Lëvizja e Putinit mund të mos jetë e përgjakshme por paraqet një lëkundje më të madhe në politikën ruse

Revolucioni i propozuar nga presidenti rus, Vladimir Putin mund të mos jetë i përgjakshëm, por paraqet një lëkundje më të madhe në politikën ruse sesa ai i Boris Yeltsin kur dërgoi tanke për të sulmuar Parlamentin në vitin 1993 ndërsa kundërshtarët e tij u barrikaduan brenda.

Plani i Vladimir Putin për të rregulluar Kushtetutën e vendit është akoma duke dalë jashtë, por i ka të gjitha shenjat që ai duke përdorur kushtetutën po zgjatë në mënyrë drastike kontrollin e tij politik në pushtet, transmeton Telegrafi.

Gjatë një fjalimi në Moskë të mërkurën, Putin, 67-vjeç, një ish-oficer i KGB-së, propozoi ndryshime në Kushtetutën Ruse që do të transferonin pushtetin nga presidenca në diku tjetër në qeveri, duke dobësuar pasardhësin e tij dhe me sa duket duke e lejuar atë të hyjë në një rol të, më të fuqishëm sapo të mbarojë mandati i tij i katërt në vitin 2024.

Për Perëndimin, ajo ngrit perspektivën se ndikimi i Putinit do të vazhdojë – përzierja në zgjedhje në të gjithë botën, aneksimi i tokës së fqinjëve dhe goditja brutale e opozitës demokratike në shtëpi – për vitet e ardhshme, janë disa nga gjërat që Putin i ka bërë me ndikimin e tij.

“Është e vështirë të shihet kjo si çdo gjë tjetër përveç një dredhi për të qëndruar nën kontroll përtej vitit 2024”, tha Valeriy Akimenko, një bashkëpunëtor i lartë kërkimor në Qendrën e Studimeve të Konflikteve. “Ne thjesht nuk e dimë tërë historinë – ose tërë planin”.

Shumë kishin parashikuar që Putini do të përpiqej të zgjasë fuqinë e tij përtej kufijve të tij kushtetues. 20 vitet e tij në pushtet, duke kaluar në mes presidencës dhe kryeministrisë, tashmë përbëjnë mbretërimin më të gjatë që nga koha e Stalinit, i cili vdiq në 1953.

Këtë javë Putin bëri lëvizjen e tij të shahut, duke njoftuar atë që kundërshtarët e tij dhe shumë ekspertë të pavarur i karakterizuan si fazat e para të një pushtimi të pushtetit. Leonid Volkov, një politikan i opozitës dhe një aleat i ngushtë i kritikut të Putinit, Alexei Navalny, shkoi aq larg sa ta quajti atë një “grusht shteti kushtetues”.

Putini propozoi t’i jepte shumë më tepër fuqi Parlamentit rus dhe Këshillit të Shtetit, duke hequr pushtetin nga presidenca.

Kryeministri i tij besnik, Dmitry Medvedev, njoftoi se po jepte dorëheqjen së bashku me pjesën tjetër të qeverisë. Ai u zëvendësua të enjten nga një teknokrat relativisht i panjohur, Mikhail Mishustin.

Edhe pse duket se forcojnë ndarjen e pushteteve në një nivel që nuk është parë kohët e fundit në Rusi, ka disa mënyra që këto manovra mund të përfitojnë nga planet afatgjata të Vladimir Putin.

Disa ekspertë kanë parashikuar se ai mund të lërë pas zyrën e dobësuar presidenciale dhe të zhvendoset në një rol udhëheqës të një Këshilli të Shtetit, një organ këshillimor që do të gëzonte pushtetet e zgjeruara nën propozimet e Putinit, përcjell Telegrafi.

Kjo do të pasqyronte rrugën e Nursultan Nazarbayev, ish-presidenti i Kazakistanit i cili vitin e kaluar u tërhoq pas më shumë se 30 vjet, por mbeti “udhëheqës i kombit” dhe kryetar i këshillit të tij të fuqishëm të sigurisë.

Të tjerë parashikuan që Putini mund të kërkojë një rol ombrellë që qeveris një bashkim të ri midis Rusisë dhe ish-fqinjës së tij Bjellorusisë, megjithëse deri tani kjo është rezistuar nga lideri i këtij vendi, Alexander Lukashenko.

