Rrëfimi për burrin nga Bangladeshi i cili u shërua mrekullisht nga COVID-19, pas 115 ditësh në Kujdes Intensiv

Pas 115 ditësh në njësinë e kujdesit intensiv (ICU), shërimi i Abu Taher Ismail nga COVID-19 është një mrekulli.

Sipas mediave të huaja, përcjell Telegrafi, 55-vjeçari nga Bangladeshi është ndoshta një nga pacientët me kohë më të gjatë me COVID-19 – i cili është shtruar në spital ndërsa po luftonte me komplikimet.

“Pacienti, i cili është diabetik dhe hipertensiv, kishte komplikime me veshkën e tij gjatë infeksionit COVID-19. Në raste të tilla, pacientët përballen me vdekshmëri nga 75 deri në 90 për qind. Kështu që është e mahnitshme ta shohësh atë në këmbë sot dhe shpresojmë se ai do të ndihet më mirë dhe më mirë me kalimin e kohës”, ka thënë Dr Abeesh Pillai, nefrolog në “Lifecare Hospital Abu Dhabi”, për Gulf News, përcjell Telegrafi.

Në të vërtetë, shkruan mediumi në fjalë, beteja e Ismailit me COVID-19 ishte një sprovë për të dhe për djalin e tij 20-vjeçar dhe shokun e tij të vazhdueshëm, Abu Bakr Siddique.

Studenti tha se ai e kishte dërguar babanë e tij në spital pas 10 ditësh sëmundje.

“Ai ishte ndjerë shumë i dobët për më shumë se një javë dhe nuk kishte oreks. Kur ai gjithashtu filloi të ankohej për vështirësi të rënda në frymëmarrje, unë e çova në spital”, tha Siddique.

Pas një ekzaminimi në spital, Ismail u vendos menjëherë në ventilim mekanik, tha Dr. Karthikeya Chinniah, specialist i mjekësisë urgjente në Lifecare.

Mjeku tha që Ismaili kishte simptoma klasike si ethe dhe kollë dhe ngopja e tij me oksigjen ishte deri në 80.

Ai gjithashtu ishte ankuar për vështirësi të rënda në frymëmarrje, kështu që u intubua menjëherë.

Në të njëjtën kohë, Ismailit iu dha terapi standarde për COVID-19, siç udhëzohet nga autoritetet shëndetësore të Emirateve të Bashkuara Arabe.

Të vendosur nën një monitorim të afërt, ekipi i kujdesit vuri re se Ismaili nuk kishte “dalje urine” për më shumë se 24 orë.

“Kjo ishte kur ai u transferua në Lifecare dhe ne filluam dializën”, tha Dr Pillai.

Sidoqoftë, Ismaili nuk ishte në gjendje të duronte dializën, sepse presioni i tij i gjakut kishte rënë shumë.

Ekipi i kujdesit më pas zgjodhi të ofrojë terapi të vazhdueshme të “zëvendësimit” të veshkave (CRRT).

“CRRT zakonisht përdoret tek pacientët e ICU të cilët nuk mund të tolerojnë dializën e rregullt. Është një formë e butë e pastrimit të gjakut ku kryhet dializa 24 orë në ditë, ndryshe nga tre deri në katër orë në dializën e rregullt. Kjo i ofron veshkës një shans për tu rikuperuar. Për Abu Taher, ne siguruam 300 orë CRRT, ose rreth 15 ditë të plota të terapisë”, shpjegoi Dr Pillai.

CRRT i lejoi veshkës së Ismailit një shans për tu rikuperuar dhe ai më në fund filloi të prodhonte urinë, e cila është shenja e parë e funksionimit të duhur të veshkave.

“Pas rreth një jave, veshkat e tij po funksiononin normalisht”, tha Dr. Pillai.

Ndërkohë, nga fundi i majit, Ismaili gjithashtu kishte dalë negativ në testin për COVID-19, dhe vazhdoi të mbetet negativ, përcjell Telegrafi.

Por ai ende qëndroi i qetë dhe i varur nga ventilimi.

Siddique u përpoq të vizitonte babanë e tij çdo ditë, por nuk u lejua gjithmonë të hynte brenda.

“Isha aq i shqetësuar. Nuk mund ta shihja babanë tim çdo ditë, veçanërisht pasi kufizimet e COVID-19 u shtrënguan, por u përpoqa ta vizitoja çdo ditë”, tha ai.

Ndërkohë, Dr Chinniah tha se ekipi i kujdesit kishte qenë duke u përpjekur të largonte Ismailin nga ventilatori.

“Ai kishte një tub në gojë dhe kjo ishte e pakëndshme. Kështu që pacienti kishte nevojë të qetësohej. Ai nuk e kishte marrë veten edhe pas 30 ditësh…”, tha Dr. Chinniah.

Pas rreth 10 ditësh të tjera, Ismaili më në fund “erdhi në vete”.

Dr. Chinniah tha se ai ishte fillimisht jashtëzakonisht i dobët.

“Ai kishte nevojë për zëvendësimin e lëngjeve dhe ushqimin për të kapërcyer këtë gjendje, të cilën ne e quajmë neuropati e sëmundjes kritike”, shpjegoi mjeku.

Tubi i trakeostomisë u hoq kur Ismaili kishte përfunduar rreth dy muaj shtrim në spital. Por pacienti vazhdoi të merrte fizioterapi dhe “ushqim”.

Më në fund, pas gati katër muajve të trajtimit të ICU, Ismail u lirua më 31 gusht.

Mjekët e tij thanë se ai ishte në gjendje të hante dhe të ecte vetë.

Por Siddique thotë se babai i tij, pronar i një punishte mekanike që vjen nga qyteti bregdetar i Bangladeshit të Chittagong, është ende shumë i dobët.

“Unë duhet t’i shërbej atij ushqim dhe të bëj gati gjithçka për të. E gjithë kjo ka qenë një sprovë dhe babai im dëshiron të vizitojë nënën time dhe vëllezërit e motrat sa më shpejt që të mundet. Kështu që tani po përpiqemi të zgjidhim detajet e udhëtimit të tij”, ka rrëfyer studenti. /Telegrafi/