Akulli në Tokë arrin nivelin më të ulët të të gjitha kohërave

Hulumtimi i ri nga NASA dhe Qendra Kombëtare e të Dhënave për Borën dhe Akullin (NSIDC) në Kolorado matën mbulesën e akullit të detit Arktik më 22 mars, gjatë asaj që duhet të ishte kulmi vjetor.

Si përfundim, agjencia raportoi se kishte parë 14.33 milionë kilometra katrorë akull deti – për kontekstin, ky është niveli më i ulët i akullit të detit të Arktikut dimëror që ka qenë ndonjëherë.

Për t’i bërë gjërat edhe më keq, shkencëtarët e NASA-s zbuluan gjithashtu se, këtë vit, akulli i verës në Antarktik u tërhoq në 1.98 milionë kilometra katrorë që nga 1 marsi, duke u bërë “përmasa e dytë më e ulët minimale të regjistruar ndonjëherë atje”.

Humbja e kombinuar e akullit të detit në të dy rajonet polare ka çuar në një nivel të ulët historik për akullin total të detit në planet.

Në mesin e shkurtit 2025, mbulimi i akullit globalisht ra me mbi 2.5 milionë kilometra katrorë nga mesatarja para vitit 2010.

Gjithsej, akulli i munguar i detit tani është afërsisht i njëjtë me madhësinë e Shteteve të Bashkuara kontinentale në lindje të Misisipit, shkruan yahoonews, përcjell Telegrafi.

“Ne do të hyjmë në këtë sezon të verës së ardhshme me më pak akull”, tha në një deklaratë Linette Boisvert, shkencëtare e akullit në Qendrën e Fluturimeve Hapësinore të NASA-s Goddard në Greenbelt, Maryland.

“Kjo nuk premton mirë për të ardhmen.”

Raportohet se akulli i detit që mbulon Arktikun luan një rol themelor në ekosistemin e rajonit – për shembull duke ndikuar në mënyrën se si kafshët shumohen dhe gjejnë ushqim.

Dhe, me më pak akull deti në muajt e dimrit, stuhitë në përgjithësi mund të bëhen më të rënda dhe erozioni bregdetar mund të rritet.

Reduktimi i akullit të detit ndodh kur më shumë akull deti shkrihet gjatë verës në krahasim me atë që ngrin gjatë dimrit.

Viti i kaluar ishte viti më i ngrohtë i regjistruar në Tokë.

Projekti Global i Karbonit zbuloi se viti 2024 ishte gjithashtu një rekord i lartë për emetimet globale të karbonit nga karburantet fosile.

Shkencëtarët i gjejnë këto matje duke përdorur satelitë që gjurmojnë rrezatimin natyror në rrezen e mikrovalëve – rrezatimi është i ndryshëm për ujin e hapur dhe akullin e detit.

Përdoren gjithashtu të dhëna historike, si të dhënat e mbledhura në vitet 1970 dhe 1980 me satelitin Nimbus-7.

“Nuk është ende e qartë nëse Hemisfera Jugore ka hyrë në një normë të re me akull shumë të ulët ose nëse Antarktiku është në një fazë kalimtare që do të kthehet në nivelet e mëparshme në vitet në vijim”, tha në të njëjtën deklaratë Walt Meier, shkencëtar i akullit me NSIDC.

Por ia vlen të merret parasysh se akulli i detit këtë vit ka vazhduar trendin rënës që shkencëtarët kanë ndjekur për disa dekada. /Telegrafi/