… PËRVOJË PREJ 7 ORËSH RADHAZI

Poezi nga: Kay Johnson
Përktheu: Fadil Bajraj

Paris! Këmbët e mia janë të ftohta dhe ndihem më mirë.
Një orë në Paris me Verlainen.
Në Greqi edhe një orë me Gregory Corson
Në Rue de Seine –
Dhe kjo është vatër me një libër mbi Zenin – dhe dy mollë ari.
Paris, të dua përsëri!
(shiriti im i filmit ka fotografi të lumtura)

Çka nëse lulet tuaja ngrinjë në tezgat e tyre?
Mollët tuaja të lira u mbyllën pas telit në ora 14:00?
Ndërsa gruaja e pikturuar nga Soutine nuk mund të ngrohet kurrë.
Mban kapelë ruse, çizme në Galerie des Jeunes
(u futa për të pikturuar, javën e kaluar, por këmbët m’u mërdhinë)

E pohuar apo e mohuar, unë jam e njëjta.
Më folën, apo më injoruan, unë jam e njëjta.
Më duan apo nuk më duan, unë jam i njëjti person.
Dhe si po të shkon beteja? Më thuaj, a je duke fituar?
(doja që miqtë poetë të konfirmonin qenien time…)

Mjaft shqetësim numenak! – lumi i vjetër në mua.
I ndryshkur si Sena, po aq i vjetër, po aq i gjatë;
Rrudhosur me barrën tënde të vjetër të pakëndshme.
Lumë në mua, çfarë po mban?

E ç’të thuhet për këtë? A nuk më bëjnë disa njerëz më të vogël?
Por Corso dhe Greqia kanë ngjyrën e atleteve të tenisit.
Menjëherë shpirti im është më i madh se Greqia.
(Vend i vjetër i mjerë, me ngjyrë të këpucëve të Corsos!)
Përmenjëherë bota shndërrohet në madhësinë time.
Ekzistenca ime është e thellë: e konfirmuar.

Një fotografi e keqe e imja – u kruspullosa nja dy ditë
U bëra aq e vogël sa që mezi flisja:
Koka e vjetër e zbehur, e tkurrur e vetes sime, aq e turbullt.
Si mund të përballesha me Botën? Pa asnjë Respekt për Veten.
A nuk e humba betejën time për ekzistencë?
(Si i ke punët sot, Dashnor i Ri? A po kujton se do të fitosh?)
Ekzistenca psikike, a është vërtet kaq e pasigurt?
Mbështetem në Zot – të paktën një vend për të qëndruar,
Një nivel mbi të cilin mund të mbështetet mendja.)

Verlaine i dëgjon sall kambanat,
Ai është një nga tingujt e qytetit që askush nuk e dëgjon.
Unë mund të dëgjoj asnjë kambanë.
Futem në metro; fjalët vijnë përmes rrotave:

“Nuk jam e shitur dhe as e mbaruar në përsosmëri!
E kënaqur, unë – Këto të Meta Universale!
E pra jo unike, e vetmuar ama jo e mjerë;
Njerëzimi derisa unë bie në humnerat e mia…”
Dhe udhëtimet – a nuk e fshijnë veten?
Apo gabimet tuaja?
(Identiteti i humbur te Zoti është përnjëmend madhështor!)

(tash në orën e frëngjishtes)
Papritur çfarë lirie a jam duke fluturuar?
Çfarë lehtësimi! Çfarë lirie nga shtrëngimi!
Nga ajo vete e vogël –
Por sa qesharake është.
Kur jam e tillë Gjithçka më frikëson!
(duke ngrënë darkë)
Sall një paranojë e vockël, jo më e madhe se një ftohje;
(Por nga vijnë mikrobet për të dridhurat psikike?)

O Zot, të mendosh se si më ka fryrë apo
shpuar i gjithë ky aktivitet!
Imagjinoni komedinë e njëfarë Miut të Ri
(A erdha në Paris sall për të parë veten?)
E vockël si një guralec që rritet Lart si një shtëpi!
Ama sa qesharake është kjo.
Më i madh dhe më i vogël:
(krejt jeta e tillë?)
Si qafëgjata Alice dhe tabletat e saj HAMË!

Tash krah për krah, e gjatë si ata,
(në rrugë)
Jam në nivelin me dashnorët, e lumtur
Nuk më vjen turp t’i shikoj në fytyrë.