Tetë mesazhet e fshehura që tregojnë një anë të thellë të filmave të animuar nga “Disney”

Nëse mendoni se karikaturat janë për fëmijë, nuk mund të jeni më gabim, sepse prapa të gjitha princeshave dhe kafshëve që flasin ka çështje të rëndësishme sociale që fshihen. Nuk është gjithmonë në mënyrën më të dukshme, por krijuesit tregojnë gjëra për të cilat nuk mund të heshtin. Karikaturat e fëmijëve mund të bëhen kaq të thella, sa që ju mund të humbisni.

Bright Side ka sjell ka shpjeguar së fundmi disa çështje sociale që Disney na tregoi në filmat e tyre, shumica e të cilave as nuk i kemi vërejtur. Keni kujdes pasi me siguri do t’i shihni përgjithmonë këta filma nga një këndvështrim tjetër.

1. Ngacmimi seksual në “The Hunchback of Notre Dame” (1996)

Filmi “The Hunchback of Notre Dame” ndoshta tregon historinë më të errët që Disney ka thënë ndonjëherë. Shumë çështje sociale janë përmendur atje duke përfshirë fenë, gjenocidin dhe ngacmimin seksual.

Një vajzë e re cigane, Esmeralda, përfaqësohet si objekt seksual i të gjithë protagonistëve, por kjo është veçanërisht e qartë me personazhin Frollo. Mënyra se si ai sillet me Esmeraldën (ai vazhdimisht i prek, dhe madje i nuhat flokët dhe shallin e saj) tregon qartë se ai është tërhequr seksualisht prej saj dhe Esmeralda e di atë. Ai madje nuk e mohon dëshirën e tij: ai qartë sugjeron që ose ajo duhet të zgjedhë të jetë me të ose ai do ta djegë të gjallë.

Shembulli i Esmeraldës na mëson të jemi të guximshëm, të ngrihemi në këmbë përpara vetvetes dhe të lejojmë vetëm njerëz të denjë në jetën tonë.

2. Depresioni dhe shëndeti  mental në “Inside Out” (2015)

Nëse nuk keni menduar për të, “Inside Out” është një film në lidhje me depresionin dhe se si ai përparon. Kur Riley zhvendoset në San Francisko, depresioni i saj fillon të zhvillohet pasi ajo nuk dëshiron të zhgënjejë prindërit e saj dhe të shtypë ndjenjat e saj të vërteta të trishtimit. Ne gjithashtu mund ta shohim atë në kokën e saj: është pikërisht momenti kur trishtimi fillon të bëhet me të vërtetë aktiv, duke prekur gjithçka rreth saj. Gëzimi e kufizon trishtimin të mos bëjë asgjë dhe përpiqet ta mbyllë atë në një rreth.

Kur gëzimi dhe trishtimi zhduken, Riley nuk mund të jetë e lumtur dhe gjithashtu nuk mund të jetë e trishtuar dhe e hapur për ndjenjat e saj, duke rënë në një depresion të thellë. I gjithë filmi tregon se si ajo përparon dhe shkatërron gjithçka që më parë ishte përkufizimi i saj. Në fillim ajo ndjen vetëm neveri, zemërim dhe frikë, dhe më pas ajo nuk ndjen asgjë.

Filmi tregon se është mirë të mos ndihemi të lumtur gjatë gjithë kohës dhe është e rëndësishme të pranojmë të gjitha emocionet që kemi. Gjithashtu na bën thirrje të flasim për ndjenjat dhe shëndetin tonë mendor.

3. Kujdestaria dhe humbja e fëmijëve në “Lilo & Stitch” (2002)

Përtej të huajve dhe sendeve, kjo histori ka të bëjë edhe me atë se si dy motra jetime përpiqen të kapërcejnë humbjen e prindërve të tyre dhe të vazhdojnë të jenë familje. Humbja e goditi shumë pak Lilon dhe ajo nuk sillet shumë mirë, duke e bërë më të vështirë për motrën e saj më të madhe, Nani, e cila tani duhet të punojë dhe të kujdeset për të në mënyrë që të ruajë kujdestarinë e saj.

Situata bëhet edhe më e vështirë për shkak të shërbimeve sociale, të cilët mbajnë një vëmendje nga motrat, duke kërcënuar se do ta heqin Lilon. Luftimet e kujdestarisë së fëmijëve dhe një familje të prishur janë paraqitur në film. Ajo tregon se sa e vështirë është që një fëmijë të kapërcejë një humbje, atë që i duhet një familje të prishur për të kapërcyer të gjitha vështirësitë dhe sa i duhen gjithë dashurisë dhe mbështetjes që mund të marrin.

“Lilo & Stitch” na mëson të jemi të sjellshëm dhe të besojmë në të tjerët, dhe, natyrisht, na mëson se “Ohana do të thotë familje, dhe familja do të thotë se askush nuk braktiset, ose harrohet”.

4. Humbja e kujtesës në “Finding Dory” (2016)

Dory është një peshk blu që ka probleme me kujtesën e saj afatshkurtër. Si një peshk i ri, Dory mëson se si të mbijetojë me sëmundjen e saj dhe t’ua shpjegojë atë të tjerëve. Kur u zhduk dhe humbi prindërit e saj, ajo po notonte plotësisht e humbur, duke mos ditur se kush ishte – dhe ky është realiteti me të cilin përballen njerëzit me çrregullime të amnezisë.

Humbja e kujtesës afatshkurtër nuk është çrregullimi i vetëm i shfaqur në film. Shumë karaktere që takohen me Doryn përfaqësojnë një sëmundje të caktuar mendore (për shembull, Hank oktapodi paraqet depresion dhe balena me emrin Bailey përfaqëson ankthin).