Lindur në vitin 1952 në Leningrad, i quajtur tani Shën Petersburg, Putin u rrit në ish-Bashkimin Sovjetik, një superfuqi që pushtoi gati 1/6 e tokës.

Ai ishte një oficer në policinë sekrete dhe agjencinë e inteligjencës KGB.

“Rusia ka qenë një fuqi e madhe për shekuj”, u tha ai ligjvënësve në konfirmimin e tij si kryeministër në vitin 1999.

Gjatë udhëheqjes së tij, Rusia rriti “propagandën anti-perëndimore dhe sjelljen agresive ndërkombëtare”, tha Akimenko në Qendrën Kërkimore të Studimeve të Konflikteve.

Nëse Putini do të hynte në një rol të ri, “është e vështirë të imagjinohet që pas më shumë se një dekade në përparim, kjo prirje papritmas do të kthehej mbrapa.”

Me gjithë ndikimin e tij global, Putini duhet të shkelë me kujdes. Popullariteti i tij u rrit në vitin 2014 pasi Rusia aneksoi Krimenë e Ukrainës, por që nga momenti që u zhyt pasi një ndryshim në moshën e pensionit nxiti protesta masive .

Ndërkohë, ekonomia luftoi pjesërisht për shkak të sanksioneve të huaja të vendosura pas aneksimit të Krimesë, ndërhyrjeve në zgjedhjet e SHBA-së dhe rrëzimit të një avioni pasagjerësh të Malaysia Airlines nga një sistem raketash ruse.

Nën Putinin, Rusia është bërë më pak demokratike dhe më autoritare, e renditur tani në mesin e vendeve më shtypëse në botë sipas një raporti vjetor nga Njësia e Inteligjencës Ekonomiste, një grup kërkimesh, i cili ka zyra me qendër në të gjithë botën.

Rusët kanë dalë gjithnjë e më shumë në rrugë për një mori çështjesh sociale këtë vit, duke shkaktuar goditje të ashpra për Kremlinin.

Sidoqoftë, Putini duket i etur për t’i dhënë planeve të tij ajrin e legjitimitetit duke sugjeruar se ato duhet të miratohen me një votim popullor, sipas Nikolai Petrov.

“Çështja e legjitimitetit është shumë e rëndësishme në këtë drejtim”, tha Petrov. “Duket se Putini nuk ka qenë në gjendje ta rregullojë këtë duke përdorur politikat e jashtme dhe sukseset ushtarake dhe po kthehet në legjitimitetin zgjedhor”.

Rregullat e tanishme do të thotë se ai do të duhej të bënte një pushim deri në vitin 2030 para se të kandidonte përsëri për president, diçka që ai e përjashtoi vitin e kaluar: “A do ta bëj këtë derisa të jem 100 vjeç? Jo.”

Të paktën në sipërfaqe, Putini është mirëpritur nga elitat politike të Rusisë mbi të cilët presidenti vazhdon të ushtrojë një ndikim të jashtëzakonshëm. U vlerësua si “ndryshim i domosdoshëm i kursit” nga disa parti politike që teknikisht përfaqësojnë opozitën, por në realitet shpesh anësore me Kremlinin.

Sido që të jetë roli i tij në të ardhmen, planet e Putinit do të nënkuptojnë se pasardhësi i tij nuk do të ketë gati të njëjtën ndikim.

Dhe është e mundur që këto kontrolle më të mëdha mbi presidencën do të kenë nënproduktin e “forcimit të institucioneve dhe krijimin e një sistemi të kontrolleve dhe ekuilibrave”, sipas Petrov.

Por gjithashtu do të përjashtonte kundërshtarë të tillë si Navalny, ndoshta kritiku më i madh i Putinit që la Rusinë për të studiuar në Universitetin Yale në vitin 2010, dhe Mikhail Khodorkovsky, një ish-oligark, që në të kaluarën u ishte dhënë rezidencë e përkohshme Zvicerane.

Në përgjithësi, propozimet do të nënkuptojnë se “nuk mund të ketë Putin të dytë”. /Telegrafi/