Poezi nga: John Berryman
Përktheu: Fadil Bajraj
Amplitudë,- voltazh, - një mik thërret një tjetër,
tjetri thërret tjetrin, në veprën time;
në vargje dhe prozë. Epo, dreqi e marrtë.
Nuk po shkruaj autobiografi-në-vargje, loci im.
Përshtypje, struktura, rrëfime, nga Kolumbia në vitin ’36,
të ndjekura nga disa më vonë. Nuk është jeta ime.
Kjo gjë është e mbyllur dhe e humbur.
Kjo përbëhej nga leksionet mbi Shën Palin,
kacafytjeve me femra,
momente të veçanta të bërjes
së disa gjërave absolutisht njashtu siç duhet.
Dembelizëm, alkool, ëndrra të këqija.
Kjo përbëhej nga tri gra dhe shumë miq,
teka dhe urgjenca, zbulime, humbje.
Ka qenë një rrugëtim i gjatë. A do ta bëja përsëri?
Por një herë një bukuroshe polake më zbuloi dhe nuk e keqpërdori.
Nuk më kujtohet pse e dërgova këtë mesazh.
Fëmijët! Fëmijët! përbëjnë qëllimin e gjithçkaje.
Fëmijët dhe arti i lartë!
Paratë në bankë janë gjithashtu diçka.
Ne të gjithë do të vdesim, dhe prova
është: Asgjë pas kësaj.
Zemër, ne nuk do të ribashkohemi. Ndërkohë, ma merr mendja se duhet të jemi të guximshëm dhe të sjellshëm.
