DHE VDEKJA NUK DO TË MBRETËROJË

Poezi nga: Dylan Thomas
Përktheu: Erlind Sulko

Dhe vdekja nuk do të mbretërojë.
Të vdekurit lakuriq do bëhen një
Me njeriun brenda erës dhe Hënën në perëndim;
Kur kockat e tyre të treten, kockat e tyre të zhduken,
Ata do kenë yje në bërryla dhe këmbë;
Megjithse do çmënden ata do jenë të kthjellët,
Megjithse do mbyten në fund të detit ata do lindin sërish;
Megjithse të dashuruarit do humbin, dashuria do rroj;
Dhe vdekja nuk do të mbretërojë.

Dhe vdekja nuk do të mbretërojë.
Poshtë përdredhjeve të detit
Ata që shtrihen përgjatazi nuk do vdesin si era
Duke u ndrydhur në vuajtje derisa gilcat të shpërbëhen
Lidhur tek një rrotë, por ata nuk do thyhen;
Besimi do çahet në dysh tek duart e tyre,
Dhe e keqa njëbrirëshe do t’i shpojë mespërmes;
Megjithse të copëtur ata nuk do krisin;
Dhe vdekja nuk do të mbretërojë.

Dhe vdekja nuk do të mbretërojë
Pulëbardhat nuk do qajnë më tek veshët e tyre
As dallgët nuk do godasin me zë të lartë më bregun;
Aty ku dikur lulëzoj një lule, një lule nuk do t’i
Ngrejë më kryet drejt goditjeve të shiut;
Megjithse do jenë të marrë dhe të vdekur si gozhdat,
kokat e tyre do ngrihen mbi luleshqerrat e varrit,
do thyhen nën Diell derisa Dielli të thyhet,
Dhe vdekja nuk do të mbretërojë.