Çdo nëntor, Koreja e Jugut ndalon për shkak të provimit të famshëm të pranimit në universitet.
Dyqanet mbyllen, fluturimet e aeroplanëve shtyhen për të ulur zhurmën, madje edhe ritmi i udhëtimit të mëngjesit ngadalësohet për studentët.
Në fund të pasdites, shumica e kandidatëve dalin nga portat e shkollës, duke marrë frymë të lehtësuar dhe përqafojnë anëtarët e familjes që i presin jashtë.
Por jo të gjithë përfundojnë në atë orë. Edhe kur errësira ka rënë plotësisht dhe nata ka ardhur, disa studentë janë ende në dhomën e provimit – duke përfunduar afër orës 22:00, raporton bbc.
Ata janë studentët e verbër, të cilët shpesh kalojnë më shumë se 12 orë duke bërë versionin më të gjatë të Suneung. Të enjten, më shumë se 550 mijë studentë në të gjithë vendin do të ulen për Suneung – një shkurtim i “College Scholastic Ability Test (CSAT)”, në gjuhën koreane. Ky është numri më i madh i aplikantëve në shtatë vitet e fundit.
Ky provim nuk përcakton vetëm nëse njerëzit do të mund të shkojnë në universitet, por mund të ndikojë edhe në perspektivat e tyre për punë, të ardhurat, vendin ku do të jetojnë, madje edhe marrëdhëniet e ardhshme, transmeton Telegrafi.
Në varësi të zgjedhjeve të tyre të lëndëve, studentët përgjigjen rreth 200 pyetjeve në gjuhën koreane, matematikë, anglisht, shkenca shoqërore ose natyrore, një gjuhë të huaj shtesë dhe Hanja (karaktere klasike kineze të përdorura në koreane).
Për shumicën e studentëve, është një maratonë tetë-orëshe e provimeve njëra pas tjetrës. Ata fillojnë provimin Suneung në 08:40 dhe përfundojnë rreth 17:40.
Studentëve të verbër me dëmtime të rënda të shikimit, megjithatë, u jepet 1.7 herë kohëzgjatje më tepër se studentëve të tjerë.
Kjo do të thotë që nëse ata bëjnë edhe seksionin e gjuhës së huaj shtesë, provimi mund të përfundojë në 21:48 – pothuajse 13 orë pas fillimit.
Nuk ka pushim për darkë; provimi vazhdon pa ndërprerje.
Të dhënat fizike të testeve në braille - sistem shkrimi dhe leximi për personat me shikim të dobët ose të verbër - gjithashtu kontribuojnë në kohëzgjatjen.
Kur çdo fjali, simbol dhe diagram konvertohet në braille, secila fletë provimi bëhet gjashtë deri në nëntë herë më e trashë se ekuivalenti standard.
- YouTubewww.youtube.com
Në Shkollën Hanbit për të Verbrit në Seul, Han Donghyun, 18 vjeç, është ndër studentët që këtë vit do të kryejnë versionin më të gjatë të provimit Suneung.
Vitit të kaluar, kishte 111 kandidatë të verbër në gjithë vendin - 99 me shikim të dobët dhe 12 me dëmtime të rënda të shikimit si Dong-hyun - sipas të dhënave të Ministrisë së Arsimit dhe Institutit Koreano për Kurrikula dhe Vlerësim.
Dong-hyun ka lindur krejtësisht i verbër dhe nuk mund të dallojë dritën.
Kur BBC e takoi atë në shkollë më 7 nëntor, gishtat e tij lëviznin shpejt mbi një libër praktikë në braille me pyetje nga provimet e kaluara.
Me vetëm një javë kohë para provimit, ai ishte i fokusuar në menaxhimin e qëndrueshmërisë dhe gjendjes së tij fizike. Dong-hyun do ta kryejë provimin duke përdorur fletët e testit në braille dhe një kompjuter me softuer lexues ekrani.
“Është vërtet lodhëse sepse provimi është shumë i gjatë. Por nuk ka ndonjë “truk” të veçantë. Unë thjesht ndjek orarin tim të studimit dhe përpiqem të menaxhoj gjendjen time. Kjo është e vetmja mënyrë”, tha ai.
Dong-hyun tha se pjesa e gjuhës koreane është veçanërisht e vështirë për të.
Një libër testi standard për atë pjesë ka rreth 16 faqe – por versioni në braille është afërsisht 100 faqe i gjatë.
Edhe me softuerin lexues të ekranit, informacioni i folur zhduket sapo dëgjohet, ndryshe nga teksti që mund të shihet dhe rilexohet. Dong-hyun duhet të mbajë detajet në memorien e tij ndërsa ecën përpara.
Pjesa e matematikës nuk është më e lehtë.
Ai duhet të interpretojë grafikat dhe tabelat komplekse që janë konvertuar në braille, duke përdorur vetëm gishtat e tij.
Megjithatë, ai vuri në dukje se gjërat janë më të mira se më parë. Në të kaluarën, studentët duhej të bënin pothuajse të gjitha llogaritjet në kokë. Por që nga viti 2016, studentëve të verbër u lejohet të përdorin një “notetaker” në braille, të njohur si Hansone.
