A është vera një antibiotik?

Si ndikoi vera në mbrojtjen nga epidemitë dhe pse shkenca sot e quan antiseptik natyral

Rexhep Kryeziu, ekspert i verëtarisë, Zvicër Dr. Avni Kryeziu, Internist-reumatolog, QKUK, Prishtinë

Njohuritë tona për mikrobet janë njëqindvjeçare. Këto janë mikroorganizma shtazorë dhe bimorë, strukturën e të cilëve mund ta shohim vetëm me mikroskop, veçanërisht me mikroskop elektronik. Paul de Kruif e përhapi këtë njohuri në fillim të këtij shekulli në librin e tij "Gjuetarët e Mikrobeve". Sot, ne njohim jo vetëm bakteret, por edhe viruset e padukshme, si dhe kërpudhat, tharmet dhe organizmat e tjerë si patogjenë. Si rezultat, termi "bakteriologji" tani është zëvendësuar me "mikrobiologji"

Meqenëse kërkimet mbi antibiotikët (sulfonamidet dhe penicilina) na kanë treguar se gjurmët e përbërësve aktivë nga bakteret, kërpudhat dhe madje edhe bimët më të larta, siç është Tropeolum majus (nasturtium), kanë një efekt në mikrobe, nuk është për t'u habitur të dëgjojmë se efekte të tilla i janë atribuar prej kohësh verës. Që nga koha romake dihet se ajo luante një rol në parandalimin dhe kontrollin e epidemive. Njerëzit pinin verën, bënin gargarë (shpëlarja e gojës) me të dhe kryenin larje trupi për t'u mbrojtur nga infeksionet.

Kur ndodhnin epidemi, vera madje u bë e rrallë në disa vende, siç raporton Plini (rreth lindjes së Krishtit). Kjo mençuri pasqyrohet edhe në fjalinë e Shën Agustinit, e cila na është përcjellë që nga kohërat mesjetare: "Njeriu ka nevojë për verë. Ajo forcon stomakun e dobët, freskon të lodhurin, shëron plagët e trupit dhe të shpirtit, largon hidhërimin dhe trishtimin, largon lodhjen e shpirtit, sjell gëzim dhe ndez dëshirën për bisedë midis miqve."

Sot, ne dimë më shumë rreth përbërjes së substancave të ndryshme që përmbahen në verë. Etanoli sigurisht që ka një efekt pozitiv. Përveç kësaj, gjejmë përzierje të alkooleve të larta dhe sheqernave bimore jo të fermentueshme (pentoza), të cilat janë të rëndësishme për shijen dhe aromën e verës dhe të cilat, ashtu si vajrat esencialë bimorë, kanë edhe veti medicinale (për shembull, kamomili, arnika, sherbela dhe shumë bimë të tjera medicinale).

Pra, nuk është vetëm alkooli, por edhe përbërësit e panumërt të tjerë në verë që, kur kombinohen, kanë një efekt shërues: nga brenda dhe nga jashtë.

Kishte një arsye të mirë pse romakët furnizonin legjionet e tyre me verë, pavarësisht nëse luftonin në Gali, Gjermani apo Britani. Vera jo vetëm që ushqente ushtarët në betejë, por gjithashtu mbronte ushtarët nga klima e ashpër veriore. Sigurisht, ata nuk dinin asgjë për bakteret, por - dhe kjo ishte thelbësore, ata e kuptonin efektin e verës në tërësinë e saj.

Me sa duket, epidemitë që më vonë shpopulluan rajone të tëra në Mesjetë do të kishin pasur pasoja më pak katastrofike nëse do të ishte ndjekur shembulli romak.

Vetëm në zona të caktuara u imitua "kura romake". Kronikat nga koha e Luftës Tridhjetëvjeçare tregojnë se si murtaja u luftua me sukses edhe në veri të Alpeve. Me origjinë nga Pylli Bohemian Afer Pragës, ajo u përhap drejt perëndimit. Kështu, ajo hyri edhe në Frankoni, duke përhapur vdekje dhe terror. Sipas Prof. Dr. Breider, nga Würzburg, tregon historinë se një prelat i Würzburgut, i prekur nga sëmundja dhe duke u përgatitur tashmë për vdekjen e tij, iu soll një karafë me verë si dhuratë lamtumire. Kjo karafë bëri mrekulli dhe prelaat (Një prelat është një dinjitar klerikal në Kishën Katolike) u shërua nga murtaja. Më pas, pirja e verës jo vetëm që rekomandohej përgjithësisht, por madje urdhërohej edhe për mercenarët. Kjo histori u regjistrua në një monedhë të prerë nga Princi-Ipeshkvi Philipp von Dernbach në vitin 1681 (marrë nga Wolfgang Albath).

