Camila Cabello rrëfen se i është nënshtruar terapisë për muaj me radhë pasi ka vuajtur nga OCD

Camila Cabello nuk e ka mbajtur më të fshehtë betejën e saj “të heshtur” me atë që njihet si Çrregullimin Obsesiv-Komplusiv (OCD).

Këngëtarja 23-vjeçare u tregua e hapur në një ese të re për WSJ Magazine për nder të faktit se maji është Muaji i Shëndetit Mendor, shkruan DailyMail.

Ajo shprehu se iu drejtua terapisë njohëse të sjelljes, si dhe ushtrimeve të frymëmarrjes dhe meditimit. “Dhe në ditët e sotme unë rrallë vuaj nga simptomat e OCD-së”, ka thënë ajo.

Instituti Kombëtar i Shëndetit përshkruan OCD-në në faqen e tij të internetit si ‘një sëmundje e zakonshme, kronike dhe e qëndrueshme për të cilën një person ka mendime (obsesione) të pakontrollueshme, përsëritëse, dhe/ose sjellje (detyrime) që ai ose ajo të kërkojë të përsëriten pa pushim’.

Camila kaloi muaj me radhë duke u ndier ‘e hutuar, me një kapital’, por më pas “ankthi im u shfaq në formën e një sëmundjeje ngulitëse”.

Ajo shpjegoi: “OCD mund të marrë forma të ndryshme, dhe për mua ishin mendime obsesive dhe sjellje të detyrueshme. Ta themi thjesht, më bëri të ndjehesha sikur mendja ime po luante një mashtrim mizor mbi mua”.

Këngëtarja e htiti “Havana” kujtoi kohën kur ishte duke qarë në veturë duke biseduar me nënën e saj për sa ankth dhe sa simptoma të OCD-së po përjetonte.

“Nëna ime dhe unë ishim në një dhomë hoteli duke lexuar libra në lidhje me OCD sepse unë isha e dëshpëruar për diagnostikimin me këtë çrregullim. Unë po përjetoja atë që ndjehej si ankth i vazhdueshëm, i palëkundur, i pamëshirshëm që e bëri jetën e përditshme me dhimbje të vështirë”, tregoi këngëtarja me famë botërore.

Në esenë e saj, Camila shkroi: “Trupi im kaloi nëpër ato që ndjeheshin si udhëtime të shumëfishta çdo ditë. Vazhdoja dhe vazhdoja të tregohesha, kurrë duke mos i lënë njerëzit rreth meje të dinë se sa shumë isha duke luftuar. Por ju ndoshta e keni ndjerë distancën time në njëfarë niveli. Të gjithë të dashurit e mi bënë”.

Ajo ishte gjithashtu e sinqertë për faktin që e mbajti sëmundjen e saj private në mënyrë që të mos shihej si e dobët ose jo vlerësuese e suksesit të saj.

“Unë nuk dua t’ju them se çfarë po ndodhte për të njëjtën arsye, shumë prej nesh nuk duan të flasin për atë që ndjehet të jetë në luftë me mendjet tona dhe në trupin tonë. U turpërova dhe u ndjeva keq”, tha ajo.

Camila vuri në dukje: “Unë nuk doja që njerëzit që mendonin se unë jam e fortë, e aftë dhe e sigurt – njerëzit që besuan më shumë tek unë zbuluan se ndjehesha e dobët”.

“Zëri i vogël në kokë po më thoshte se nëse do të isha e sinqertë për luftën time me shëndetin mendor dhe betejat e mia të brendshme (d.m.th. të qenit njerëzor), njerëzit do të mendonin se kishte diçka të gabuar me mua, ose se unë nuk isha e fortë, ose se unë nuk mund t’i trajtoja gjërat”, shkroi ajo.

Camila Cabello shtoi: “Ai i njëjti zë i vogël gjithashtu më tha se mbase isha mirënjohëse për të gjitha të mirat në jetën time – dhe se fshehja e plagës së hapur, të cilën do t’i shmangja vitet e fundit, ishte zgjidhja më e lehtë dhe e shpejtë”.

Në fund të fundit ajo e kuptoi se kishte diçka që e dëmtonte brenda saj, dhe nuk kishte aftësi të shërohej ose ta trajtonte atë.

Ajo vazhdoi: “Mohimi i vuajtjes sime dhe gërvishtja e vetvetes nuk i ndihmuan gjërat. Më duhej të thosha ato tre fjalë revolucionare: “Unë kam nevojë për ndihmë”.

Përveç terapisë së saj, rruga e saj për të menaxhuar gjendjen e saj përfshinte atë që ajo e quan “shumë dashuri për veten (duke besuar se unë jam në thelb të denjë për lumturi, përkatësi, dashuri dhe gëzim, pavarësisht se çfarë), vetë-dhembshuri (jo duke rrahur emocionalisht veten për të luftuar )”.

Ajo përshkroi situatën e saj aktuale: “Për një kohë të gjatë, ankthi u ndje sikur po më grabiste humorin, gëzimin tim, krijimtarinë dhe besimin tim. Por tani ankthi dhe unë jemi miq të mirë. Unë e dëgjoj atë, sepse e di se ai thjesht po përpiqet të më mbajë të sigurt, por nuk i kushtoj shumë vëmendje. Dhe unë jam e sigurt si ferri që nuk duhet lejuar që ai të marrë ndonjë vendim”.

Camila shkroi: “Sot nuk jam më në atë luftë të brendshme. Ndihem më e shëndetshme dhe më e lidhur me veten që kam qenë ndonjëherë, dhe tani rrallë vuaj nga simptomat e OCD-së. Ankthi vjen dhe shkon, por tani ndjehet si një tjetër emocion i vështirë, në krahasim me diçka që po konsumon jetën time”. /Telegrafi/