Botë Nga Bota Azia

Njihuni me ushtarët që vihen “në gjah” për të kapur udhëheqësit e lartë të regjimit të Assadit që terrorizuan Sirinë

Para 4 ore

Sipas standardeve të qyteteve të tjera në të cilat ka qenë ekipi i Sky News ose vizituar menjëherë pas një revolucioni, Damasku duket relativisht i qetë.

Ata prisnin që njerëz të armatosur të maskuar të vendoseshin në çdo cep, duke patrulluar rrugët në grupe, ose duke lëvizur rrotull me kamionë të pajisur me mitralozë në gatishmëri dhe granata me raketa të lidhura në çati ose në kurrizin e luftëtarëve.

Por ky nuk është rasti në Damask. Ka pika kontrolli brenda dhe jashtë qytetit, por në përgjithësi, grupet e milicisë që mbështetën Hayat Tahrir al Sham (HTS), e cila udhëhoqi kontrollin e Sirisë, po rrinë në hije dhe nuk duan të bien në sy.

Në të vërtetë, shumë prej tyre tani janë bërë pjesë e forcës së sapoformuar të Sigurisë së Përgjithshme, dhe të gjithë janë të veshur me uniforma të zeza.

Shpesh njerëzit pyesin se si është Damasku tani që regjimi i Bashar al Assadit është zhdukur, transmeton Telegrafi.

Së pari, përveç disa vizitave të shkurtra në Damask para vitit 2011, sapo filloi kryengritja, ekipi i Sky News ishte në perëndim ose në veri të vendit me demonstruesit dhe më vonë forcat rebele – larg kryeqytetit.

Ishte gjithashtu mes një grupi të vogël gazetarësh në një listë të kërkuar nga regjimi, kështu që udhëtimi në zonat e kontrolluara nga qeveria nuk ishte fillimi.

Pra, vizitat e Sky News në Damask janë pjesërisht zbulim, dhe pjesërisht konfirmim i asaj që prisnin të shihnin, veçanërisht zonat e gjera periferike të kthyera në gërmadha nga forcat e sigurisë së Asadit me ndihmën e ushtrisë ruse.

Përshtypja e tyre është një qytet që shikon nga e ardhmja, por ende vuan nga historia e tij e fundit e përgjakshme.

Njerëzit e saj po përpiqen të ecin përpara, por shumë mbeten në mes të rrënojave dhe rindërtimi mbetet një shpresë e largët.

Nga sheshi Umajad në Damask, ekipi i gazetarëve britanikë u hodhën në pjesën e pasme të një kamioni plot me ushtarë të Sigurimit të Përgjithshëm dhe u larguam me shpejtësi përmes trafikut të ngarkuar, dhe drejt një rruge që të çon në një majë kodre që shikon nga qyteti.

Kaluan pallatin presidencial të madh, të ndërtuar nga njerëzit e Assadit, por tani nën menaxhimin e “Qeverisë së Shpëtimit” të vetëshpallur.

Takuan njeriun përgjegjës për sigurinë këtu në kryeqytet, Abdulrahman Dabbagh, një kushëri i ri i presidentit të ri të vendit Ahmed al Sharaa.

Ai tha se për të ecur përpara, Siria duhet të gjuajë edhe liderët e lartë të regjimit sirian që terrorizuan të gjithë popullsinë.

“Sirianët kanë çdo të drejtë të shohin që drejtësia të shërbehet për ata që i shkaktuan dëm gjatë sundimit të këtij regjimi tashmë të zhdukur”, tha Dabbagh.

“Për nga natyra, çdo njeri gjen ngushëllim duke qenë dëshmitar i përgjegjësisë, drejtësisë dhe rikthimit të drejtë të asaj që është marrë”, shtoi ai.

Ai u pyet nëse është e vështirë të gjurmohen ata që janë përgjegjës.

“Ka vlerësime, kërkime dhe punë gjatë gjithë orarit për të gjetur këta kriminelë”, shpjegoi ai.

“Nuk ka të bëjë gjithmonë me marrjen e veprimeve të drejtpërdrejta kundër çdo personi që identifikojmë, megjithatë, ne presim urdhrat zyrtarë për të arrestuar disa figura”, shtoi ai.

Mezi një familje në këtë vend ishte e paprekur nga regjimi dhe programi i tij i pamëshirshëm i paraburgimeve dhe torturave nëpër burgje.

Bariya, 63 vjeç, u ndalua për 100 ditë. Krimi i saj? Ajo u akuzua për gatimin e ushqimit për demonstruesit dhe spiunimin në postblloqet e regjimit në qytetin e Homsit.

Brenda burgut, ajo thotë se torturat ishin normë dhe kujtimet e klithmave të burrave ende e ndjekin atë.

“Do të fillonte sapo perëndonte dielli. Torturat ishin të pafundme. Burri im nuk u kursye – ia njoha të qarat. E munduan”, tha ajo.

Bariya është ende aq e frikësuar nga regjimi i Assadit, ajo nuk do të tregojë fytyrën e saj dhe nuk do të lejojë të përdor mbiemrin e saj.

Ajo u arrestua në kulmin e protestave kundër Assadit, së bashku me anëtarë të shumtë të familjes së saj. Shtatë prej tyre vdiqën në paraburgim: burri, njëri nga djemtë, dy vëllezërit, nipi, kushëriri dhe djali i kunatit. Deri më sot ajo nuk e ka idenë se çfarë ka ndodhur.

Trashëgimia e tiranisë së Assadit është dhimbja dhe vdekja, dhe historia e fundit e këtij vendi të lashtë është ende e papërpunuar për kaq shumë. /Telegrafi/