Udhëtimi

Udhëtimi sot nuk ka kurrfarë kuptimi. Nga Prishtina për tri orë mbërrin në Londër. Kjo është më shumë teleportim sesa udhëtim. Nëse jeni njerëz të lapsit, udhëtoni kot se nuk keni çka shkruani pasi që nuk shihni asgjë pos njerëzve monotonë që e fotografojnë veten.

Udhëtimi dikur ka qenë ngjarje apo ndodhi e jashtëzakonshme që përshkruhet me orë të tëra. Një herë, kur kam udhëtuar me tren nga Fushë Kosova për në Londër, udhëtimi ka zgjatë dy ditë e dy net.

Trenin e pritnim në Fushë Kosovë, Ferizaj apo Mitrovicë. Treni kishte emër. Akropolis quhej. Nisej në Athinë dhe para se të vinte në stacionin tonë, ndalej në Selanik e Shkup. Pastaj vazhdonte për Beograd, Zagreb, Lubjanë, Villah dhe përfundonte në Munih. E, pas disa orëve kthehej në drejtim të kundërt.

Rrugë e gjatë dhe kishte kohë për gjithçka.

Vazhdimisht, treni ka qenë plot me njerëz. Lloj-lloj nga tërë Evropa, dhe fliteshin të gjitha gjuhët e botës. Kishte turistë, punëtorë, ushtarë, studentë, hajna, prostituta, shitës të mallrave të ndaluara, mashtrues të ndryshëm (me qibrita), policë, agjentë sekretë, kishte e çka nuk kishte në tren. Tërë bota ka qenë aty.

Kishte mundësi për krijim të lidhjeve shoqërore, të dashurisë që çonte në martesë apo për më shkurt siç thuhet sot ‘one night stand’. Kishte mundësi me e ushtrue edhe gjuhën. Nëse ishit ngucakeq, e gjejshit lehtë partnerin për dhunë. Nëse ishit serioz, e gjejshit tipin e juaj për muhabet.

Një ditë e një natë në tren për Munih, d.m.th. është kohë kur së paku fle e zgjohesh një herë dhe gjashtë herë ha bukë. Në mëgjens vinte një grua apo burrë me uniformë e me një xhygym në dorë me shitë kafe. Njerëzit nëpër korridore hanin, pinin, bisedonin, këndonin e dikush edhe qante.

Gjatë muajit dhjetor, udhëtimet nga Gjermania dhe Zvicra për Kosovë kanë qenë të veçanta. Treni që nisej në ora 7:00 të mbrëmjes nga Cyrihu ka qenë më interesanti. Mbusheshin vagonët me njerëz dhe torba. Mezi ecje nëpër korridor se kishte plot gjëra të ndryshme, përfshirë bishtat e kacive. Njerëzit visheshin me tesha të reja dhe plot xhepat me pare e me gëzim ktheheshin në shtëpi. I provonin kasetofonat se cili ka e zërin më të lartë. Nëse kasetofonave u harxhoheshin bateritë, i nxirrnin çiftelitë e këndonin vet. Atmosferë që nuk përshkruhet lehtë e me pak fjalë. Roman kishte mundësi të shkruhej.

Por, papritmas dikush e zbuloi aeroplanin dhe udhëtimi përfundoi…

Po e përfundoj edhe unë këtu se shumë nga ju me siguri mendoni se ky është tregim i bazuar në fantazi. /Telegrafi/