“Nëse nuk vdisni nga uria, do të ngrini nga i ftohti” – thirrja e autoriteteve ndaj banorëve të qytetit Avdiivka në Ukrainë

Këtë javë, infrastruktura energjetike e Ukrainës u sulmua përsëri nga Rusia, duke lënë miliona njerëz pa energji elektrike. Ndërsa temperaturat bien nën zero në të gjithë vendin, ekziston frika se Moska do të “përdorë dimrin si armën e saj” në një përpjekje për të fituar luftën që ka nisur. Askund nuk është më e dukshme kjo se sa në qytetet përgjatë vijës së frontit në Lindje.

Banorët e Avdiivkas kanë mësuar të dallojnë një predhë hyrëse nga një predhë dalëse me zë. Por shpesh nuk ka kuptim të fshihesh. Fragmentet e copëzave e shpojnë derën metalike si letër, raporton BBC, përcjell Telegrafi.

“Në luftë nuk vdes rastësisht, në luftë mbijeton rastësisht”, thotë Anatoli.

Një 71-vjeçari iu desh të zhvendosej në bodrumin e tij pasi banesa e tij u shkatërrua nga një zjarr i shkaktuar nga granatimet. Tani ai ka shumë frikë të largohet nga streha.

“Dalja në dyqan apo nxjerrja e plehrave është një akt guximi”, thotë ai. “Nuk e di kurrë nëse do të kthehesh apo jo”.

Avdiivka ka qenë në vijën e frontit që nga viti 2014, kur filloi konflikti në Ukrainën lindore. Pasi Rusia nisi pushtimin e Ukrainës në shkurt, shumë parashikuan se qyteti do të binte shpejt. Megjithatë, ende kontrollohet nga forcat ukrainase. Në një farë mënyre, Avdiivka u bë simbol i dështimit të Rusisë në Donbas.

Megjithatë, bombardimet e pamëshirshme e shndërruan atë në një qytet fantazmë. Rrugët e saj plot zhurmë me ndërtesa të lyera shumëngjyrëshe tani janë të shkreta.

Kreu i administratës ushtarake të Avdiivkas, Vitaly Barabash, thotë se trupat ruse vazhdojnë të përpiqen të rrethojnë qytetin nga jugu dhe veriu.

“Ata nuk mund të shkojnë në një sulm të drejtpërdrejtë, sepse pozicionet tona këtu janë të fortifikuara mirë, kështu që taktikat e tyre janë të thjeshta – nivelojnë gjithçka në tokë, zjarri i vazhdueshëm nga artileria dhe raketat”.

Pavarësisht granatimeve të përditshme, rreth 2,000 njerëz mbetën në Avdiivka. Shumë prej tyre mbijetojnë falë ndihmës humanitare të organizatave vendore dhe ndërkombëtare.

Shumica e njerëzve tani nuk kanë të ardhura.

Para luftës, Oleksiy Savkevich organizoi festivale arti dhe ngjarje rinore në Avdiivka. Tani ai mban pako ushqimore në një zonë luftimi me një jelek antiplumb.

“Pensionistët nuk mund të tërheqin para dhe njerëzit kanë humbur punën e tyre, kështu që ata mbështeten shumë te vullnetarët për të ofruar ushqimet e tyre”, thotë ai.

Ndërsa temperatura bie, shfaqet një armik i ri – i ftohti.

Shumë njerëz po i mbështesin shpresat e tyre te një sobë e vjetër metalike e quajtur sobë që ishte e njohur një shekull më parë. Nuk ka gaz dhe ujë.

Për të qëndruar në kontakt me botën e jashtme, njerëzit mblidhen në mëngjes në të vetmin vend ku ka energji elektrike dhe komunikim celular.

Autoritetet lokale instaluan një grup gjenerator për të fuqizuar antenën celulare. Vizitorët ulen në shkallët dhe lëvizin nëpër burimet e lajmeve në telefonat e tyre, duke u përpjekur të zbulojnë ngjarjet më të fundit. Pranë hyrjes është një tavolinë e mbushur me kordona zgjatues dhe karikues. Sinjali i zërit i mesazheve të marra thyen heshtjen.

Pothuajse të gjithë këtu thonë se nuk duan të largohen nga qyteti.

“Unë nuk jam gati të ulem në kampe dhe të lëviz nga një vend në tjetrin si një i pastrehë”, thotë një grua. “Dhe nuk kam mundësi të marr një apartament me qira”, shton ajo.

Një burrë tjetër shpjegon se nuk do të shkojë sepse gjyshja e tij nuk dëshiron të largohet nga Avdiivka.

Megjithatë, autoritetet lokale po iu bëjnë thirrje njerëzve që të evakuohen sa më shpejt të jetë e mundur. Ata paralajmërojnë se shumë banorë nuk do t’i mbijetojnë dimrit që po vjen.

“Ne u themi se nuk do të mund t’ju sigurojmë ushqime, nuk do të mund të evakuojmë njerëzit edhe nëse dikush vendos të shkojë, sepse rrugët nuk do të pastrohen nga bora”, thotë kryebashkiaku i qytetit.

“Ne iu themi njerëzve – a e kuptoni se edhe nëse nuk vdisni nga uria, thjesht mund të ngrini?”.

Në qytet nuk ka shërbime emergjente dhe ndihma mjekësore është jashtëzakonisht e kufizuar. Është një mjek që tani jeton në spital. Ai shqetësohet se do të ketë një rritje të sëmundjeve mes njerëzve që jetojnë në kushte ekstreme.

60-vjeçarja Olena jeton ende në banesën e saj të shkatërruar. Dritaret janë thyer dhe dyshemeja mund të shembet në çdo moment. Një predhë artilerie goditi ndërtesën, duke lënë një vrimë të madhe në mur. Pa gaz apo rrymë, ajo gatuan ushqim në një zjarr pranë një ndërtese banimi.

“Ndoshta do të shkoj. Nëse bombardojnë përsëri këtë vend, mund të hedhin në erë të gjithë shtëpinë. Të gjitha apartamentet poshtë timit janë shkatërruar”, thotë ajo. /Telegrafi/