Jeta me makthin e Titanikut

Nga: Greg McKevitt / BBC (titulli origjinal: Titanic survivor recalls disaster: ‘I shall probably dream about it tonight’)
Përkthimi: Telegrafi.com

Frank Prentice (1889-1982) ishte 23 vjeç kur i mbijetoi fundosjes së Titanikut [anijes gjigante dhe luksoze Titanic]. Kur 67 vjet më vonë u intervistua nga BBC-ja, ishte e qartë se ende ishte i përhumbur nga ajo natë e tmerrshme. Më shumë se 1 500 njerëz vdiqën kur Titaniku goditi një ajsberg në Oqeanin Atlantik – më 14 prill 1912, gjë që shkaktoi fundosjen e anijes.

Z. Prentice punonte si ndihmës i administratorit, duke u kujdesur për paratë dhe furnizimet në bordin e anijes – në udhëtimin e saj të parë. Teksa rijetonte ngjarjet e asaj nate – në serinë e dokumentarëve të BBC-së të vitit 1979, The Great Liners – kujtoi momentin kur për herë të parë mendoi se diçka mund të mos ishte në rregull.

“Nuk ka asnjë përplasje si kjo”, tha ai. “Ishte tamam si të bllokoje frenat në makinë dhe kjo ishte ajo – ndaloi. Kishim një vrimë të hapur dhe shikova nga jashtë dhe qielli ishte i pastër – yjet shkëlqenin, deti ishte i qetë dhe thash se ‘nuk po kuptoj’”.

Kur z. Prentice doli nga kabina e vet për të shkuar në kuvertë për të hetuar, mund të shihte pak akull, por nuk kishte asnjë shenjë të ajsbergut ose ndonjë dëmtim mbi vijën ujore. Nën sipërfaqe, megjithatë, ishte shkatërrimtar dëmtimi i anijes për të cilën supozohej se nuk do të fundoset.

Urdhri erdhi që gratë dhe fëmijët të shkonin në varkat e shpëtimit, por z. Prentice tha se kishte dy arsye se pse shumë prej tyre hezitonin: duhej një kërcim prej 21.3 metrave në ujë dhe ata kurrë nuk mendonin se anija do të fundosej.

“Mos harroni, i kishim 16 varka shpëtimi dhe secila mbante 50 vetë dhe, nëse ato do të mbusheshin, do të kishim shpëtuar 800 njerëz, ndërkaq ne shpëtuam vetëm 500 prej tyre”, tha ai.

Z. Prentice dhe disa burra të tjerë u urdhëruan të merrnin nga depoja të gjitha biskotat që mund të mbanin. Në kohën kur u kthye në kuvertë, anija ishte në kaos dhe ai nuk mund të çante rrugën e vet për të arritur te varkat e shpëtimit. Teksa nxitoi të vishte jelekun e shpëtimit, anija fundosej me shpejtësi, paniku po shtohej dhe pasagjerët e klasit të tretë u grumbulluan në kuvertë.

E, Titaniku pastaj u nda në dysh.

“Papritmas, u ngrit shpejt dhe mund të dëgjonit gjithçka që përplasej”, tha ai.

Z. Prentice ishte kapur pas një dërrase, derisa gjysma e anijes së çarë ngrihej lart nga uji. Nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të kërcente dhe të zhytej. “E kisha një rrip shpëtimi dhe në mënyrë të tmerrshme u përplasa në ujë”, tha ai. Duke pluskuar në oqeanin e akullt mes “trupave kudo”, ai pa se si anija po zhdukej nën ujë. Tha se nuk donte të vdiste, por “nuk i shihte gjasat për të jetuar”.

“Gradualisht isha duke u ngrirë dhe fal Zotit hasa në një varkë shpëtimi dhe ata më tërhoqën brenda”, tha ai.

Teksa shikonte përreth, e sheh veten të ulur pranë Virginia Estelle Clarkut, një fytyrë e njohur nga kuverta ku ai e kishte ndihmuar një çift të ri, në muajin e tyre të mjaltit, me jelekët e shpëtimit. E kishte bindur znj. Clark që të linte pas burrin e saj të ri Walter dhe të hipte në një varkë shpëtimi, duke e siguruar se ai do ta ndiqte më vonë. Znj. Clark e pyeti z. Prentice nëse e kishte parë burrin e saj. Më vonë doli se ai ishte njëri nga të vdekurit.

Z. Prentice tha se ishte pothuajse “i ngrirë” dhe besonte se znj. Clark mbase ia ka shpëtuar jetën duke e mbështjellë një mantel rreth tij. “E shpëtova jetën e saj – mendoj se e shpëtova, mendoj se e bëra, dhe ajo e shpëtoi timen”, tha ai.

[Anija] RMS Carpathia ishte pothuajse 96.5 kilometra larg kur operatori i valëve mori thirrjen për ndihmë të Titanikut. E ndryshoi menjëherë drejtimin dhe në Nju-Jork i solli të sigurt rreth 700 të mbijetuar.

Z. Prentice vdiq në vitin 1982 në moshën 93-vjeçare. Për pjesën tjetër të jetës nuk e harroi kujtimin e gjallë të tragjedisë që hodhi hije mbi jetën e tij si i ri. Ora që mbajti atë natë mbeti e ngrirë në kohë: ndaloi në orën 02:20. “U ngri si unë – mendoj se duroi për rreth 20 minuta në ujë”, tha ai.

I pyetur nëse shqetësohet kur flet për Titanikun, ai tha: “Me siguri këtë do ta ëndërroj sonte; do ta kem një makth tjetër. Mendon se jam shumë i vjetër për këtë, por habitesh. Shtrihesh natën në shtrat natën dhe e gjithë gjëja përsëri të rikthehet”. /Telegrafi/