U pezullova nga Kneseti i Izraelit sepse theksova tiraninë e Netanyahut

Nga: Dr. Ofer Cassif, anëtar i Knesetit të Izraelit dhe përfaqësues i Frontit Demokratik për Paqe dhe Barazi (Hadash) që nga viti 2019 / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com

Fletarrestet e lëshuara nga Gjykata Penale Ndërkombëtare (ICC) kundër kryeministrit të Izraelit, Benjamin Netanyahu, dhe ish-ministrit të Mbrojtjes, Yoav Gallant, zunë të papërgatitur shumë persona në komunitetin ndërkombëtar. Si është e mundur që një demokraci, e perceptuar si kushtetuese, e lidhur me sundimin e ligjit dhe me një gjyqësor të supozuar të pavarur, të jetë në shkelje kaq të rëndë të ligjeve dhe normave ndërkombëtare?

Megjithatë, ata që kanë vëzhguar me tmerr dhe tronditje zhvillimin e gjenocidit gjatë vitit të fundit, nuk kishin nevojë për një zbulim nga ICC-ja për të kuptuar shkallën e krimeve të luftës dhe mizorive të kryera në Gazë. Palestinezët, të përballur me rrënojat e Gazës së bombarduar, Bregut Perëndimor të pushtuar ose Jerusalemit Lindor të aneksuar në mënyrë të paligjshme, padyshim që nuk ishin të befasuar. Për dekada të tëra, nën kontrollin e pushtimit izraelit, breza të njëpasnjëshëm palestinezësh janë privuar nga të drejtat dhe liritë e tyre themelore. Për ta, ideja e sundimit izraelit të ligjit është po aq absurde sa çdo përpjekje koloniale për të legjitimuar tiraninë përmes ligjeve boshe.

E njëjta ide boshe e ligjshmërisë tani po përdoret nga qeveria e Izraelit për të justifikuar masakrimin e palestinezëve në Gazë, shënjestrimin e spitaleve dhe qendrave mjekësore, bllokimin e shpërndarjes së ndihmave humanitare dhe dëbimin me forcë të banorëve të veriut të Gazës. Kur uria dhe privimi nga nevojat bazë për jetën përdoren si metoda lufte për më shumë se një vit, çfarë termi tjetër përveç “gjenocid” mund të përshkruajë këtë realitet?

Ndërkohë, një fushatë spastrimi etnik po vazhdon në Bregun Perëndimor, ku më shumë se 20 komunitete janë dëbuar me forcë mes niveleve të shtuara të dhunës nga kolonët. Në këtë aspekt, fletarrestet e ICC-së janë shumë të pakta dhe shumë të vonuara.

Palestinezët nuk u befasuan, por, në të vërtetë, as izraelitët nuk u befasuan. Ne lexojmë dhe dëgjojmë deklaratat e qeverisë izraelite, pa filtra dhe përkthime. E dimë se ministrat e lartë kanë festuar vrasjen e të pafajshmëve, ndërsa njëri prej tyre ka shpallur një plan për zhvendosjen e më shumë se gjysmës së popullsisë për të krijuar hapësirë për vendbanimet hebraike brenda disa viteve të ardhshme. Kur unë, si anëtar i Knesetit, fola kundër këtyre krimeve në Parlament, u ndëshkova ashpër. Aktualisht po vuaj një pezullim prej gjashtë muajsh nga të gjitha aktivitetet parlamentare për përdorimin e termit “gjenocid”. Komiteti i Etikës deklaroi se vendimi u mor për shkak të përdorimit të këtij termi dhe për kundërshtimin tim ndaj krimeve të supozuara të luftës në Gazë.

Në distopinë oruelliane të Parlamentit izraelit, ata që përshëndesin krimet e luftës konsiderohen heronj, ndërsa ata që luftojnë për drejtësi përndiqen si tradhtarë. Ndëshkimi im është vazhdim i përndjekjes politike ndaj kundërshtarëve të luftës së pistë dhe kritikëve të sundimit të përgjakshëm të Netanyahut.

Nuk jam i vetmi që kundërshtoj tiraninë e tij. Opozita e vazhdueshme politike brenda vetë Izraelit, e përbërë nga hebrenjtë demokratë dhe qytetarët arabë, gjithashtu e konsideron absurde idenë e demokracisë në Izrael nën Netanyahun. Demokracia në Izrael nuk ka ekzistuar kurrë realisht, për shkak të vetë përkufizimit të shtetit si një koncept etnik, gjë që bie ndesh me parimin e barazisë politike.

Një shtet që në ligjet e tij themelore shpall një grup politikisht superior ndaj një tjetri, nuk mund të quhet demokraci, por etnokraci. Që nga themelimi i tij, Izraeli ka ndjekur politika diskriminuese ndaj qytetarëve të tij palestinezë, në çdo aspekt të jetës – nga banimi e deri te arsimi. Edhe Ligji Bazik: Dinjiteti dhe Liria e Njeriut, nuk përmend të drejtën për barazi.