5. Socializimi me minoritetet në “Frozen” (2013)

Në filmin “Frozen”, Elsa është dashur të fshehë personalitetin e saj dhe fuqitë e saj që kur ishte fëmijë. Edhe prindërit e saj asnjëherë nuk e kanë ndihmuar që ajo të mësojë të jetë vetvetja dhe të mos ketë frikë prej tyre, duke preferuar ta mbyllin atë dhe duke u përpjekur ta bëjnë atë të përshtatet. Dorezat që i japin asaj përfaqësojnë përpjekjen e tyre unike për të fshehur mallkimin e saj dhe e bëjnë atë “normale”. Elsa vuri dorezat për tërë jetën e saj dhe u përpoq të ishte “normale”, derisa ajo shpëtoi, pranoi se kush ishte dhe i hodhi ato.

Në ditën e kurorëzimit, kur të gjithë zbuluan se ajo kishte fuqi magjike, njerëzit e quanin atë një përbindësh. Ajo kurrë nuk lëndoi askënd dhe nuk bëri asgjë të keqe, por njerëzit nuk donin ta pranonin atë sepse ajo ishte e ndryshme në një mënyrë që konsiderohej negative dhe e papranueshme në shoqërinë e tyre. Dhe kjo është ajo që ndodh edhe në botën tonë.

Filmi tregon se si njerëzit, të cilët janë të ndryshëm, kërcënohen në shoqëri, dhe nuk ka të bëjë vetëm me magji: çdo lloj pakicash sociale që ekzistojnë në shoqërinë tonë mund të lidhen me këtë situatë. “Frozen” na mëson se është mirë të jesh ndryshe dhe të gjithë kanë një vend në këtë botë, pavarësisht se kush janë.

6. Diktatura në “Toy Story 3” (2010)

Në film, Andy i rritur dhuron lodrat e tij në një qendër të kujdesit ditor që drejtohet nga një arush pelushi i quajtur Lotso. Ai e paraqet qendrën si parajsë, megjithatë, vendi rezulton të jetë një diktaturë me një klasë elitare qeverisëse që drejtohet nga ariu i lodhur despot.

Ky film ilustron aspektet e shumta të diktaturës: një drejtues karizmatik, ekzistencën e klasave sociale (elita që jeton në një dhomë ku luajnë fëmijë të bukur dhe që janë shumë të kujdesshëm të lodrave të tyre; dhe pjesa tjetër e lodrave janë në një dhomë të ndryshme , ku askush nuk kujdeset mirë për to), shpërlarja e trurit (ajo që ndodhi me Buzz Lightyear), punë të detyruar dhe ideologji të caktuar.

E paraqitur si parajsë dhe vend lirie, Sunnyside është në të vërtetë një diktaturë me një disiplinë ushtarake. Ajo që krijuesi dëshironte të na tregonte dhe na mësonte, është thënë në të vërtetë në film nga barbi: “Autoriteti duhet të burojë nga pëlqimi i qeverisë, jo nga kërcënimi i forcës!”

7. Ngacmimi në “Wreck-It Ralph” (2012)

Në “Wreck-It Ralph”, Vanellope nuk ishte si vajzat e tjera në lojën e saj. Fakti që ishte duke u ndezur e bëri atë një objekt ngacmimi: jo vetëm që nuk lejohej në grupin e bashkëmoshatarëve të saj, ajo ishte vazhdimisht e poshtëruar dhe tallur nga ata. Sidoqoftë, Vanellope mbeti gjithmonë miqësore me ta, duke harruar të gjitha ofendimet e tyre, edhe kur ata thyen karrocën që ajo bëri vetë.

8. Abuzimi i prindëror në “Tangled” (2010)

Çfarëdo që Gothel t’i thotë Rapunzelit, ajo është më së shumti duke u përpjekur të shkatërrojë vetëvlerësimin e saj duke e tallur pamjen e saj fizike, duke vënë në dyshim mundësinë që dikush mund ta pëlqejë atë, duke qeshur në ëndrrat e saj dhe duke e bërë Rapunzelit të ndjehet fajtore për ta. Për më tepër, ajo vazhdimisht i thotë asaj se është naive dhe nuk mund të qëndrojë në këmbë për veten e saj, duke u përpjekur ta bëjë atë të varur emocionalisht. Gothel gjithashtu nuk e lejon që ajo të largohet nga kulla dhe të ketë ndonjë vullnet të lirë – dhe megjithëse është për shkak se ajo thjeshtë e fsheh Rapunzelin, kjo nuk ndodh zakonisht në jetën reale. Është një ilustrim i shkëlqyeshëm i prindërve striktë dhe toksikë.

Abuzimi emocional nuk shihet aq qartë sa abuzimi fizik, megjithëse mund të jetë po aq traumatizues. Njerëzit nuk e diskutojnë gjerësisht atë dhe Disney zbulon këtë problem, duke u treguar fëmijëve se njerëzit mund të jenë abuzivë, dhe madje edhe nëse jeni afër, duhet të shpëtoni sepse ka njerëz në këtë botë që do t’ju duan për atë që jeni dhe përkrahni madje idetë tuaja më të çmendura.

Ne kemi shkruar tashmë që Nënë Gothel shpreh vetëm dashurinë e saj ndaj flokëve të Rapunzelit, dhe jo drejtpërdrejt ndaj saj, gjë që tregon se ajo nuk e do me të vërtetë. Por jo vetëm që nuk e do Rapunzel-in, por manipulon vazhdimisht atë, që është një ilustrim i qartë i një prindi abuziv emocionalisht. /Telegrafi/