Prindërit përpiqen shumë t’i rrisin fëmijët e tyre sa më mirë që të munden, por ndonjëherë është e vështirë për ta të vlerësojnë nëse sjellje të caktuara do të jenë të dobishme në planin afatgjatë.
Siç shpjegon këshilltarja Jaclyn Williams, disa tipare që duken pozitive më vonë mund të shndërrohen në një barrë. Si pasojë, një sjellje që duket e pranueshme tek fëmijët e vegjël mund të çojë në probleme serioze në adoleshencë.
Williams zbulon se është një përpjekje e fëmijëve për të përmirësuar humorin e prindërve të tyre.
"Është bukur kur përpiqen të të ngrenë humorin nëse ke një ditë të vështirë. Është kaq e ëmbël kur janë pesë vjeç. Edhe mua më pëlqente, derisa pashë se si filloi t'u rëndonte kur u rritën", tha ajo.
Ajo thekson se ky zakon më vonë mund të shndërrohet në sulme paniku dhe në një ndjenjë përgjegjësie për emocionet e të tjerëve. Përveç kësaj, ai thekson se fëmijët nuk duhet të ndihen të detyruar të rregullojnë emocionet e të rriturve.
"Ne të gjithë mendojmë se janë të lezetshëm dhe empatikë, por në të vërtetë po përpiqen të na kontrollojnë", pohon ajo.
Përveç kësaj, Williams sugjeroi një qasje të ndryshme për prindërit.
Kur një fëmijë thotë: “Mos u trishto, mami”, një prind duhet të përgjigjet: “Kam disa ndjenja ‘të rrituri’, por po përballem me to. Kjo nuk është puna jote. Faleminderit që kujdesesh për mua, kjo është vërtet e ëmbël.” Ajo beson se të rriturit duhet t’i përpunojnë emocionet e tyre me njerëz të tjerë në mënyrë që fëmijët të mos marrin rolin e “terapistëve të vegjël”.
Rreziku i marrjes së përgjegjësisë emocionale në këtë mënyrë u konfirmua nga terapistja e martesës dhe familjes Sarah Epstein, e cila sqaroi se prindërimi emocional përkufizohet si përmbysje kronike e roleve që rezulton nga pamundësia e prindit për të menaxhuar emocionet e tij dhe për t'u kujdesur për fëmijën e tij.
Williams thekson se fëmijët nuk duhet të jenë mbështetja emocionale për prindërit e tyre dhe se rolet nuk duhen ndërruar.
