Kur vuajtja nuk thuhet me fjalë
Ankthi tek fëmijët shpesh nuk shfaqet drejtpërdrejt si tek të rriturit, por përmes sjelljes, shqetësimeve fizike dhe ndryshimeve në zakonet e përditshme.
Fëmijët mund të ankohen për dhimbje koke, dhimbje barku, të përziera ose ndryshime të papritura të humorit pa ndonjë shkak të dukshëm. Këto janë shpesh shprehje fizike të tensionit të brendshëm dhe frikës që ata nuk dinë ta shprehin me fjalë.
Ata mund të shqetësohen së tepërmi për gjëra që të rriturit i konsiderojnë të parëndësishme, si vonesa për në shkollë, dështimi në një test, ndarja nga prindërit apo edhe për motin e keq. Po ashtu, mund të fillojnë të shmangin situata që më parë i pëlqenin, si shkolla, ditëlindjet, aktivitetet jashtëshkollore apo shoqërimi me bashkëmoshatarët.
Problemet me gjumin janë të zakonshme - vështirësi për të fjetur, zgjime gjatë natës apo ëndrra të këqija. Disa fëmijë zhvillojnë një nevojë të theksuar për të kontrolluar rutinat e përditshme, ndërsa të tjerë bëhen më të heshtur, tërhiqen ose shfaqin nervozizëm.
Ndryshimet në oreks - qoftë humbje apo shtim të tij, mund të jenë gjithashtu shenjë e ankthit. Një sjellje e përbashkët tek shumë fëmijë është kërkimi i shpeshtë i sigurisë dhe konfirmimit nga prindërit, me pyetje të tilla si: "Do të jetë gjithçka në rregull?", "A do të vish të më marrësh?", "A do të sëmurem?" - dhe këto i përsërisin disa herë gjatë ditës.
Është e rëndësishme që prindërit të mos i injorojnë këto shenja, as t’i cilësojnë si "fazë" apo "përkëdhelje". Ankthi nuk është shenjë dobësie, por mënyra e fëmijës për t’iu përgjigjur stresit. Në vend të kritikës, nevojiten mirëkuptim, durim dhe ndjenjë sigurie, transmeton Telegrafi.
Mbështetja mund të përfshijë:
▪ Biseda të hapura dhe të përshtatura sipas moshës së fëmijës
▪ Inkurajim, por jo detyrim për të përballuar situatat që u shkaktojnë ankth
▪ Krijimin e një rutine të qëndrueshme dhe të parashikueshme
▪ Kufizimin e ekspozimit ndaj informacionit stresues (si lajmet apo temat konfliktuoze)
▪ Konsultimin me psikologun shkollor ose me një psikoterapist për fëmijë, nëse vështirësitë zgjasin ose përkeqësohen
Më e rëndësishmja: Fëmija duhet ta dijë se nuk është i vetëm, se është normale të ndjesh frikë apo shqetësim, por ekzistojnë mënyra për të përballuar këto ndjenja, sidomos kur ka përkrahjen e atyre që e duan. /Telegrafi/
