiteti i luftës u bë i pamëshirshëm. Nga një distancë e padukshme, një predhë goditi pranë tankut, duke e tronditur tërësisht.
Kamera u drodh, u dëgjuan britma të ndërprera dhe gjithçka u mbulua nga tymi e flakët. Pamja heroike u kthye në një dëshmi tragjike të asaj që ndodh çdo ditë në këtë luftë: djem të rinj, të dërguar për të luftuar në një konflikt të pakuptimtë, që përfundojnë të humbur në një moment të vetëm.
Videoja, e cila mbase u gjet më vonë në rrënojat e tankut, tregoi më shumë se çdo raport apo fjalim zyrtar: se pas propagandës dhe sloganeve që flasin për lavdi e fitore, fshihet një realitet i errët, plot humbje, frikë dhe absurditet.
Lufta, që dikur dukej si një skenë për heroizma, u shndërrua në një kujtesë e hidhur sesa e brishtë është jeta në mes të zjarrit. /Telegrafi/
