“Të ikim” nga Shqipëria e nga Kosova biri im!

U bënë katër javë qëkur Noka erdhi në vendlindjen e prindërve të tij.

Rrugëton Noka nga 4,000 kilometra për shtatë vjet rresht, nga dy a tri herë në vit, për t’u njoftuar e për t’u ushqyer me kulturën, traditën dhe gjuhën shqipe.

E do Noka Kosovën. Eh, sa e do Noka Shqipërinë… E do sepse është pjesa e kulturës së tij. Është identiteti dhe vetja e tij. Shqipja është pjesa e pandarë e sockulturës së tij, mu si ajo norvegjeze. Paçka, ky është edhe qëllimi, që im birë Noka të vizitojë sa më shpesh e sa më gjatë tokat shqiptare, me dëshirën që Noka të njoftojë pjesën tjetër të traditës të etërve të tij dhe, më e rëndësishmja, të përforcojë e të pasurojë gjuhën dhe kulturën shqiptare.

Nuk e them të mësojë gjuhën shqipe, sepse këtë gjuhë Noka e ka të mësuar barabar me gjuhën norvegjeze.

Noka i vogël këtu në Kosovë ka një familje jo të madhe. Por, ky ka shokë shumë, gjithandej nëpër Kosovë e në Shqipëri. Janë të edukuar, të sjellshëm, të dashur e shumë miqësorë shokët dhe shoqet shqiptare të Nokës… Luajnë, bashkëveprojnë, bërtasin, gëzohen, grinden e flasin shqip… Ne, prindërit, sa të ngazëlluar që jemi, sepse gjuha shqipe nuk po harrohet…

Por…

Para se të vinim në çerdhen e kulturës, gjuhës e të traditës shqiptare, Noka, im bir, fliste një gjuhë të pastër standarde shqipe. Pa barbarizma dhe pa sllavizma. E fliste shqipen dhe ndiheshim krenarë. Por, shqipja e Nokës ka ndryshuar në këto 31 ditët e qëndrimit në Atdheun e dashur të babit e të mamit.

Ja disa nga shprehjet që sot ai i ka mësuar në hapësirën shqiptare.

Noka sot: “Dje jam konë në fshat”. Më parë Noka thoshte “kam qenë në fshat”!

Noka sot: “Sa zid i vjetër ky babi”. Para 31 ditëve Noka përdorte fjalën “mur i vjetër”!

Noka sot: “Pasha Allahun”. Dikur Noka thoshte “Për Zotin” dhe “për besë”!

Noka sot: “Pasha ni Allah”. Dikur ai mendonte se zotët janë shumë ose natyra është diçka e plotfuqishme…

Noka sot: “U ndal struja, babi”. Në Norvegjinë e largët ai thoshte: “U ndalën dritat. Nuk ka rrymë”!

Noka sot: “Soba pa libra”. Në Oslo, atje larg, Noka thoshte “Dhoma me libra”…

Noka sot: “Ky sok nuk osht i mirë. I keq koka”. Noka, në mes të shokëve e shoqeve norvegjezë më thoshte: “Hm, sa i mirë ky lëng, na sjell edhe pak babi”!

Noka sot: “Havaja” në vend të “qiellit”!

Noka sot: “Pasha musafin”. Më parë thoshte: “Për besën”!

Noka sot: “Sa osht sahati?”. Dikur: “Sa është ora?”

Noka sot: “Jom në mahallë, babi”. Në Oslo thoshte: “Jam në lagje, babi”!

Noka sot: ” O, ti qifsha robt”…

Të dashur lexues, dikur me padurim prisnim që fëmijët tanë, të lindur e të rritur jashtë mëmëdheut, të vinë në Kosovë e në Shqipëri për të pasuruar e për të përforcuar gjuhën shqipe. Sot, duhet të mendojmë nëse do të ishte më e shëndoshë që fëmijët shqiptarë, të Tiranës, të mërgimtarëve, e të Prishtinës, të katapultojmë jashtë hapësirës shqiptare. Po, të ikim së paku për ca vjet, e këtu, në Prishtinë, në Shkup e në Tiranë, le të mbesin redaktorët e gazetarët pa gazeta. Le të ngujohen qeveritarët pa shtet. Le të ngordhin hajnat (biznesmenët) pa klientë. Ministria e “Kulturës” le të mbetët pa kulturë, mësimdhënësit le të mbesin pa nxënës e akademikët pa shkencë…

Ndoshta kështu, dhe vetëm kështu, do të kursehej fëmija shqiptar, gjenerata e ardhshme dhe e pafaj e kombit. Ndoshta kjo ikje kolektive, mitologjike, do të ndalonte prishjen kulturore, sociologjike, ndërnjerëzore e psikologjike të fëmijëve shqiptarë.

“Ejani, të ikim” në Norvegji, Suedi, Danimarkë. “Të ikim” nga Shqipëria që të mos e shtrembërojmë gjuhën shqipe. Të arratisemi, të vrapojmë e të thyejmë qafen atje në Norvegjinë e errët e të akullt, të ikim atje e të flasim pastër e bukur gjuhën tonë shqipe.

Të arratisemi nga bandat politike, ekonomike e “kulturore” të shekullit XIX.