LAJMI I FUNDIT:

OZIMANDIA

OZIMANDIA

Poezi nga: Percy Bysshe Shelley
Përktheu: Ilir Sinanaj

Has një udhëtar nga vis i lashtë.
Tha: – Këmbë guri të gjera, pa shtat,
ka në shkretëtirë … Aty pranë,
dergjet fytyrë e thyer, ngrysur,
buzërrudhur dhe ftohtas ngërdheshur.
Bash mirë, rrok skalitësi ndjenjën;
dëshmi, ngulitur në send pa jetën;
dora gdhendi, çka zemra ushqeu.
Dhe, mbi piedestal shfaqen fjalët:
‘Jam Ozimandia, Mbret Mbretërish!
Shihni ç’bëra! Dhe brenga ju hëngërt!’
Asgjë s’mbeti. Teksa tret, e rrethon
Rrënojën vigane, pafund, zbrazët,
shesh i vetmisë, rërë tejpërtej …