“Ashtu si studentët me shikim shkruajnë llogaritjet me laps, ne i fusim ato në braille në Hansone për të ndjekur hapat”, tha ai.
Një tjetër student në Shkollën Hanbit për të Verbrit, Oh Jeong-won, 18 vjeç, i cili gjithashtu do të ulet për provimin Suneung këtë vit, tha se pasditja e vonë është “pika më e vështirë” e ditës.
“Derisa arrin koha e drekës, është e përballueshme. Por rreth orës 4 ose 5 pasdite, pas anglishtes dhe para Historisë Koreane, atëherë bëhet vërtet e vështirë”, tha ai.
“Nuk ka pushim për darkë. Ne po zgjidhim problemet gjatë kohës kur normalisht do të hani, kështu që duket edhe më e lodhshme. Megjithatë, vazhdoj sepse e di që në fund do të ketë një ndjenjë arritjeje”, shpjegoi Jeong-won.
Për këtë të fundit, lodhja shtohet nga nevoja për të qëndruar i përqendruar intensivisht me të dy duart dhe me dëgjimin.
“Kur po lexoj braillen me gishta dhe gjithashtu po marr informacion përmes audios, ndjej që është shumë më lodhëse se për studentët me shikim”, tha ai.
Por studentët thonë se gjatësia e provimit dhe orët e gjata të studimit nuk janë pjesa më e vështirë. Ajo që është më sfiduese është qasja e materialeve të studimit.
Libra dhe mësime online që studentët me shikim përdorin shpesh janë të paarritshme.
Ka shumë pak versione në braille, dhe konvertimi i materialeve në audio kërkon të kesh skedarë teksti – të cilët janë të vështirë për t’u marrë. Në shumë raste, dikush duhet të shkruajë manualisht tërë librat për t’i bërë të përdorshëm.
Edhe mësimet online paraqesin vështirësi, pasi shumë instruktorë shpjegojnë konceptet duke përdorur shënime vizuale, diagrame dhe grafikë në ekran, të cilat nuk mund të ndiqen vetëm përmes audios.
Një nga pengesat më të mëdha, megjithatë, është vonesa në marrjen e versioneve në braille të librave të përgatitjes EBS të prodhuar nga shteti – një grup kryesor materialesh të lidhura ngushtë me provimin kombëtar.
Për shkak të kësaj vonese, studentët e verbër shpesh marrin materialet muaj më vonë se të tjerët.
“Studentët me shikim marrin librat e tyre EBS midis janarit dhe marsit dhe i studiojnë gjatë gjithë vitit”, tha Jeong-won dhe shtoi se “me marrim skedarët në braille vetëm rreth gushtit ose shtatorit, kur provimi është vetëm disa muaj larg”.
Dong-hyun ndau të njëjtin shqetësim “materialet në braille nuk u përfunduan deri më pak se 90 ditë para provimit. Unë vazhdoja të shpresoja që procesi i botimit të mund të ishte më i shpejtë”.
Instituti Kombëtar i Arsimit Special, i cili prodhon versionin në braille të materialeve të provimit EBS, i tha BBC-së se procesi zgjat të paktën tre muaj për secilin libër, sepse duhet të ndjekë udhëzimet përkatëse.
Instituti shtoi se po “bën përpjekje të ndryshme për të siguruar që studentët e verbër të mund të studiojnë pa ndërprerje, si për shembull prodhimi dhe ofrimi i materialeve në vëllime të ndara”.
Shoqata Koreane e të Verbërve tha se ka ngritur këtë çështje prej kohësh pranë autoriteteve dhe planifikon të dorëzojë një ankesë kushtetuese, duke kërkuar qasje më të madhe në versionet në braille të të gjitha librave shkollorë.
Për këta studentë, Suneung nuk është thjesht një provim pranimi në universitet – është dëshmi e viteve që ata kanë duruar për të arritur aty ku janë.
Jeong-won përshkroi provimin si “qëndresë”. “Afërsisht asgjë në jetë nuk mund ta bësh pa qëndrueshmëri. Mendoj se ky është një proces për të stërvitur vullnetin tim”, tha ai.
Mësuesi i tyre, Kang Seok-ju, sheh studentët të kalojnë provimin çdo vit – dhe tha se durimi i studentëve të verbër është i jashtëzakonshëm.
“Leximi i brailles do të thotë të ndjekësh pikat e ngritura me gishta. Fërkimi i vazhdueshëm mund t’u shkaktojë dhimbje duarve”, vuri në dukje ai “por, ata e bëjnë këtë për orë të tëra”.
Kang inkurajoi studentët të vlerësojnë përfundimin e provimit më shumë se pendesën.
“Ky provim është vendi ku ti derdh gjithçka që ke mësuar që nga klasa e parë në një ditë të vetme. Shumë studentë ndihen të zhgënjyer më pas, por unë dua që ata të largohen duke ditur se bënë atë që mundën. Provimi nuk është gjithçka”, përfundoi ai. /Telegrafi/
