LAJMI I FUNDIT:

JETË

JETË

Poezi nga: Alfonsina Storni
Përktheu: Maksim Rakipaj

Po çmendem nga nervat dhe ndër damarë
gjaku më vlon njësoj si lëng i zjarrtë
nga buzët më shpërthen e pastaj shtirem
e gëzuar, e hareshme, ndër festime.

Të qesh kam dëshirë, t’i vë poshtë
të gjitha dhëmbjet që vullneti nuk do
dhe me mua luan, si luaj vetë sot
me këtë trishtim, me të cilin jam plot.

Bota regëtin; gjithë ajo harmoni
aq ëmbëlsisht, të tërën më pat kapur
si të kem pirë verë që të bën magji.

Ndoshta, ngaqë dritaren pata hapur
dhe me ato flatra të lehta kjo erë
Me diell bashkë, më solli Pranverën!