Megjithatë, qeveria aktuale e Netanyahut është unike ndër paraardhësit e saj, pasi nuk pretendon të ruajë asnjë iluzion të demokracisë. Ajo përbëhet nga elementet më ekstreme të shoqërisë izraelite: ministrat më radikalë, racistët më të ashpër, kolonët më mesianikë dhe fanatikët më të rrezikshëm. “Populli hebre zotëron të drejtën e vetme dhe të patjetërsueshme mbi të gjithë territorin e Tokës së Izraelit. Qeveria do të zhvillojë vendbanime në të gjitha pjesët e tij, përfshirë Judenë dhe Samarinë”, thuhet në pikën e parë të marrëveshjes së koalicionit.

Megjithatë, qeveria aktuale e Netanyahut është unike ndër paraardhëset e saj, pasi nuk përpiqet të ruajë asnjë iluzion të demokracisë. Ajo përbëhet nga elementët më të papranueshëm të shoqërisë izraelite: ministra ekstremistë, racistët më të mëdhenj, kolonët më mesianikë dhe fanatikët më kriminalë. “Populli hebre zotëron të drejtën e vetme dhe të patjetërsueshme mbi të gjithë territorin e Tokës së Izraelit. Qeveria do të zhvillojë vendbanime në të gjitha pjesët e tij, përfshirë Judenë dhe Samarinë”, thuhet në pikën e parë të marrëveshjes së koalicionit të saj.

Kjo deklaratë u bë përpara sulmeve të 7 tetorit, të cilat unë dhe bashkatdhetarët e mi i dënuam me gjuhën më të ashpër. Ne theksuam se, megjithëse të gjitha mizoritë e okupimit nuk mund të justifikojnë një masakër kaq të tmerrshme ndaj të pafajshmëve, si ajo e kryer nga Hamasi, as kjo masakër nuk mund të justifikojë gjenocidin e kryer nga Izraeli në Gazë.

Aktualisht, me çdo ditë që kalon, qeveria e Izraelit po krijon një shtet gjithnjë e më monolitik, më të dhunshëm dhe më haptazi racist. Nën pretekstin e luftës kundër terrorizmit, legjislacioni që kufizon hapësirën demokratike po miratohet me një ritëm alarmues. Mësuesit, akademikët, studentët, gazetarët dhe punëtorët po shënjestrohen, censurohen dhe heshten. Paralelisht, është duke u përgatitur një projektligj i posaçëm që synon të ndalojë partitë politike, bazuar në mbështetjen e tyre kryesore nga qytetarët arabë të Izraelit, nga pjesëmarrja në zgjedhjet kombëtare.

Kolonët fanatikë po presin miratimin për të ripushtuar Rripin e Gazës, duke bërë fushatë pranë kufirit pa asnjë ndërhyrje nga forcat e sigurisë. Palestinezët po përqendrohen gjithnjë e më shumë në enklava të vogla, të cilat po sulmohen në mënyrë gjithnjë e më brutale nga forcat ushtarake. “Plani Vendimtar”, fillimisht i konceptuar nga deputeti Bezalel Smotrich, është duke u zbatuar, ndërsa Netanyahu vazhdon fantazinë e tij për të qenë kryeministri i parë izraelit që zgjeron territorin e shtetit pas disa dekadave.

Për të përmbushur këtë plan, ai është i gatshëm të përmbytë të gjithë rajonin me lumenj gjaku – të hebrenjve dhe arabëve, të izraelitëve dhe palestinezëve. Qeveria e tij po sakrifikon pengjet dhe nuk sheh asgjë të gabuar në heqjen dorë nga çdo shpresë për një armëpushim ose paqe të plotë.

Ne duhet të vazhdojmë të besojmë se paqja e drejtë është e mundur dhe të veprojmë për ta arritur atë. Kur njerëzit ndiejnë se liria dhe drejtësia janë afër, ata priren të refuzojnë fanatizmin dhe dhunën dhe të pranojnë zgjidhje më racionale dhe paqësore. Edhe konflikti më i hidhur mund të marrë fund në këtë mënyrë.

Shpresa duhet të mbahet gjallë në Izrael dhe Palestinë, por ajo nuk duhet të na verbojë përballë realitetit të errët të sotëm. Komuniteti ndërkombëtar duhet të kuptojë se mbështetja për qeverinë e Izraelit është në kundërshtim me mbështetjen për popullin e Izraelit. Është qeveria jonë ajo së cilës ne i kemi më shumë frikë dhe që duhet ta largojmë. Nëse me të vërtetë dëshironi më të mirën për palestinezët dhe izraelitët, na ofroni mjetet për paqe dhe liri, jo për luftë dhe shkatërrim. /Telegrafi/