DUKE SHIKUAR TELEVIZOR

Gjithçka është zbavitje, siç ka thënë Roger Waters, i inspiruar nga vepra e kulturologut Neil Postman – “Amusing Ourselves to Death” (Duke e zbavitur veten deri në vdekje). Në albumin e tij të finalizuar më 1992, “Amused to Death”, lufta fillon dhe mbaron në CNN, si një garë zbavitëse, ku lajmi bëhet atraksion e bastet për arenat sportive zëvendësoheshin me bastet për betejat dhe luftën.

Në këtë album gjendet kënga “Watching TV”, që flet për viktimat – e luftës, të politikës dhe të darvinizmit të padrejtë social – me të cilët nuk merret kush. Kënga është inspiruar nga ngjarjet në Sheshin Tjenanmen të Pekinit më 1989 dhe i kushtohet një vajze të re të vrarë, “trëndafilit të verdhë, me rroba të përgjakura.”. Për Watersin ajo është një në pesëdhjetë milionë viktimat e komunizmit kinez, është motra e secilit, simbol i dështimit tonë, por që mund të na ndihmojë… sepse vdiq në TV.

“Është motra e secilit/ Është simbol i dështimit tonë/ Është një në pesëdhjetë milionë/ Që të çlirohemi mund të na ndihmojë/ Sepse, ajo vdiq në TV”, thotë Waters, që si ndër të rrallët në skenën e muzikës rok është marrë me problemet e shoqërisë të varur nga teknologjia dhe problemet psikologjike të njeriut modern.

Me albumin “Amused to Death” ai merret me mediat, rolin pozitiv që mund ta luajnë, po edhe maninë e masave për zbavitje – madje edhe në lajmet e tmerrit. Prandaj, askush nuk e kujton “trëndafilin e verdhë” pa çka që diku dikush bërtet: “Dhe vajtoj për motrën time”!

Nga: Roger Waters
Përktheu: Agron Shala

Po shikonim televizorin

Në Sheshin Tienanmen,
më humbi e dashura.
Trëndafili i verdhë,
Me rroba të përgjakura.
Ishte gatuese brumërash,
në një tavernë që shërben Dim Sum në kanalin e Jangcesë.
Flokët i kishte vezulluese,
Ishte e bija e një inxhinieri.

Lotoje një lot,
Për trëndafilin tim të verdhë
Trëndafilin tim të verdhë
Me rroba të përgjakura.

Kishte gjinj të përsosur,
Mbante shpresa të mëdha,
Sytë i kishte si bajame,
Kofshët i kishte të verdha,
Studionte filozofi.
Pse s’vajton me mua,
Për trëndafilin tim të verdhë
Lotoje një lot,
Për rrobat e saja të përgjakura.

Flokët i kishte vezulluese,
Kishte gjinj të përsosur,
Mbante shpresa të mëdha,
Sytë i kishte si bajame,
Kofshët i kishte të verdha,
Ishte e bija e një inxhinieri.
Nxirrni revolet,
Nxirrni gurët,
Thikat nxirrni jashtë,
Prejini deri në asht.
Ata lakejt e stërshitësve,
Kanë ndërtuar mullinj satanikë,
Që prodhojnë Ferrin në Tokë
Kanë blerë ulëset në rendin e parë në Kalvar,
Po për mua rëndësi nuk kanë.

Dhe vajtoj për motrën time.

(Popull i Kinës
Mos i harroni, mos harroni
Fëmijët që vdiqën për ty
Rroftë Republika
A kemi bërë diçka pas kësaj
E kam ndjenjën se po)

Shikonim televizorin

Mbante një shami të bardhë ku shkruante
“Liri tani!”,
Mendonte se Muri i Madh i Kinës,
Do të bëhej copë.
Ishte studente,
Babanë e kishte inxhinier

Lotoje një lot,
Për trëndafilin tim të verdhë
Trëndafilin tim të verdhë
Me rroba të përgjakura.

Gjyshi i saj e luftoi plakun Çang Kaj-shek,
Atë horrin e ultë e pisin e keq,
Që urdhëronte trupat e tij
Të vrasin gra e fëmijë.

Merreni me mend, merreni me mend.

Në pranverën e vitit 1948,
Mao Ce-duni u nervozua keq,
E dëboi atë diktatorin plak Çang,
Nga shteti kinez.
Çang Kaj-sheku shkoi në Formozë,
E armatosi ishullin Kuomoj.
Predhat fluturonin mbi Detin Kinez,
Formozën e bënë fabrikë këpucësh
E Tajvan emrin ia vunë.

Është e ndryshme nga njeriu i Kromanjonit,
E ndryshme nga Ana Bolejni,
E ndryshme nga Rozenbergët,
Dhe nga një çifute e panjohur.
Është e ndryshme nga një nikaraguane e panjohur,
Gjysmë heroinë, gjysmë viktimë,
Ajo është një “viktoheroinë”, një koncept i ri.
Dhe ajo është e ndryshme nga Dodo,
Dhe nga Kankabono,
E ndryshme nga aztekët,
Dhe nga çerokitë.
Është motra e secilit,
Është simbol i dështimit tonë,
Është një në pesëdhjetë milionë
Që të çlirohemi mund të na ndihmojë.
Sepse, ajo vdiq në TV.

Dhe vajtoj për motrën time.