Gjatë Luftërave Italiane në shekullin e 16-të, thuhet se mercenarët zviceranë që pinin vazhdimisht verë ishin kursyer nga sëmundjet pavarësisht se pinin ujë nga puset. Megjithatë, francezët më të përmbajtur, që nuk pinin verë dhe të cilët pinin të njëjtin ujë, ranë viktimë e një epidemie në masë dhe pësuan më shumë vdekje sesa në betejën kundër armikut. Hulumtimet në dekadat e fundit, për shembull nga Kliewe në Gjermani dhe Prokop në Austri, kanë konfirmuar efektin antibaktericid të verës. Efekti i verës në baktere është provuar jo vetëm në mukozën e gojës; bakteret që kanë hyrë në stomak dhe në traktin tretës mund të shkatërrohen gjithashtu nga vera. Kliewe komentoi: "Vetëm një pjesë e vetive antibaktericid t‘i verës mund t'i atribuohet alkoolit dhe acidit sulfurik të saj. Përqendrimi i tyre vetëm nuk arrin forcën e kërkuar. Efekti i verës është antiseptik është sigurisht rezultat i përmbajtjes së saj të acidit organik në të njëjtën masë." (Antiseptikët janë agjentë kimikë që shkatërrojnë patogjenët bakterialë, viralë dhe mikrobe të tjera që shkaktojnë sëmundje infektive në indet e gjalla).

Kliewe kreu eksperimente duke krahasuar verën dhe ujin, të dyja me të njëjtën përmbajtje alkooli. Rezultati: Efekti germicid (përmbajtje të katekinëve- adstrigent i verës ishte tre herë më i madh se ai i alkoolit të vetëm i tretur në ujë.

Edhe kur vera hollohej me ujë, fuqia e saj baktericid ishte ende e dallueshme. Një paralele me këtë është aplikimi i jashtëm i alkoolit të plagëve 70%, efekti dezinfektues i të cilit është më i madh se ai i 100%. "Ndoshta", përmbledh Kliewe, "kjo është për shkak të promovimit të ndërsjellë të etanolit dhe acidit. Këta dy faktorë kryesorë ka të ngjarë të mbështeten në efektet e tyre nga substancat e përmendura tashmë, si dhe nga acidi sulfurik, acidi tanik, aldehidet dhe substancat e buketit. Fakti që verërat e bardha dhe të kuqe vrasin ose pengojnë zhvillimin e baktereve patogjene të zorrëve shpjegon pse tifoja, paratifoja, dizenteria dhe kolera më parë mund të luftoheshin me sukses me verë. Është e kuptueshme që bakteret e gëlltitura me ujë ose lëngje të tjera neutralizohen nga vera gjatë qëndrimit të tyre në stomak, si dhe nga stimulimi i fuqive natyrore tretëse. Acidi tanik, me efektin e tij vulosës dhe shërues në mukozën, është veçanërisht i dobishëm këtu."

Portmann beson se gjetjet dhe zbulimet e Kliewe ishin vendosur tashmë në Bordeaux në vitin 1907. Në eksperimentet për të luftuar tifon me verë, këta patogjenë nuk mbijetuan për më shumë se dy orë. Gjithashtu u konfirmua atje se nuk është vetëm alkooli në verë që ka efektin germicid. Ai ia atribuon efektin thelbësor të acidit tanik dhe efektin më të madh baktericid një aglukone, oenidol. Portmann raporton mbi studime më të fundit se një Bordeaux i kuq i holluar në - jo me - një të pestën kishte të njëjtin efektivitet baktericid si pesë njësi penicilinë të Oksfordit pas vetëm 15 minutash... Çfarë tha i madhi Louis Pasteur? "Vera është më e shëndetshme dhe më higjienike nga të gjitha pijet."

Një verë e mirë, e bardhë ose e kuqe, sigurisht që ka një efekt mbështetës antibiotik. Megjithatë, në rastet e infeksioneve të rënda, duhet të konsultoheni me një mjek për të shmangur intolerancat.

Këshilla nga libri “Doktor Bacchus“ të autorëve Dr. Kornelssen dhe Prof. Dr. Wolfgang Albath është veçanërisht për pushuesit që udhëtojnë në vende ku higjiena nuk pritet:
Sigurohuni që të pini verë në kohën e ushqimit gjatë shuarjes së urisë tuaj!
Kur zieni ushqimin, shtoni pak verë. Edhe në ujin ku zieni ushqimin, shtoni pak verë! Për të qenë të sigurt, përzieni edhe ujin mineral me verë të bardhë ose të kuqe (pak më shumë, për shkak të aciditetit natyral që përmban vera. /Telegrafi/